Alle inzendingen van Ton Rijkers

Sluit je ogen nu maar even zacht en laat je door mijn liefde voeren Strakjes komt er een lange nacht om jou heerlijk teder te beroeren Laat mij nu mijn gang maar gaan ik wil jou met mijn liefde vangen Onze harten gaan elkaar verstaan door ons al eeuwenoud verlangen Zacht streel ik al wat ik lief vind van het teentopje tot aan je haren…

Ze was niet mooi, veel te zwaar dat tienermeisje van al zeker elf Met puistjes en halsstarrig haar lelijk, dat vond zij nochtans zelf Ze was niet rank en veel te saai met benen die er lomp uitzagen ’t Was knokken met de bierkaai zonder ‘t perspectief op slagen Ze was niet leuk, met die ogen waar immer traan achter stond Haar leven, zuiver…

Als er heus een hemel zou bestaan waarom zou er dan ook een hel zijn Was die hemel dan niet zo humaan iemand te nemen van buiten de lijn Als er nu echt een God zou bestaan waarom zou er dan ook kwaad zijn Kan die God dan dit kwaad niet aan of resideren zij in het eigen domein Als er heus een hemel zou bestaan waarom zou er dan zoveel leed…

Waarom huil ik als ik aan je denk terwijl al zoveel tijd is verstreken Ik bekeek je als een godsgeschenk totdat de sterren gingen verbleken Waarom deed je mij zo’n verdriet door plots uit mijn leven te treden Dat je ging merkte je evenwel niet veel te vroeg bleek je al overleden Waarom huil ik elke nacht om jou wijl ik naar de donkere hemel…

Als overdag de zon scheen, straalde zij bij maanlicht evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land…

Een kille wind blies door de nacht voor hem was ik óók ’t doelwit en Louter strijdend met zwaartekracht zag ik mijn leven nauwelijks zitten Een zachte stem klonk in de nacht gedragen door die stil zachte wind Het was de mijne, ik kreunde zacht doordat oud verdriet mij verblindt Een droog blad dwarrelde omlaag zwevend door de kille najaarswind…

Mijn hand streelde jou het haar reeds meer dan enkele uren lang Je had verdriet, je voelde je naar een traan gleed je over de wang Mijn lippen vonden dra je mond en ze kusten jou teder, urenlang In donker sloten we een verbond tranen gleden ons over de wang Mijn hart opende zich terstond voor naar wie ik lang al verlang Ik goot lange…

In de stilte sliep een mens, moe van het aards bestaan Levend over zijn pijngrens kon hij ’t leven amper aan Grauwe wolken van smart hingen om zijn droevig lijf Door ’t leven niet verhard, huilde hij al een uur of vijf Donkere tijden, kil en stil gleden onhoorbaar voorbij Zonder onderling verschil vierde het eenzaam hoogtij In de stilte…

Vannacht lag de dood naast mij met de rust die bijna hemels was Hij noodde mij naar het generlei ver weg boven dit aards moeras Daarna reikte de dood zijn hand alsof ’t eind reeds gekomen was Je bent op aarde slechts passant sprak hij kom, ik ben je kompas Waar is mijn God vroeg ik hem die wacht tussen ‘t hemelgewas Vervolgens brak dan…

Toen hij voor haar deur stond wachtte hij met kloppend hart Nu hun afspraakje plaatsvond reageerde hij tamelijk verward Gisteren had hij haar ontmoet op het feestje tot laat ’s nachts Uit alcohol putte hij zijn moed en hij vroeg haar onverwachts Ze wou wel, hij werd onzeker zijn handen woelden in ‘t haar Innerlijk werd hij enkel weker…

Toen ik door ‘t eenzaam ging dacht ik almaar vaker aan jou Hoe je mij bij ’t oud vuil hing zonder een spoor van berouw Alles brengt nog herinnering ook die trein die ver weg fluit Ooit scheen jij een naïeveling Deze naïeveling maakte ’t uit Zachte zinnen op mijn lippen die geen mens beluisteren zou Onze liefde, ras op de klippen bracht…

Ik wil alles ontzettend graag vergeten, fluisterde zij tegen de inktzwarte nacht Dat hij aan mijn lichaam heeft gezeten dat hij mij vervolgens heeft verkracht Ik voel altijd nog die smerige handen, schreide zij in haar grote eenzaamheid Hij dreigde me nòg eens aan te randen als ik iets losliet over zijn smerigheid Ik zou mij dagenlang kunnen…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

De lichtstraal, die in donker valt raakt feitelijk nimmer mijn gelaat Steeds houdt zij bij anderen halt voordat zij in donker verdergaat Tot zij op zekere nacht afdwaalt van die weg die gebruikelijk was ’t Is hiervan dat dit vers verhaalt van de lichtstraal op mijn matras Verlegen keek die straal mij aan en sprak van ‘t lekker zachte bed…

Opzij van haar weegschaal zat ‘t meisje ineengedoken Trillend met ‘t gezicht vaal leek ‘t meisje wel gebroken In haar ogen blonk ’t zwart als viel schaduw van de ziel Had ze in feite wèl een hart ‘t voelde echter niet stabiel Zwaarder leek zij vandaag doch ze kon ’t niet geloven Niets raakte in haar maag toch ‘t gewicht naar boven…

Laat toch de stilte in ons dalen laat die stilte, laat haar nu maar Samen in ‘t maagdelijk dwalen vol van liefde, eeuwig in elkaar Laat ons naar het stilste kijken naar haar licht en ‘t teer geluid Waar al voor het lief zal wijken voor mijn eeuwig schone bruid Laat ons maar in stilte genieten van twee frêle handen in elkaar Stilte zweeft…

Mijn lief, lief engeltje, ik ga je zeggen voor mij ben jij de allergrootste schat Wat ik nauwelijks behoef uit te leggen dat je ’t liefste bent zonder vijgenblad Mijn lief, lief meisje, je mooie benen zie ik heel af en toe door ’t sleutelgat Ik zie jou het liefst van top tot teen en nog liever zelfs zonder dat vijgenblad Mijn lief, lief…

Ik weet het wel, ik heb jou wel door jij liegt toch constant alles bij elkaar De waarheid zeggen, bedank je voor bemerk ik ‘t, dan zijn de rapen gaar In jouw wereld leeft de waarheid niet zonder die leugens voel je je eenzaam Doch als je opeens een waarheid ziet bloos je eventjes en lach jij minzaam In je leugens raak je dieper verstrikt…

Altijd als ze voor haar spiegel stond voelde zij zich enkel onzekerder zijn Innerlijk bang als een geslagen hond was zij aan het einde van haar Latijn Een lelijke draak zag haar altijd aan één die haast stierf van onzekerheid Zij met in het oog die eeuwige traan wie was eigenlijk die vreemde meid Altijd voor het naar school toe gaan toonde…

BOVEN DE REGENBOOG Ik zweefde boven wolken hoog boven een dode wereld, ver weg Voorbij een pastellen regenboog en wist nogmaals heg noch steg Ik zweefde met de wolken mee dwars door een frêle regenboog En toen, je gelooft ‘t amper, zeg trok jij voorbij mijn geestesoog Ik zweefde achter wolken aan evenwijdig aan mijn regenboog Ik ontdekte…

Mijn spiegel is heus geen leugenaar of zie ik werkelijk alles zo verkeerd Mijn lichaam is rijp voor ’t abattoir dat is wat die spiegel altijd beweert Mijn spiegel ziet, wat niemand ziet een dik en vet meisje dat daar staat Tja wat mijn spiegel mij dan gebiedt is strenger worden in mijn zelfhaat Mijn spiegel ziet een meisje met pijn het…

Zie mij lopen, kijk mij toch eens gaan ik ben een meisje, zonder zelfrespect Mijn eigenwaarde is lang van de baan kijk maar, mijn armen blijven bedekt Wonden in mijn armen en mijn been Ik voel mij zodoende geschandvlekt Niemand merkt dat ik bloedend ween want ze zien mijn armen altijd bedekt In bed huil ik ’s nachts telkens zacht voordat…

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

Op die laatste dag van mij volgde rap de laatste nacht Daarna kwam het generlei alwaar ik werd opgewacht Op die laatste dag van mij wilde men afscheid nemen Tranen vloeiden er ook bij ik kende amper problemen Op die laatste dag van mij zag ik naar ’t hemelgewelf Elkeen daar keek toch blij het is er zalig, zeg nou zelf Op die laatste…

Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want hij dreigde mij te doden door slaag Hij begon mij evenwel direct te slaan en had nauwelijks oor voor al mijn geklaag Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want hij dreigde met lichamelijk geweld De enige getuige scheen wel de maan en die verborg zich achter een wolkenveld Ik moest mij ontkleden…

In het dons van licht en al ‘t zachte zie ik over heel mijn aards verleden Was ik toch maar eerder bij machte over mezelf dit rijke rijk te betreden In het land van liefdevol vergeven dwaal ik zoveel eeuwen in het licht Eindelijk kan ik in louter stilte leven en eindelijk heeft liefde een gezicht In ’t vele stil zo helemaal verloren en…

VERLATEN Koude nacht, stille stappen En een maan die wat lacht Zie ’t duister, hoor het stille In het donker gaat 't fluister Laat mij toch in het alleen Ik ben zo moe van je bedrog…

MET LEGE OGEN STAREN Met leeg gehuilde ogen staar ik in mijn diep donkere duisternis Wijl ik stil in mijn kussen snik weent mij ’t hart van droefenis Zachtjes vertel ik mijn verhaal wijl mijn kussen vredig luistert Wenend fluister ik het allemaal hoe de wereld rond mij duistert Zwijgend hoort het kussen mij terwijl ik zachtjes…

DAUWBLOEMPJE Dauwbloempje o, wat toch schitter jij in die verrukkelijke zomerochtendzon Je druppels zijn als parels van dichtbij jij die ’t donker, vanochtend overwon Klein bloempje ach, het ziet als traan dat tere pareltje dat jou ’t oog vervult Dat je smart hebt kan mij niet ontgaan je oogjes zijn in diepe treurnis gehuld Teer…