Alle inzendingen van Wil Melker

ik heb het laatste licht van de aarde gevist nog rest slechts dwarrelend stof zielloos zonder energie vorm gewist de structuur al lang vergeten omdat leven zonder ziel geen herinneringen telt in een context zonder reflectie ooit is ons de ziel gegeven kwamen essenties in de stof weer tot leven die spiegelden in wederzijds…

ik hoopte dat jij het had ook doorhad dat van die knipoog zij had het al van nature een bekoorlijk licht trekje dat mij mateloos opwond en mij intrigeerde dat ticje waar zij geen enkele controle meer over had behalve dat zij zo af en toe met die knip heel guitig en onverwacht uit de hoek kon komen…

nauwelijks hoorbaar speelden onze woorden hun eigen kastelen in het natte zand van het strand alleen de witte hoofdletters van krullend schuim waren het zichtbare begin van weer een nieuwe zin tussendoor zong de wind zoutkristallen en scheen zon de flonkeringen die oplichtten in elkaars ogen tot in deze kleine strand…

in jouw horen en zien ben ik vergaan nog wat oude delen en fundamenten zijn blijven staan ik ben geraakt met zachte hemelse krachten die mijn gedachten richten op jou als middelpunt dit ervaren is nog spannender dan geboren worden in een wereld die met onze liefde naar volmaakt zal groeien in een wereld als gemeenschap en…

een strak gaaf profiel eenzijdig verlicht met donkerscherp contrast snijdt wind en regen onbarmhartig af de kin wat geprononceerd houdt de armslag in de schouders keurig in balans zonder de nek met lichte druk naar beneden te buigen geen hoogmoed is er te bekennen in de blik die verder kijkt dan de horizon reikt de aanwezigheid…

waar nu je ogen wonen heerst rust weg zijn de snelle vlagen die jouw mimiek niet konden dragen en andere kijkers onrust gaven rust heeft jou goed gedaan ongedwongen heb jij je leven ingericht dat is te lezen in een gezond blozend gezicht met een helder klare oogopslag de resultaten van je lange benen loopsessies spreken…

er wordt ons alle vrijheid beloofd in het immens groot keuzeland jij bepaalt je doelgebied waar de verbindingen al zijn gelegd er is dan nog een kleinigheid dat niemand je ooit heeft gezegd leer jezelf kennen weet dat dat het fundament van je keuze zal worden het houvast in beslissing zal zijn zeker waar leiding lang…

ik wil dromen los zijn van gaan en komen zonder aardse beperkingen en bewegen zoals in de schepping de mens is gegeven ik dook in de blik van een meeuw vloog met hem mee langs de kust in een vlucht vol weidse rust we zagen ieder op eigen manier vissen dartelen en spelen in de zee met het krullend wit schuim van golven tegen…

ik heb de muren betast maar kreeg geen enkel houvast restanten van dromen op wanden korrelden een werkelijkheid die eens was ik schreeuwde maar het geluid gaf zelfs in zijn echo geen teken van gebruik ben ik ontheemd of kan ik de puzzel van vandaag niet meer maken met zaken die mijn leven richting geven omdat zintuigen…

nog zie ik hem oud en bestoft binnenkomen langs het perron in de drukkende zomers hitte ook de stilte neemt weer bezit met puf kraak en schuif rammelende ketting geluiden maar geen mens was te zien of bewoog toch hadden wij hier aan het eind van de wereld echt afgesproken om ongestoord even te kunnen koppelen en rangeren…

een kleine test filtert de beste algoritmes uit in- en output vergeleken en hoeveel jaar heeft iemand daar gezeten in een oogwenk zijn de kwaliteiten op functionele inzetbaarheid neergezet is hij beschikbaar voor een ander wespennest zo worden afdankertjes gestreamd wordt bezuiniging gehaald een ai is zo geplaatst geschikt voor…

de pubers hebben het spel gerekt en toch zichzelf niet in het hemd gezet een stukje onbedorven jeugd heeft gelukkig gezorgd voor de lach en ontspanning in de smidse van de macht is het vuur pas eindelijk wat opgelaaid met blauwe vlammetjes het ijzer wordt geplet in de vormen van geluk zij hebben de weg van blind gaan…

het zacht voorzichtig schuifelen was de enige fysieke reactie van mensen die dwaalden in gedeelde stilte zonder ogen niet meer in staat tot het leggen van contact in een vaag lijfelijk benaderen middels hun schuifelend verplaatsen is de enige manier om het bestaan nog even te rekken zonder zichzelf prijs te geven aan…

het was niet alleen goud dat er blonk maar we hoopten door te poetsen iets van die schitterende kleur terug te krijgen die ook zou blijven in samen hemelden we het glanzen op we voelden ook dat de warmte door straling intenser was geworden wij wisten dat wij op weg waren en alleen al dat feit gaf ons zoveel spirit dat het…

zacht trilde en rommelde verontrustend het aardse gesteente brak af rolde weg in alle formaten van de plaats delict nam bomen en stukken bos mee naar beneden de geboortegrond waarop zij ooit zijn gegroeid en de hemel hebben gezien nog pulseerde het granieten hart voordat geweldige modderstromen in een snelle waterafdaling naar…

je haar lichtte op in het speels dansend gaan onder vrolijke ogen licht priemde tussen de krullen waar de slag van de vlechtjes ruimte gaf en droop in gekamde ruimte naar beneden in ochtends ritueel als de zon verscheen misverstanden waren er niet ieder had met eigen sores genoeg aan het hoofd pas in het gouden blinken…

ik heb je ontmoet in eenvoudige sierlijke lijnen van een uitermate geweldige compositie die zomaar enkel in schoonheid gekleed van het papier sprong later heb ik je met kleur licht en contrast chique sportief gegeven waarbij de harmonie een opening naar volmaakt maakte toen jij je ziel met glanzende ogen liet spreken…

er zijn geen hoekstenen meer in onze samenleving het is gedaan met rechte lijnen die elkaar kruisen waar het venijn niet voor elkaar zal buigen geen fundamenten maar draagvlakken die de samenhang versterken en met rond verbinden waar de natuur het samen gaan propageert wil de mens zijn grote blauwe voetstap in hoofdletters…

we hebben alles gedeeld geluk en houden van gestreeld in samen zijn we zijn gegroeid in wat ons in elkaar boeide liefde en intens plezier nog zonder fundament wel genoeg stenen en cement voor meerdere huizen maar altijd bleef het luisteren naar en fluisteren voor de rest van de wereld creatief hoog spel omdat wij…

geen kunst om mensen uit te lezen sinds hun lichaamstaal kan worden verstaan door de laatste emotie en gevoelens sensoren die in neurale prikkeling en enzymatisch elektrische geleiding hun boodschappen doorkrijgen de bekende afweerschermen faalden volledig dag volgers zij hadden door de lichtsnelheid van berichten alleen…

ik zag hoe jij voorzichtig gracieus de koude druppels regen van je bloem- bladeren liet vallen daarna je steel weer rankte om het kleurige bed aan de hemel te tonen klaar voor de zon om met die energie samen wiegend op vleugjes stilte naar het volmaakte om het natuurlijke beeld van een zijn gestalte te geven…

al mijn woorden zijn gejat beladen met hun eigen sores die blijkbaar een noodzakelijke voorrang hadden geld hebben en vreemd doen rollen vaak de rode loper al uit in de verte lonken snel roem en een vette buit om dat kacheltje te laten branden zijn er genoeg ongure types voor handen de artiest krijgt zoveel zorg daarvoor…

hoe jong ze ook zijn de rugzakjes zijn niet aan te slepen op leeftijd passend stop hun ellende er maar in de opvang en de school hebben geen onderwijzers maar enkel socio’s en pedagogen en coaches voor iedere voorkomend klus dag en nachthulp kan evt inwonend gratis antidepressiva alle specialisten op vakgebied in huis ook dagbehandeling…

het is daar waar de mensen inhaken en de pijn langzaam voelbaar wordt die levens verwoest omdat zij zich in een zwak moment lieten raken om het in delen lichter te maken door een andere kijk op het leven waar in de etalage van bestaan zoveel onbereikbaars staan het is de winkel van geven en nemen waar ieder bepaalt wat voor…

ik was groen aan het scheuren omdat het groeien moet maar kreeg het rood voor de ogen omdat het altijd eerst bloeien moest ze zeiden dat onkruid alles snel overwoekerd maar toch vond ik daar de mooiste kleuren klein weggedoken in de beschutting van stallen boer en boerderij waar in de veelheid van gewassen niet op het…

juist als jij mee zou willen stromen met de groene lente zee is alles leeg de energie is verbruikt om zelfs ook maar rechtop te blijven staan bij alle uitdagingen van het bestaan je laat alles gaan om eerst zelf eens even bij de mensen te komen en je reserves in energie aan te vullen nog zou je zo de wereld in willen stappen…

nog ben ik niet uitgetreden maar ontmoet steeds vaker stukjes verleden die zich laten zien pas nu kan ik de puzzel lezen die ik toen niet kon maken omdat ik de harmonie van verbinding niet had mijn heden is een rokend spektakel van korte lontjes bosjes rafels die nog aandacht eisen omdat ze niet klaar zijn en mij de tijd en…

ik zag je lach dansend tussen de stellen op zoek naar eenzelfde timbre ritme en draai hij stond geraakt in de stilte van bewondering volgde jou met stralende ogen als iets unieks in het drukke bewegen blikken schitterden vingers maakten subtiel contact zij nam in alle rust over waarbij haar warmte volgde zo als een imker…

generaties lang heeft het stadse op de boeren neergekeken tot de oorlog kwam met een tekort aan voedsel boeren haalden toen hun gram als het hongerige aan hun deuren kwam die tijden liggen achter ons door kennis techniek en investering productie en marketing in vraag en aanbod bepalen nu het economisch perspectief helaas en…

nog voor de kinderen kwamen deed jij met de nieuwe rugzak al examen zwanger en soepel bevallen goed voorbereid zonder extra geboortepijn in donkere nachten is er al aardig wat afgetobd wat goed lijkt kan nog altijd kleine verborgen gebreken hebben in verwachting doet altijd een pittige aanslag op reserves als grut groot is…