Alle inzendingen van Wil Melker

zacht zong het geluid de stilte van het universum nog altijd op zoek naar de echo's van zijn bestaan zij zijn zonder afscheid te nemen de wijde wereld ingegaan en met eigen snelheid en zijn de maan in haar momentum gepasseerd niet in haar aantrekkingskracht gevangen en blijven hangen omdat die ene echo net voldoende snelheid…

heerlijk je overleefgezicht te zien gesluierd met lang blond bekroond met een speelse sensuele mond die zachtjes kan delegeren en geen onkunde om ze te temmen hún stemmen waren met teveel tegelijk een bruisende waterval van jeugdig enthousiasme waar nu de vloed rustig murmelt beschrijven vingers onder leiding van een AI…

jij had een schat aan bloemen in je hand die jij de artiesten wilde geven omdat zij de ziel van het leven de feeërieke geur hebben gegeven van het paradijs kom snel jij hebt ze uitgezocht horend bij hun stukjes leven als deel van de groep in creatieve synthese…

in de vroege ochtend dromenmist van de lage weilanden staan zwart en wit te herkauwen het natte gras dat nog aan de vraatzucht was ontkomen en het te jong piepgroen wacht nog een zomerdag om het met parelend door de nacht gekoelde dauw als ochtenddrank in alle rust te consumeren…

ik zag hoe uren zich stapelden naar soorten en soms nog levend in doorgaande tijd stukjes die gecoupeerd waren lagen verspreid hun beelden waren de aansluiting totaal kwijt ook het archiveren heeft gefaald er was niets van de opnames in woord en beeld nog terug te vinden en juist dit experiment had met veel knappe…

jij sust alsof zij met liefde worden gekust de stekels van agressie zijn weer gladgestreken door kozende handen die veel van het onderhuidse weten toch zijn het jouw ogen die signalen registreren het uit de toon vallen van toch even stiekem proberen met een nietszeggend gebaar knalt en ploft chaos daar…

je bent klein maar groot genoeg om alle warmte en succes terug te geven aan de mensen die voor jouw geweldige prestaties een warm en lang applaus geven in gecomprimeerde lieve emoties het is een spel van jou en je publiek in een echte give and go dat grote hoogte bereikt steeds geestdriftiger en verslavend is in de gegeven actie…

ik ben de tijdelijkheid van het aardse beu waar zij met hart en ziel onze sferen laten functioneren doet de ander nonchalant en laat ons de wonden van de aanslagen door de solitairen op ons leefmilieu verbinden terwijl de daders op het kerkhof hun zonden belijden zonder berouw omdat zij vol driften en zonder zorg en bekommernis…

wij zijn zo druk met verbindingen leggen omdat het netwerk de minste moeite kost en snel resultaat zal geven maar hebben we dan ook iets van kwaliteit en snelheid zoals het snelle lichaamseigen elektrische en hormonale als wisselnet met neurale circuits als ondersteuning zeker om in te zetten in nood en complexe situaties zoals rampen…

wij zijn zo druk met verbindingen leggen omdat het netwerk de minste moeite kost en snel resultaat zal geven maar hebben we dan ook iets van kwaliteit en snelheid zoals het snelle lichaamseigen elektrische en hormonale als wisselnet met neurale circuits als ondersteuning zeker om in te zetten in nood en complexe situaties zoals…

jij trippelde vederlicht de trap af de atmosfeer verdichtte zijn karma rolde zijn warme kanten alle richtingen uit ter aanraking en jij straalde een en al in de liefkoosmode jij aaide streelde de aarde met handen en hart woordloos naar een intens warme nabijheid van liefde het is die eenheid die in samen gaan meerwaarde…

jij trippelde vederlicht de trap af de atmosfeer verdichtte zijn karma rolde zijn warme kanten alle richtingen uit ter aanraking en jij straalde een en al in de liefkoosmode jij aaide streelde de aarde met handen en hart woordloos naar een intens warme nabijheid van liefde het is die eenheid die in samen gaan meerwaarde…

met lange witte wenkende immense slierten boven het is juist de stilte in die het het voor ons aantrekkelijk maakt voor even geen aandacht besteden aan mensen die daarom schreeuwen en veel geld bieden om die aandacht naar het middelpunt van de wereld brengen…

strak lag de plas tussen de bergen als spiegel van de nacht bij een rimpelende opkomende maan de wind strijkt geen golven die verborgen zijn onder keiharde rots schuren wel de kusten met afkalvende kussen pas met een strand waar boten meren en mensen zwemmen kunnen zij hun investeringen met rendement veilig stellen…

mag ik tachtig worden zonder dat alle ziektes van dementie tot kindsheid mij in al die jaren nagedragen en vergelijkenderwijs kijken hoever ik ben voor ze daar echt werk van maken natuurlijk met het oog op mijn welzijn en hoe lang ook zij daar nog mee zouden moeten leven want ja regeren is en blijft vooruit kijken en dan het liefs dichtbij…

mag ik tachtig worden zonder dat alle ziektes van dementie tot kindsheid mij in al die jaren nagedragen en vergelijkenderwijs kijken hoever ik ben voor ze daar echt werk van maken natuurlijk met het oog op mijn welzijn en hoe lang ook zij daar nog mee zouden moeten leven want ja regeren is en blijft vooruit kijken en dan het…

ik heb de schaduwen van duizenden mensen voorbij zien flitsen zonder hoofdletters of opvallend stukjes identiteit waar zelfs de kleuren mengen zonder enige personality heel af en toe flitst er iets markants voorbij in de lay-out van pijn liefde en verdriet een view met een opkomende zon wit rijpende vorst aan de grond…

ik heb ze nog even uit het zicht gezet gedachten waarmee je nog steeds niet uit de weg kunt waar aan stukjes schuld en boete kleven over zaken die door geen van de twee partijen zijn te vergeven of mogelijk zijn te vergeten ook al is de rode draad van aanwezigheid soms duidelijk zichtbaar in vaak pijnlijke en duidelijke…

ik heb de schaduwen van duizenden mensen voorbij zien flitsen zonder hoofdletters of opvallend stukjes identiteit waar zelfs de kleuren mengen zonder enige personality heel af en toe flitst er iets markants voorbij in de lay-out van pijn liefde en verdriet een view met een opkomende zon wit rijpende vorst aan de…

je lach haalde de scherpste medeklinkers uit je woorden terwijl klinkers de melodie van je tekst zacht uitrolden met de stemming van je album die met uitvoeringen uit de diverse hotspots het hemelse van de geplaveide weg was wil melker…

ik zag dat kleuren zich mengden composities veranderden hun touche het waren niet de vele changementen maar het was immer nooit goed genoeg het nieuwe siergewas van ontevredenheid had het boeket maar even opgeluisterd meteen begon het achterbakse gefluister vol kritiek zonder zichtbare ogen en bekende stem…

zij had zich voorzichtig losgewerkt van de aarde die voor haar de kweek van haar talent zou worden huid aan huid in samen delen dan de eenling in alles deelzijn van en toch het eigene in veilige afscherming van de middelmaat want zij heeft al gekeken met de ogen van het universum en de immense macht en kracht van het heelal…

ze spiegelden in vlaagjes wind het handwerk van vermoeide ogen aan lange tafels in een grote zaal met muren en ramen en voor ieder een eigen plek met rasters draad en bespanningen tal van kleuren in vele modellen ondergrond en de diverse afkantingen gezichten in een rustige concentratie op de vloer het rustige spel van mens…

ik zag je hand met de nog warme koestering van mijn wang in jouw palm jij bent heel dichtbij geweest hebt diep in mijn ogen gekeken mijn geest gevoeld nog heb ik jou de wegen niet verteld die jij met zachtheid en liefde kunt volgen de kleine bordjes ik heb je lief die schitterend bloeiend langs de wegen staan intuïtief…

nog zijn de handen los niet geheel gevuld met de mooiste bloemen het paadje was al in gebruik om ze voorzichtig te plukken en bij elkaar te zoeken na het formeren van twee veldboeketten kwam de plaid met zijn eigen plek want niet iedere stad of dorp had een blinde vlek met een private stek uit de regen en wind vaak hebben…

je trippelde als blonde lichtgewicht de trap op en af neusje scherpte al de hoge lucht armen als steunvlucht in een lieftallig toucheren van de leuning in de afdaling het tikke tak van de hoge hak gaf het ritme een vleugje jeugdigheid dat ondeugd weerkaatste naar het donkerste deel van je ogen toen jij van boven naar beneden…

je trippelde als blonde lichtgewicht de trap op en af neusje scherpte al de hoge lucht armen als steunvlucht in een lieftallig toucheren van de leuning in de afdaling het tikke tak van de hoge hak gaf het ritme een vleugje jeugdigheid dat ondeugd weerkaatste naar het donkerste deel van je ogen toen jij van boven naar beneden…

wij zijn de mannetjes met lange baarden al voorbij zelfs van de paddenstoelen huisjes zijn er soms nog maar enkelen vrij de groteren zijn voor de heksen en hun bezempartij want als zij op verkenning gaan moet het luchtruim vrij zijn zo af en toe houden zij sessies op de oevers van het meer als lichtjes op water dwalen…

het zijn blokjes tekst die ik op spanning heb gebracht met diverse emoties uit de dagelijkse werkelijkheid miljarden mensen hebben met hun leven letters woorden en zinnen aangedragen waarbij gevoelens in het bestaan het sociaal samengaan in verbindingen spannend kleuren want hoe de mensen elkaar te na staan is al lang niet…

jij stond erbij als oceaan van stilte terwijl de mooiste koralen hun nieuwe kleuren zongen in een totaal onverwachte revival van groei en vernieuwende bloei uit jouw warme creatie jij met de goddelijke lach en bron van creatie die ook nog de snelheid van de corona besmetting bijna evenaarde en ook met de ernstigste uitwassen…