Alle inzendingen van Wil Melker

ik zag de kleine spanningen in je vingers als de toon in je woorden zich verzette tegen jouw uitspraak je framede nog in het laagste echelon dat de sterkste muren heeft gebouwd naarmate je meer bij de hemel kwam koos je voor licht en luchtig waar zwaartekracht wat meer in het geding kwam nam je de framen erbij ondanks hun sleet…

jij liet je handen dansen opende tussen je vingers de meest fantastische kleuren die zich mengden met exotische geurvlagen die de vormen in hun magische composities hebben gedragen in een uitbundige zomerregie van de mooiste zaken die de lente in haar schepping met subtiele kracht en uiterst verfijnde pracht tot paradijselijke…

we leefden samen in onze eigen biotoop waarin tijd de balans had uitgemeten zonder iemand te vergeten het leven lukte wonderwel met goede en mindere jaren maar ieder had de vrijheid om in zijn eigen bestaan weer anders te zijn tot een chinese exoot de schaarse grond met een deken verstikte de energie afving en het ecosysteem vernietigde…

ik zag je terloops in de spiegel kijken heel even vroeger en nu vergelijken je draaide je bruusk om sinds wanneer zag jij een vreemde zomaar terugkijken geschrokken was je niet stress en zorgen hadden jou geen goed gedaan jij hebt te lang teveel van jezelf gegeven zonder te letten op de kwaliteit van eigen leven maar…

wij zijn gaan lopen omdat woorden onze afstand niet konden verkleinen heb jou een hand gegeven niet uit de bezittingsdrang je bent de mijne onze passen hebben we nooit in synchronie afgestemd elkaar volgen waren wij niet gewend in samen bewegen konden wij steeds wat meer toegeven zonder gezichtsverlies wij zijn elkaar…

ik zag je hand schrikken in het snel verschikken van je vingers in hun bezigzijn de snelheid van reageren was niet meer aan te leren alleen routine gaf nog structuur naast concentratie die meestal licht chaotisch de overhand kreeg was een boodschap sturen geen sinecure toch was de lach op je gezicht weer goddelijk toen…

wij zagen hoe water in niet aflatende kracht rotsen trotseerde bruisend en kolkend probeerde een bres in de muur te slaan om zo in alle gluiperigheid ongezien de dodelijke steek in de rug te forceren waar graniet en basalt in de schepping hun bals hebben gespeeld zijn de sterktes van voorwereldlijke kracht in verbinding met…

je wiegt als altijd dun gesteeld op de rood oranje tonen van mijn innig geliefde klaproosmuziek tussen hoog opschietende siergrassen in de kleurige wilde bloemen plassen langs de bermen van de snelle weg goedendag omdat jij nu bloeien mag want de lichte waas van fijnstof geeft in vervuiling helaas geen jaarlijkse regelmaat…

ik heb hun stemmen allemaal gehoord in verleidelijk of dwingende toon zij opperden hun mening en helemaal niet ongewoon maar wensen ook bevestiging en graag van hun patroon natuurlijk is er vrijheid van keuze maar de pressie tot accepteren is niet zomaar af te leren blijft een uitvloeisel van macht die zich niet enkel door woorden…

nog voel ik waar jij het paradijs voor de laatste keer hebt aangeraakt je hand een goddelijk touche heeft gemaakt in de bron die alle leven raakt begiftigd met vitaliteit en inherente kracht geladen met een explosieve lach jouw beeld veranderde op slag omdat inzicht een extravagante verbondenheid gaf mystieke lading en magische…

ik heb de wereld af zien glijden in zijn race tegen de klok met als blok aan het been de agonale genen die het beste in ons boven zouden halen als wij ons leven door hen lieten bepalen in de maatschappij woekert de entropie van steeds het beste willen zijn de snelste ook rijker en succesvol in de toevoeg vaan het eigen genenmateriaal…

ik heb jou voor even het leven los zien laten om het opperste geluk te kunnen smaken daar in de stilte van de spaanse nacht waar jij los van alles eindelijk jezelf gelukkig zag nog voelde jij de warmte van het dakterras uitstralen naar een nog helder kleurende sterrenpracht toen was er die nacht de wens bij het verschieten…

je streelde stilte heelde tonen die schuurden aan zuiverheid waar akkoord in samenspel doel is zullen in wanklank fouten hoorbaar zijn primair zal stilte het ideale klankbord voor een foutloze compositie zijn in alle combinaties zullen de tonen elkaar schragen en auditief steunen om een complexe volheid te laten horen zonder…

altijd als ik jou zag pakte ik wat schaduw van je af een lieve groet of oogopslag jij lichtte op als een ander jou aandacht gaf waar jij ook kwam sprong het licht over naar een warmere vlam dus waar jij schaduw gaf wist ik dat te maskeren door eigen licht te projecteren wij zijn nooit gespot als stel maar ons samenzijn…

er haakte wat op het spiegelblad zonder zichtbare oneffenheden pas met het fingerspitzengefühl lokaliseerden we het plaats delict een oneffenheidje in de kristallen structuur als exponent van een latente frictie begin of einde van de mega breuklijn toen deze marmeren compositie zich ooit heeft gezet in herstel zal de spiegel…

liefdevol is vaak de schroom waarmee kinderen over hun droom vertellen jij hebt ook die respectvolle terughoudendheid in afstand tot onbekend in een dimensie waarin de mogelijkheden ongelimiteerd lijken in werelds verschijnen en toch zo anders van vorm en kleur dan normaal in niet te vangen nuances de droom heeft het vluchtige…

ik heb ze verloren zien gaan de stukjes leven op weg naar een bloeiend bestaan ze knopten voortijdig steelden te lang konden de lichtroof van anderen niet aan hun kleuren vervaagden door een brandende zon guur weer vertraagde florissante rijping alom weer is aarde gebarsten en in zijn vruchtbare grond krast klimaat desastreuze…

jij was de eerste die het donkere licht een menselijke gezicht heeft gegeven waarmee velen eindelijk konden leven dat voelde hoe psychoses in geest- verruiming joegen met ogen die op jacht waren naar de ultieme uitlaadklep van onvermogen in communicatie die stokte als contacten leden tot brokken door een gestoorde motoriek…

waar de wereld uitgestorven leek bewoog nog af en toe het laatste stukje sleet dat speelde met de wind een ongelijke strijd met tijd als ongeboren kind wanneer de vlaag ten einde raad zich nog een enkele keer te buiten gaat in loos geklepper en irritant geklop is zijn geduld nu uitgeput en zoekt hij rust en luwte op waar stilte…

ik bewonder je diversiteit van gedachten en meningen in onze vaak heftige dialogen als voer voor psychologen ik blader terug in het kijken en vergelijken van verleden en heden met de lach van gelijk dat verbaasde me meer dan ik zou willen want een open blik is ook de hand die overbrugt wachtend op een kus ik heb lang naar je gekeken…

ontspannen rust ik op het middag bed waar kleine uurtjes spelen met stofjes die door de warmte op hun rug worden gelegd in hun reis langs kierende gordijnen waar het licht hen beschijnt in een mistige choreografie tussen vage paladijnen zij dagen mij uit in hun onvoorspelbare tochten om vrij te zijn mee te gaan en te voelen wat verheven…

ik heb nog met ze gesproken vergeten bomen die mijn geweten ooit wortels hebben gegeven bladeren die voor mij ruizelden op warme zomerwind waar zon in donker loof bleef steken en wij door heerlijke picknicks de tijd vergaten ik dromen vond die volop tegen spraken waarin muziek met veel tonige refreinen klonk nu is het landschap…

ik heb je aangekleed terwijl jij met je staart soepel door het water gleed mijn liefste zeemeermin die mij heel verwonderd aankeek van hoe moet ik nu landen op scherpe randen van rotsen met natte zilte handen wij zijn samen opgezwommen naar de uitkijkpost in de haven heb lenteachtig zeewier bedongen om je schoonheid…

het was niet de eerste blik die overweldigend was het vonkte meteen waar geladen deeltjes mij raakten en hun energie een miraculeus zachte landing maakten mijn huid veranderde in een eindeloos verlangen naar meer waarbij de intensiteit warmte kleurde naar rood wij zij gaan lopen op blote voeten in het gras waarbij wind…

vederlicht klinken de woorden die jij opleest van donker papier ze horen anders omdat je handen ze sturen met esoterische gebaren de kleuren in je blik en hun intensiteit doen diepgaand begeleid je streelt niet nog beveel je maar wij worden schokkend diep geraakt juist op die plaatsen waar panische onzekerheden leeftijd…

voorzichtig hebben wij elkaars schaduwen schetsend gekleurd met het eerste licht waarover wij konden beschikken zijn er contouren aangegeven hebben contrasten de vormen versterkt pas later toen wij in elkaar de pigmenten van liefde ontdekten kleurden wij de grote vlakken zonder de ander te gaan overlappen stilaan zijn…

zacht zong wind de eerste ochtendgeuren van de vroege bloeiers in het gras dat nat van dauw zich nog moeizaam aan het oprichten was in de kille ochtendkou je lachte om de eigenwijze cirkels die je voeten altijd schreven op de pas geschapen dagen in je ogen glinsterden de kleuren die de eerste zonnestralen door hun lichtbreking…

ik heb met je huid gesproken kleine rimpels en kloven heel minutieus onderzocht van beneden naar boven in het glooiend heuvelland voelde mijn hand de zacht vertrouwelijke warm vrouwelijke opbloeiende ontvankelijkheid daar waar de wereld strijdt toont zij kracht is de oppervlakte vaak robuuster en beter bestand tegen…

jij was de logica weer helemaal kwijt in de snapshot toegemeten tijd waar het podium nog leegte ademt barsten coulissen van opkomend nog ongekend talent schijnt licht al succesvolle bundels terwijl er nog geen stap is gezet achter al bewegende gordijnen we openen met ingehouden adem het mimisch welkomstlied treden langzaam…

wij bewegen altijd synchroon ik zie de volgende pas al komen in je ogen na je uitdagende lach ik was getraind in duizend variaties en toch was jij mij vaak door afleiding te slim af dan telden wij winst en verliezen notuleerden de compromissen gingen opnieuw van acquit in spelen om niets…