Netgedichten

netgedicht (nr. 74.817):

Schrille tonen

nog waaien
de kleuren van
stelen vlaagt
wind in schrille
tonen de dodenmars

bloemen
knappen niet af
maar leggen
zich plat uit
deemoed ter aarde

in een kris kras
pandemonium
vullen bomen
de kerkhoven van
het gigantische bos

schoon geregende
wortels bekijken
de immense
ondergrondse
hoeveelheid lijken

ook zij zijn geveld
door buitensporig
geweld waarvoor de
planeet helaas nog
geen oplossing weet