Netgedichten

netgedicht (nr. 74.789):

Haar kosmische lach

in haar
kosmische lach
schitterde ieder
lichtpuntje
ook in de
sterrenstelsels
die ik in haar
ogen zag
lichtte nova’s
aparte stukjes
universum op

zij las de tijd
in de lijnen
van mijn hand
polste zo de
spirituele kracht
van mijn
zielsverband
sferisch zijn wij
de nacht ingegaan
waar een rode
maan ons gidste

langzaam zijn
de sterren
uitgegaan
omdat wij de
wegen wisten
en verlichtte al
een vroege zon
onze een eigen
omloopbaan die
in gravitatietijd
beschreven staat