Alle inzendingen van annemieke steenbergen

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

Met onze en mijn neergeschreven wensen gaan we aan de slag, branden een kaars wat heeft het voor nut te schreeuwen. Leven is net als de remmen van een trein zelfbeheersing kan ons staande houden. Vrouw zijn is soms zwaar, 'n moeilijke taak kinderen en mannen en de anderen hun wensen, rekening houden met. Hoe ontvouw je 'n dag, tij definitief…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

Mijn moeder was een prachtige bloem haar rechtvaardigheid zo heerlijk geurend eenmaal vastgesteld sterk geworteld, als vrouw kleurrijk ,want alles is rijpen en niet nodig alles ook dagelijks zoals bloemrijk leven te begrijpen. Ze gaf raad , niet de wijsheid aan anderen er echt van te profiteren noch enkel haar gedachten te etaleren. Ontwierp…

Wij zijn permanent en wij zijn groei de verandering dag in dag uit bomend nooit de verspilde regen van gisteren, soms wel de mist boven het water een petgat, dan weer de wiedewaai uit wind, tijdsmarkering, een uitspraak van een kind. Volledigheid is uit den boze het aannemen daarvan slechts pose. En al heb je ginder eens de koekoek gehoord…

Toegegeven, ons oordeel is gekleurd. Het dragen van neerslachtige grauwe buien, is in eenzaamheid zo vruchteloos enorm moeizaam ontwaken uit illusies. Terecht stel je echter dat 't heel lastig is. Het intense wensen, het echt heerlijke niet meer weten , het domweg zijn vergeten komt ongetwijfeld voort uit koudwatervrees. Vergeten dat buiten…

De dromen komen tot wasdom ik hervind ontroerd de mooie dingen, herdrukken van mijn gedachten. Wat heeft hun natuur, hun erfenis, eigen zangzaad te weeg gebracht. Wat mij in welhaast langdradige burgerlijke zinnen uit dromen onbevangen beelden laten vertolken. Mijn eerste zetten op papier heb ik als kind van tien en veertien al gedaan…

Ik zie je gaan, afgezakte schouders met een bleek gelaat je gemoed dragen. Ze zijn niet te krijgen de antwoorden en al begrijp je ook de wolkenzaal niet, 't tolkende, laat staan het ijzige koude. Zie, de kinderen genieten hun maaltijd zijn onbevangen niet in staking gegaan. Ze boycotten de nieuwe hulp niet, vechten niet voor 'n ander moederschap…

Wij kennen al jaren van die dagen de korrels aan het strand, de schelpen het schuim op het water dat af en aan als golven wederkerend het strand aandoet, het koude dat je in winters laat huiveren. De nacht telde deze keer minuten lang uren. Vandaag is huiverig, ik zoek niets en ben thuis de dag is kil niet vrolijk, de sfeer is gelaten, regels…

Leven hoeft zijn slag niet te slaan, geen zakcentjes te verkwanselen, laat staan te ontvlammen met vuur zonder dat ze tijd vrij maken voor het werkelijke. Ik zie ze gaan, slenterend, nu zij steeds staren, vervolgens pinksterbloemen plukken zonder 'n mooie tuil samen schikkend te maken. Hoe verbijsterend en bijna beschamend.…

Het was al een week vol schokkende dagen, de seizoenen zijn in de war onbegrijpelijk overweldigt het getij me dus mag het echt wel lang sneeuwen. Al zie ik ook de groei, veel bloeien hoeft niemand echt perfect te zijn, alles mogen ze gebruiken uit leven, geniet jij daar maar de geneugten. Warm je gerust in koele nachten elders in het tegenovergestelde…

Kun jij de stekker met wegen verbinden, het nog prille voorjaar helder verlichten, wellicht ook een munt bij de randen, bijen wachten ook daar al zo lang. De hemel wordt steeds een bewolkte maar zij willen de bermranden tonen, ogen roodoranjegroen wellicht klonen tijd ook in één leven prijzend helpen deze zielenpijn bij de inwoners stelpen…

En hoe meer tij werkte, jij ontdekte tekent jou met zeeën vol schelpen op je wangen. Zo sprakeloos, hoe jij alles echt verborg tussen de hooglanden en laaglanden van je ziel , geïnteresseerd in al het pure. Vertel gerust hoe dagen achtereen wereld na de wereld zich in je ziel ontvouwt, vogel zijn of zangnoot, jij een goed oog gefotografeerd…

Om kennis te hebben, beslist te onthouden van dingen die bijna als lood gevoelsmatig als dikke mist over een trekvaart eeuwig zijn dan weer aan de rand van daar zee te staan continenten van en voor duizenden jaren echt in je ziel bewaard vredig willen schilderen ik eigenlijk mijn ogen wil sluiten, gewoon in de tegenovergestelde richting wil…

Nu ook nu februari het weer om gaat slaan de natuur even bewust voor bevriezen kiest, alles , ook de onbegrijpelijkheid zo bewaard danst ook ergens een vlinder wonderschoon. Zegt in dierentaal, vertel haar gerust mededichter, bij het licht van een nog steeds niet gedoofde dag over dat hemelse, nog steeds niet mijn laatste dag, aan alles met…

Probeer het je maar eens voor te stellen dat we "daar" dan even proosten met al die zielen, hun een fatsoenlijke vergoeding een gemeende zoen, zonder luid te smakken geven, als dank voor die verworvenheid. Hun protesten waarderen, nu zeer serieus te durven vertrouwen op er is veel meer. Probeer het je maar eens voor te stellen. Anders moeten…

Ik zet het het alarm in mijn hoofd elke ochtend bij het gloren uit dan ontspruiten mijn gedachten vanuit de vele nachtelijke prachten schrijf ik met plezier al mijn dromen op papier en deel ze geïllustreerd hier. Welke kleur zal vandaag in de pupil van mijn ogen tij gedogen, de nacht met de dag het huidige leven met het even mogen verweven…

Het laat ons niet koud dit weten van de stenen dat compleet natuurlijke gebeuren van oudsher onverschilligheid is al de grootste vorm van de natuur dit gegeven niet tolereren ik zou dus kunnen zeggen luister en kijk daar bij de cameliabloemen viel het ons al op waar bijen ook al honing hebben geproefd wij in de verte die dag de roep van…

Dit is wat ik gisteren dacht en opnieuw denk ik kan mijn voeten neerzetten lopen of op het bankje in het park plaatsnemen de dag zo starten en genieten van de vrieskou en het ijle een winkel bezoeken en mij uitleven bij de groente omgeven door bergen gedachten voelt leven anders op dit houten frame ik kan wachten tot ook hier een hond…

Wat ligt er wel niet allemaal opgeslagen door mensen en tussen mensen ongevraagd uit de innerlijke beleving rust in je slakkenhuis zonder stemgeluid van jezelf of de ander in het hier-en-nu nu je daar treinen in hoort denderen. Wat valt op in uitstraling wie je bent blijkt in het contact met anderen en geeft breedte en diepte aan in jouw…

Op je tafel rusten nog briefjes met domme klusjes terwijl buiten onweer flitsen vurig knallen sluiten wij deze dag af jouw rekeningen zeg jij zijn betaald. Een grote stapel vergeelde kranten en tijdschriften met een kartelschaar op de keukentafel roept ons schaatsers prijken op de bovenste voorpagina. Ik lees je voor uit die krant jij…

Het is nu winter, er komen kusjes uit de hemel, berichten over vrede bevroren tijd en menselijkheid. Hoe zou je vrede kunnen installeren niet alles is immers vanzelfsprekend vredig en liefde kent vele facetten. Vraagt het om betere theaterteksten vers te verspreiden onder de mensheid voorbeelden aan ze geven waarop die mooiere leefomgeving…

Wellicht baart die pen summier over de omstandigheden van toen ooit nog opzien. Uit het geschilderde dat onbekende en die natuurbeelden roodborstjes naast overtrekkende kieviten. Veel kon ik toen nog niet werkelijkheidsgetrouw opgevoed goed onder woorden in regels brengen. Zelden was er taaie sleur, alles wat ik zag sprak tot mijn verbeelding…

Het uiterlijk van de vaas rauw en onvoorspelbaar als leven, zegt hoe een vlucht vreemde bochten kan maken gedachten compleet kan ontwrichten. Zij ogen nu nog dagelijks gips traag laag voor laag opgebouwd en ondergedompeld in een waterbad. Tij is even kleurrijk als zijn schrijnend relaas tussen twee polen blijft hij zich stiller bewegen.…

De natuur is guur en echt striemend knoploos net als jaren terug voelen dagen uitgerekt kerst- achtig in hart en hoofd al versierde hulstkrans. Elke polsslag snakt naar ogenblikkelijk zon en ja hopen dat de wereld kan horen dat het ijs kraakt foto's ziet van Sleat een mahoniehouten staartklok Snits 't scoreblok en oranjekoek dromen…

De dagen zijn steeds vaker vloeibaar met onvoorziene schade zonder het opendraaien van de juiste kraan vol medicatie die werkt. Ik kijk sta langs de zijlijn en ween in stilte. Haar eigen fietsbanden zijn bijna versleten alles kraakt en piept, zie deze schaduwen terwijl zij rijdt, ze zijn kamerhoogte groot. In fietstassen neemt zij oud nieuws…

De mens is hier om enkel zichzelf kom laat dus zichtbare levenslijnen op koorden ook jouw voeten dragen strek gerust je armen uit en loop ken ons, ken dit zoekend evenwicht. Achter noch voorwaarts, alles mag als je stil blijft staan ben je nergens. Waar wil je de morgen anders laten van wat wij samen ervaren in het nu dat is nu net het spannende…

De dood kent geen vrienden ook geen vijanden enkel de ademloosheid gevolgd geheel stapvoets door rust zacht. Het zwaard van de nacht viel ik heb het vannacht zien schitteren. Het zwijgende ontdooide en bevroor spraakzaam vanuit een donkere diepte als ziel even verlicht weer opstaande nu definitief aan het lijf ontvlucht. Woord en daad…

Zoveel gebrek aan tastbare herinneringen aan vroeger, al lang gelee ,veelal verzwolgen door zee wekte ook de Friese marechaussee. Plunderingen van zee namen tig levens mee. Die storm, onbeschrijfelijk leed tot gevolg. Al sloten vaders koen snel de houten luiken deuren en ramen de buitendijken waren door. Wind gierde voor huizen langs, tijd…

Heel zeldzaam was ons gesprek want de appelbomen bloeien nog niet al hoor ik die aanvliegende vliegtuigen zie ik verbeeldend aanstormende treinen. De nacht toont verzamelde herinneringen alsof er voor u amper nog toekomst was de kamer en ruiten waar u doorheen keek mijmerend over het geluk van ooit jeugd. Waren er nu echt wel gelukkige momenten…