inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 65.313):

Heel dichtbij

Met onze en mijn neergeschreven wensen
gaan we aan de slag, branden een kaars
wat heeft het voor nut te schreeuwen.
Leven is net als de remmen van een trein
zelfbeheersing kan ons staande houden.

Vrouw zijn is soms zwaar, 'n moeilijke taak
kinderen en mannen en de anderen
hun wensen, rekening houden met.
Hoe ontvouw je 'n dag, tij definitief
met sterven gaan valt niet te breken.

Ik draag 't geheel rustig mee en spiegel
doofheid elders kunnen we niet voorkomen.
Mijn handen zijn die van eekhoorntjes
benen die van een paard, ik trek een wagen.
Ik zal ook jou uilen schenken meer kan niet.

... verdriet bij anderen moet je accepteren en ook weer durven loslaten juist om er te kunnen zijn. ...


Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman

Schrijver: annemieke steenbergen, 10 maart 2018


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 192

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)