Alle inzendingen van bloem

Stel vier bomen op onderling gelijke afstand van elkaar. Eén speler in het midden wiens taak het is eerder bij een boom te zijn dan de andere spelers die rennen van stam tot stam en wisselen van plaats. Lukt het - een ander komt in het midden. Lukt het niet - hij mag het nog eens proberen. Als je hier goed over nadenkt is…

Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten, voor de rechtvaardiging van een bestaan In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten Om den te karigen broode allengs verdaan? En hierom zijn der op een doel gerichten bevredigende dagen mij ontgaan; Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten in ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan. van…

De nieuwjaarsklokken luiden door de radio. Stortregen valt. De dag is onbeschrijflijk goor. Men is alleen gelaten en aanvaardt het zo. Men vraagt zich zelfs niet af: waarom is 't en waardoor? Tegen het leven is toch immers niets te doen; de wereld heeft geen oorden meer om heen te gaan, en 't hart wordt niet, gelijk de landen, jaarlijks…

Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant. Een heuvel met wat villaatjes ertegen. Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel…

Hij zei al eens heel trots dat hij kan luisteren zonder te luisteren dus praat zij nu tegen een slaapkamerwand die na iedere zin geïnteresseerd snurkt Zij weet zij heeft geen luisteraar nodig maar moed om weer te horen mijn stem zwijgend in haar hoofd haar fantasie ------------------------------------------------------- uit: 'Liefde…

Hij zei al eens heel trots dat hij kan luisteren zonder te luisteren dus praat zij nu tegen een slaapkamerwand die na iedere zin geïnteresseerd snurkt Zij weet zij heeft geen luisteraar nodig maar moed om weer te horen mijn stem zwijgend in haar hoofd haar fantasie --------------------------------------------------- uit: 'Liefde…

Het regent en het is november Weer keert het najaar en belaagt Het hart, dat droef, maar steeds gewender, Zijn heimelijke pijnen draagt. En in de kamer, waar gelaten Het daaglijks leven wordt verricht, schijnt uit de troosteloze straten Een ongekleurd namiddaglicht. De jaren gaan zoals zij gingen, Er is allengs geen onderscheid Meer tussen…

Denkend aan de dood kan ik niet slapen, En niet slapend denk ik aan de dood, En het leven vliedt gelijk het vlood, En elk zijn is tot niet zijn geschapen. Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen', Waar de levenswil ten strijd mee noodt, Naast der doodsklaroenen schrille stoot, Die de grijsaards oproept met de knapen. Evenals een vrouw…

De blaren vallen in de gele grachten; Weer keert het najaar en het najaarsweer Op de aarde, waar de donkre harten smachten Der levenden. Hij ziet het nimmermeer. Hoe had hij dit bemind, die duistre straten, Die atmosfeer van mist en zaligheid, Wanneer het avond wordt en het verlaten Plaveisel vochtig is en vreemd en wijd. Hij was geboren…

Een gore zee; Aan 't strand daarvan: Van lieverlee Een eenzaam man. Zijn blik is naar Verlatenheid - Geen uitzicht, waar Men die vermijdt. In 't niets verglijdt, Zonder misbaar, De hooploosheid Van weer een jaar. De mond blijft stom Tegen den tijd, Want ouderdom Is eenzaamheid. ----------------------------------------- uit…

Terwijl hij zijn schoenveter strikte keek ik uit het raam en zag hoe de zon al verdween achter het dak van de buren nu wij zo lang vruchteloos hadden zitten praten over een later dat ontbreekt in ons verschiet Kijk, het betrekt, zei ik Hij lachte, niet vrolijk, niet triest en we gingen tóch naar buiten omdat het binnen donker was…

Als vrij zijn is: hou jij je mond want ik heb iets te zeggen Als vrij zijn is: jij achter tralies, want dan hoeven wij niet bang te zijn voor al jouw anders zijn en doen en anders laten Als vrij zijn is: de dag van morgen strak bepalen door de dag vandaag iets minder dag te laten zijn Als vrij zijn is: de deuren sluiten en op het beeldscherm…

Ik was bij de een en dacht na over de ander toen ik schreef over de zon Ik kan niet kiezen tussen passie of geluk. Lik mijn oor Kus mijn schouder Wees plat wees vloers Bijt mijn hart heb ik met potlood in jouw oksels gefluisterd Maar je was blind voor de regen in mijn zon- negedicht Elke zin is een traan die het dansen heeft…

De zon brak door de barre voorjaarslucht. Plotseling kantelde er een vogelvlucht. Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw. Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht.…

Ogen, Zij tekenen jou Zij geven een beeld van wie jij ben Zij geven de emotie Brengen de emotie over op een ander Zij verleiden, Geven liefde Zij tranen als je hart overloopt. Zij zijn er in het donkerste van de nacht, Op het diepste plekje van de aarde Zij liegen nooit. Zij zijn de spiegels van je ziel...…

Ieder scheiden is van 't laatste scheiden voorbode, ieder bed van 't laatste bed. Alle sterfelijke wegen leiden naar het eind waarvan geen liefde redt. In het stedelijk duister van de straten nemen we afscheid - en het drukt als lood, kijken om en wuiven, reeds verlaten, slaan de hoek om, en het is de dood.…

De stilte, nu de klokken doven, Wordt hoorbaar over zondags land En dorpse woningen, waarboven Een schelpenkleurge hemel spant. De jeugd keert weer voor d' in gedachten Verzonkene, die zich hervindt Een warm, van onbestemd verwachten, In zondagsstilte eenzelvig kind. En tussen toen en nu: 't verwarde Bestaan, dat steeds zijn heil…

Hoog opgestapeld fruit was lang op reis voordat rottende druiven hun vertrouwde huis verlieten om door haastige of trage laarzen geplet met Amsterdamse modder ongegeneerd naast alle soorten schoeisel de laatste liefde te bedrijven Sandalwood, olijven en geitenkaas omarmen vriendschappelijk verse wafels van Goudse stroop Schreeuwende bakbananen…

je bent zo Zon – zo Maan – – zo neon Rood – in het blanke licht rank te staan ik geur in je op en stamel mijn stem vast door jouw blozende honingraad wil ik zijn als de stoeiende libellen om dan al zoemend ten ondergaan daar de woeste golven – gelijk aan kerktorens – alle bellen rinkelen doet vraag ik je – bind me in – vorm…

Liefste, vergeef me de dagen welke ik stenigde mijn stem met de scherpte van stilte tot zwijgen sloeg op dit kruispunt ik beaam ik verloor mijn V vlucht in de sloot het ging niet zoals ik het wilde ziende blind en doofpotdoof sliep ik door de tijd in deze stroming ondervond ik geen geluk je bent de leegte mijn getuige van het…

kaken gehecht aan de pezen van de gevoelige snaar zo de klanken vals klinken onzuiver mijn hart doordrenkt verdronken in portret der eenzamen echo dit een houtje touwtje effect in een dominoreeks van gedachten stort mij in stroom in mij verzacht me tot in de kleinste vorm eerlijkheid bouw me op…

datgene wat in mijn keel brandt het verlangen de liefde de hoop verslonden versplinterd vergaand verkast verhuist naar de planken naar hemelse kasten het rad draait voort en voort en voort en voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid…

wolken stuiven uiteen gelijk het zand van de duinen over het strand suist een woestijn aan stilte is het daar de droogte dwingt mijn raam tot mistig kijken en ik staar naar de horizon zie de rondingen van je krullen voorbij mijn zicht wapperen ik denk aan je ik voel aan je ik denk je te voelen in mij aan mij voel ik je denken voel…

een ontstaan uit Liefde wordt als schild van verwijt misbruikt de ruimte welke gevuld was met de beweging der seizoenen raakt in verwarring en de nabijheid verbasterd in afstand, hardnekkig vol vlekken blind en doof de taal ooit zo aanvullend gesproken verstompt en spuugt bitter gaten in de huid –versplinterd daar hun vogels de…

Van 't najaar keren weer de schone dagen - Van het hoeveelste? en hoeveel malen nog? Tot het ontrijzen aan zijn nederlagen Lokt den verslagene zijn zoet bedrog. Dit is de tijd, dat men zou moeten lopen, Gerooide velden langs of door een laan, Aan 't eind waarvan een vergezicht gaat open Op herfstland en een edeler bestaan. En, thuisgekeerd…

strooi ik klaprozen zaad overheen het verlaten strand opdat zij door de wind worden gedragen en bloeien zullen in de duinen in de pan van het hart als twee-eiige tweeling verbonden in de beweging van eb en vloed tussen de zon en de maan in het heelal zo verborgen een sterrenval gelijk dat ik wens de dromen naar mijn werkelijkheid te…

ik zal je schilderen als maan en als zon ik zal je de tinten geven van ochtend naar avond ik zal jou het palet schenken de lijsten van jouw huid breken ik zal jou beminnen de tederheid geven zoals op het fluwelen strand weet je nog dat jij mij in duinen legde en dat ik jouw licht liefde wij de eenzaamheid niet kenden en de…

hoe teer is uw bloesemblad zo zacht deinende doorheen een lentebries ragfijne schoonheid naakt leunend tegen volmaaktheid aan smeulend mij smeltend dat uw vergelijkbaar bent met de zee het ruisen van kabbelende golfjes zo wiegend uw vlezige vlinder heupen u deed mij stranden in de branding de ooit zo gevreesde nacht schuimend beminnen…

gaf ik u de zinnen als spinnende kat in de schoot geworpen uw stem verbonden met kloosterstilte duwde mij in richtingen welke buiten mij stonden ik verzoop in vrouwen die wuifden als maagden in volle maannachten ik blies de kaarsen uit en nam hen tot mij als witte kruiken daar ik achter hun ogen enkel u zocht ik verbleef als toerist…

niets dan leegte een zogenaamde volmaaktheid de stilte die plaatsneemt op banken en stoelen de tederheid uit huis heeft gezet bruut en geforceerd de deur dicht klemt de muren doet kraken gelijk de winter zich schouderbreed maakt ruimte inneemt dat liefde leven geeft en leven liefde neemt sterft het in mij als de dood ben ik voor de…