nacht vol wensen

hoe teer is uw bloesemblad
zo zacht deinende doorheen een lentebries
ragfijne schoonheid
naakt leunend tegen volmaaktheid aan

smeulend mij smeltend
dat uw vergelijkbaar bent met de zee
het ruisen van kabbelende golfjes
zo wiegend uw vlezige vlinder heupen

u deed mij stranden in de branding
de ooit zo gevreesde nacht schuimend beminnen
alsof u mij bedekte met satijnen strelingen
de stilte tastbaar werd en mijn huid deed schreeuwen

ik heb geen weet van uw lippen
maar achter uw gelaat wil zinken
verlaat me niet zo vluchtig zo rauw zo wakker
dat wanhoop met metalen woorden toeslaat

ik wil de eindeloosheid lieven
langdradig de tijd uitrekken en doorklieven
en opnieuw in tongen beginnen
spreken van eb naar vloed

vrouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 10 stemmen 182