Alle inzendingen van elze

zij hoeft mijn wangen niet dragen als haar handen vol liefde mij getroosten in het nachtelijk veld waar ik dwaal ergens tussen vele getuigenissen toch blijk ik onvindbaar wanneer haar schaduw zich werpt over mijn naakte lichaam dat geknield zich verweert tegen al wat groter is, troost is beneden mijn trots, mijn trots is het geschrei…

met de tijd als aandacht teken ik rijen beslagen met mensenoren al duidend naar de zon die in mij ontbreekt hoe merken ze dan toch dat mijn eclips het verzwijgen tentoonstelt van niets dat in mij is verrezen of heeft de serre hun eigen bron verwarmt met een hitte van gestolen gedachten en wedijvert de lente met het spiraal van verloedering…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

ik kan het niet plaatsen, het gehucht dat in mij woont me geselt met lege kamers en onderverhuurde stallen, de straat verzonken in een diep gelegen spoor het voedt de woorden in mijn mond, beweegt als een kadaster uitgemeten van hoek naar hoek, de lens bespiedt mijn lichaam en leunt op het trefpunt waar het stigma lange zinnen schrijft…

dof schrijft mijn woord ,tekent het fijne afstemmingen als snaren gelegd op het bewerkte hout de wereld is kundig maar ik verblijf in mijn huis van hangend rag de tijd maast gebrekkige woordspelingen die ik zelf met moeite ontleed, eens waren het alpen die ik beklom als een rank gesmeden zwaard met inkepingen zonder opgelegde waarden…

ineens verdwenen zijn, met de kleding van de dag nog om het geweten gewikkeld het haar verkleefd in lange slierten grijs onberoerd liggen emoties te eroderen in de vergankelijkheid van de geest, niets achter gelaten alsof het er nooit is geweest wielen wentelen zich naar andere tijden naar daar waar het zoeken wordt gevreesd terzijde…

geduldig breekt de avond door mijn laatste silhouet dat als hars zich vormt waarin de geest is gegoten tijd is niet aanwezig, het bed ver weg, doch mijn gelaat vertoont de resten van het laatste gesprek met de trede van het spoor nog aan mijn voeten iets in mij vergat te dromen, wellicht dat de nacht zich strijdbaar had willen tonen…

op tijd recht de rug het verhaal dat bij nacht doorregen is van diepe wentelingen, repen van hangende dromen sloffen mee op de restanten van een late geeuw oogleden tossen om de wijn die als een surrogaat het laatste beetje rood weerkaatst aan het gehemelte dat de dag weerstaat met het ontkurken van alle beleden raad die weloverwogen werd…

ik zie mezelf in het spreken van de wind mijn ondertoon is zilt en grijs ’t maakt niet uit wat een ander van me vindt ‘k voel me thuis met mezelf als vrind ik merk dat ik niet ben en ‘k vraag me af of ik ooit iemand heb gekend mezelf ter vondeling leg in de avond die me kwelt en zo benauwt ik ben het gezicht van velen, doch mijn ogen zijn…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

ik heb genoemd, vraagstukken die vervagen een zonderling in eenzaamheid rake stappen in elke windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon…

slechts als de avond nog is verschoond en 't licht behendig schijnt op de zuivere wanen die mij als man het vrouwzijn laat bekoren, deelt mijn laken het silhouet met introspectieve lispelingen de stem draagt het motief van handelingen reikend naar de ziel lost mijn bedevaart schuldeloos zijn behoefte af, of het haar gelegen komt is de…

het huis werd uit zijn slaap geschud, het verborg zijn dromen over metaforen en dankbare herinneringen, nu staat het met hout gestut tegen de steigers van de werkelijkheid gebogen muren die nederig buigen tegen de ondergang van welvaart kreunen nu de herfst haar takken met geweld door de scheuren naar binnen mompelt het gezin vertrokken…

ik mis de wereld in de sprong die ik waag, niet toereikend zijn mijn redenen die ik prevel wanneer de zon mijn hart bereikt ik zend mijn vragen naar dove oren ' k zie een vals gelaat achter het scherm dat mij weerkaatst, ik ben een toehoorder van de stoutste dromen droog mijn naaktheid af met het spel aan mijn geslacht, kus mijn tederheid…

de tijd vertraagt in het stil staan doch jouw plaats is nu leeg, een ruimte met een andere visie deelt het voeteneind dat ik zojuist heb afgestoft geen bediening op commando, mijn hand is leeg al wijst mijn vinger naar het zintuig waarmee jij je voortbewoog, je hoogte was beperkt tot waar mijn kruin je oksels raakte het afscheid was rumoerig…

de dood slechts een halteplaats, lijn onophoudelijk stopt laadt de zorgzame dood in, in een houding die bewegingsloos als lijk ligt te schitteren van afwezigheid er is niets, geen nacht geen dag, geen samen slechts wat brood dat korstig na schimmelt op het vergeten bord, stemmen zijn doof woorden zijn blind alle geloftes vergelen als pentekeningen…

zomaar het gevoel ontvangen van gemis, de uitkijktoren van vrede het bouwwerk van Babel, weten dat de hoogte het werkelijke leven ontwijkt laat september, de zomerschermen wijken voor de wallen van herfst, mijn hart wil schreien, doch nu mijn twijfel zich ontfermt over bijbelse vaardigheden voel ik ruimte het hoofd vol stemmen wordt lichtelijk…

het Wad graast op de eeuwige velden waar de herfst zijn kraamzorg heeft neergelegd, haar schoot schudt van schaamte nu ze naakt haar naamloze leden tentoonspreidt ergens raakt een voorspoedige dood de echo die haar loodst en ik vlucht in mijn langste adem - ooit alles raakt doorzichtig in de grijze wolken die als vruchtwater kleven aan…

is alle hoop vervlogen, zoals een diner dat je mist door een bedachte file, is hoop het aangebrand eten dat ik opdien als ik niet wil koken? steeds knagen die zeurende gedachten ze zeggen dat ik iets moet doen, figuurzagen in de vluchtelingenstroom, ze met lijmtangen bijeenhouden, ze omarmen als mijn kind treinen laten stoppen, ze inladen…

ik vermag mijn hand te nemen om te letteren met wat woorden, ze te rijgen naar ontbinding of blijvend rakend op het scherm dat de wereld herkent in het vluchtig scheppen van een god en altaar spinsels uit het vergankelijk vlees dat met beelden is geschapen - want buiten mij staat alles stil en beweeg ik voort op het huilen van soldaten…

de dood sloft onzeker achter me aan draagt bloemen in zijn hand en op zijn rug een zak vol aarde zijn schred lijkt onzeker in zijn kielzog volgen de huizen waarin ik heb gewoond, geslapen, geneukt en gegeten ze lijken kleiner dan toen de voordeuren staan allen open als ik zou dromen, zou ik nu slapen, maar ' k voel een erectie in mijn…

hij komt niet meer we zaten te wachten, wachten op hem de tijd die we zaten was roerloos, het licht maakte het notitieblokje tot een onbeschreven vondeling hij komt niet meer, iemand zonder klank in de stem had afgebeld Joost mag weten wie het was…

gul legt de wind haar woorden over de koud belegde akkers, vorens liggen als zware golven op het zwarte klei de dood is in aantocht toch lijkt het sterven minder zwaar als ik het album terugzie van jaar na jaar het lijkt te refreinen als een lied vol met lijden doch vrees lijkt niet te overheersen wanneer ik het groen zie verteren…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

het luchtledige laat mijn snaren trillen ofschoon de zwaartekracht aan mijn voeten kleeft, de nachtelijke muziek maakt onwijze sprongen of ik deze dans kan eerbiedigen om mij te dragen door de poorten van de dood laat mijn lijf onzeker schudden in het duister dat me plooit er is geen verlangen zonder averij geen wal om aan te meren…

ik krul je haar in mijn open mond, verpersoonlijk mijn lichaam in die van jou raak je lieve leden met het blijspel van mijn lust deze dag geopend met de sleutel die jij onderlaaks tot je neemt, je bewegingen laten mij de nacht versperren die ik net verlaten heb liefste, deze dag is nog rijp aan verlangens, stort je adem in een lange…

Hoe vluchtig de dag ook strijkt langs pauzes die met bevroren snaren mijn vingers tillen naar de waardigheid die mij dreigend verlaat, hevel ik mijn gemoed in de zakken waarin ik mijn handen draag, leeg is het water van reflectie waar voorheen de wolken breiden en het avontuur begon ergens is het schattig, een verhaal dat kraait, een…

Dan weer stal ik mijn geweten achter haar besef, denk ik haar te kennen, maar dan bespelen haar vingers als zachte vioolsnaren mijn muziek En ik al rijkelijk ronkend als een krolse kater me vergewis van haar noten op mijn gezang Zij herkent dan Orpheus in mijn statige gestalte, die zich richt naar haar volle maan, haar klaviert met al…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…

Hoezo, werveling van lucht en vrees wanneer de rode adem daalt op het weke water en verre ogen haar bewonderen met lens en spleten licht zij is de dame die buitengaats kolvend haar jongen voedt met schuim van zee en overvloedig moed, ze is het vermogen van mijn drijvend ruim ' k zou in haar willen sterven, me verdrinken in haar nood,…