Netgedichten

netgedicht (nr. 56.887):

herfst als staar

gul legt de wind haar woorden
over de koud belegde akkers, vorens
liggen als zware golven op het zwarte klei

de dood is in aantocht

toch lijkt het sterven minder zwaar
als ik het album terugzie van jaar na jaar
het lijkt te refreinen als een lied vol met lijden

doch vrees lijkt niet te overheersen wanneer
ik het groen zie verteren in roodbruine tekens

de natuur lijkt een gondel, voortgestuwd
door de eeuwig sprekende tijd, de getijden
uitgejouwd door vele monden kennen
de dauw die als staar op onze ogen is blijven hangen