Alle inzendingen van fp. tuinder

Muisstil is ze, mijn buurvrouw van boven. Tot de schemer, dan hoor ik hoe ze lange lyrische Russische zinnen zingt, die als zachte parels plengen op mijn doorweekt plafond. Van het verdriet dat haar verteert begrijp ik natuurlijk maar weinig. Maar als ze met vakantie gaat, zal ik beloven haar Russische planten water te geven. En stiekem…

Zie toch: dat immense schaakbord in het donker. Achter elk verlicht veld woont minstens een dame of heer en ook kinderpionnen, een, twee of meer. Langzaam wordt de puzzel opgelost. Met elk ontstoken licht wordt een nieuw leven verraden en van het stadse donker verlost. Waar zal er ruzie zijn? Waar wordt gevreeën? Waar werkt een vrouw…

Van de snoepketting (wist niet meer dat ze nog bestonden) beet ze voorzichtig alleen het roze af. Wit en blauw bleven achter en toen ratelde ze de zaak van haar hals en kletterde het op de houten vloer. Daar plakte het geweigerd snoep wat aan elkaar. Spuug. Men liet het er maar liggen. Ze is niet normaal, zei men. Wat blauw is en wit…

Heb je gelijk of niet? De herfst nadert. Nu nog zomeren alle straten en baden in laat licht. Augustus zwaait zijn laatste warmte rond. Beetje blote meiden zie je er nog even. Zo dadelijk gaan hun borsten verpakt in de herfst. Wanneer door regen en wind en tijd de kastanjeboom van ons plein bladert en de kinderen er met alles wat ze…

Geen kleur, geen geur, geen bodem, geen doel, geen winter, lente, herfst, geen zomer zelfs. Geen natte haren in de regen, geen voetstappen in de eerste sneeuw. En als ze er waren gingen ze nergens heen.…

Is het niet zo dat de wereld net zo klein is als gedachten groot zijn en dat taal zo klein is dat het gedachten niet vangen kan? Of is het zo dat taal zo groot is dat gedachten erin verdrinken en er niet meer in bovenkomen? En we niet meer weten te zeggen wat onze gedachten zijn? Nu ja. Mijn taal is klein. Mijn woorden zijn mijn…

Vergeten ben ik je niet, Caroline. Heb zojuist je zwart-wit foto gezien, van jou dralend op het schoolplein. Hoe verloren kan een kind toch zijn? Met hinkelen of elastieken kan je niet met de besten mee, je ziet in je zwart-wit ogen dat het speelkwartier een kwelling is, en op de foto verlang je hier elke seconde naar de bevrijdende…

De zon schijnt. De wind waait. Nee, een briesje bedoel ik. Een briesje waait over het terras. Eindelijk zijn we samen. Nou ja, voor 't eerst, bedoel ik. Je zegt nog even maar niks. 't Was als ik me al zo lang had voorgesteld. Bedacht, bedoel ik. Beetje belachelijk, mijn jas en das, ‘t was niet nodig, ook wat warm en ongemakkelijk, voel ik…

In ons donker nu, wacht in de verte geen blaffende hond. Zelfs de vogels zingen niet. En hebben de buren zonder woorden hun kinderen in diepe stilte naar bed gebracht. En is de wind uitgewaaid en heeft de gedoofde zon er miljoenen sterren rondgezaaid. Geluidloos is deze nacht. Om onbegrijpelijk zacht, het klinken van je verloren…

Alle dagen sluipen nu door de regen, of langs de zon, of in een dichtbewolkte hemel. In de stam van een boom je naam gekrast, In het lied van honderd vogels je naam gehoord. In de dwarse blik van toevallige koeien je ogen gezien. Waarom kijken ze me aan? Weet toch wel dat ik nu zonder je ben en zo verder moet? Koud is deze stilte.…

Lome honden geeuwen in de zon op het kerkplein van wat je dorp was. Er spelen wat kinderen uit je klas. Je wou dat je weer voetballen kon. Dit is wat je jeugd was. De kerktoren kijkt je aan. Je wou dat het beieren begon en je terug in je tijd kon gaan.…

Venijnig zwaait de wind de regen rond. Wild bijna. Dit is toch de lente niet? Van schuilen in het bushokje kan geen sprake zijn, want alleen in het uiterst hoekje sta je droog: precies het plekje dat die vrouw al vond en er nu haar plu staat uit te schudden. Hoe dicht mag ik bij haar komen zonder dat de regen me doorweekt, zonder dat de…

zo kan ik je toch niet aanraken? Behalve dan met mijn ogen en met mijn gedachten, misschien. Ik doe de deuren dicht. En zal de ramen sluiten. En schrijf in stilte dit gedicht. Ik maan de hond aan je voeten niet te hijgen. En gebaar geruisloos de kinders buiten dat zij geen speelgeluid meer mogen maken. Ik bid de kerk nu de klok te laten…

Ik heb je ooit de liefde verklaard. Nu ja, ooit, zaterdag was het, om precies te zijn. Verdronk gister nog in je prachtige ogen en maakte van je glanzende haren een gedicht. Nu dan, op deze grauwe zondag in maart, als de langzame nevel van een glas wijn teveel optrekt en je me wel lijkt gevlogen, en mijn rijm verschraalt, en je gezicht…

Dans met me, al kan ik niet bewegen; kus me, al weet ik niet waar je mond is; spreek met me, ik heb al zo lang gezwegen; slaap met me, al wakker ik de hele nacht; lach met me, al moet ik huilen. De hond is uit. Onze kinderen slapen nu wel zacht.…

Het vannacht geweven spinnengaren zucht nu onder de ochtenddauw. Geen enkel vliegje zal dit weefgetouw kunnen vangen, nu de zon er in is gevaren en er een ijsbaan in weerkaatst. Met zijn honderdduizenden komen zij, en voeren een vliegendans uit, vroeg in mei. Maar geen enkele zakt door dit ijs. En de spin (in slaap) weet, al even wijs…

Bijna in slaap. Achter mijn gesloten ogen is het nu net zo donker als de duisternis die mij aan zou staren, als ik niet bijna in slaap zou zijn. Nu maakt de stilte geen geluid. Mijn botten hebben geen gewicht. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Achter mijn gesloten ogen is het nu net zo donker als de duisternis die mij aan zou staren, als ik niet bijna in slaap zou zijn. Nu maakt de stilte geen geluid. Mijn botten hebben geen gewicht. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is, als ik niet bijna in slaap zou zijn.…

Waarom loop je toch zo langzaam, lief? Zo kan ik je toch niet bijhouden? Zo verdwijn ik dalijk nog achter de horizon En val ik van je platte wereld af. En laat ik je moederziel alleen.…

Dichter, Je mag dan misschien denken dat je de sterren bent en de maan en de zon waarschijnlijk ook en dat je niet in de wereld leeft, maar in het heelal. Dat alles je niet groot genoeg kan wezen en dat woorden je al even onbelangrijk voorkomen en je vanuit je zetel (die geen zetel is, maar een “tijdsgewricht”, bijvoorbeeld) nederziet…

Ben de wereld verlaten. Ik heb de wereld losgelaten Heb er al veel te veel tijd verdaan. Je hebt al zo lang niets van me vernomen dat je wel denken zult dat ik ben doodgegaan en voor altijd ben heengegaan. Ik zal waarschijnlijk nooit weder komen, er is geen wereld die nog van me wil. Ben van je weg, van je ontdaan, van de je haast…

Dansende mannen. In mijn stad, door mijn straat, reed vroeger de vuilniswagen, stapvoets gestuurd door een sjaggerijn, als ware hij bezig aan een onnozele mars. En elke jongen, vroeg of laat, wist dat hij ook vullisman wilde zijn. Maar niet de man die zo stuurs en dwars aan het roer wat zat roken en te klagen. Want de echte vullismannen…