Netgedichten

netgedicht (nr. 25.409):

Plu

Venijnig zwaait de wind de regen rond.
Wild bijna. Dit is toch de lente niet?

Van schuilen in het bushokje kan geen sprake
zijn, want alleen in het uiterst hoekje sta je droog:
precies het plekje dat die vrouw al vond
en er nu haar plu staat uit te schudden.

Hoe dicht mag ik bij haar komen
zonder dat de regen me doorweekt,
zonder dat de regels van de gepaste afstand
door mijn natte voeten worden betreden?

Was zij mijn lief maar,
dan had de plu plaats gemaakt voor een vrolijke
omhelzing en hadden we het geplens
lachend aan ons voorbij laten gaan.

Konden we samen innig droog staan.
De bus komt er zo wel aan.