Netgedichten

netgedicht (nr. 27.583):

Caroline

Vergeten ben ik je niet, Caroline.
Heb zojuist je zwart-wit foto gezien,
van jou dralend op het schoolplein.
Hoe verloren kan een kind toch zijn?

Met hinkelen of elastieken kan je niet
met de besten mee, je ziet
in je zwart-wit ogen dat het speelkwartier
een kwelling is, en op de foto verlang je hier

elke seconde naar de bevrijdende bel,
om weer naar binnen te mogen, om je snel
weer op je schrift en sommen toe te leggen.
Potlood vast, je hoeft nu niks meer te zeggen.

Met je brilletje scheef op je neus geplakt,
voor ijver krijg je vast een tien. Je zakt
pas door de grond als de bel weer gaat
en je er weer helemaal alleen voor staat.

En van iedereen wist jij het altijd het best.
Hemel, wat hebben we je daarmee gepest!
Niemand die je tas wilde dragen.
Niemand die je wilde vragen

met je naar huis te gaan.
Alle kinderen lieten je daar maar staan.
Hinkelen of elastieken kon je niet, Lien,
wie wilde er nou met je worden gezien?

Zou je nu zo graag eens in kleur willen zien,
In de tijd vooruit, denk ik dat er misschien
van ons allen toen op die zwart en witte plaat
geen een mooier is dan jij nu bent, Caroline,

Geen een die nu zo stevig in het leven staat.