Alle inzendingen van guy aarts

je zegt ik kan de pijntjes voelen van de bomen van de onrust in het gras van de twijfel in de wolken van de benauwenis onder vogels van de vrees voor kruipende dieren je zegt ik lijd met hartzeer om de broosheid van de bloemen om het verdriet van de kleinen om de domheid van de groten zullen we zoenen? vraag ik zullen we verdwijnen…

je hoeft me niet te melden als vermist na mijn vlucht vandaag of morgen kom ik getooid in vreemde kleren terug met brede glimlach zo mag je me strelen alsof ik een ander ben laat dan je handen rusten op de hoogst bonte kleuren zodat ik weet: je bent een goed mens van missen en liefde spreken we later als mijn ogen en mijn lippen zonder…

het licht dat lonkt in een krimpende nacht de lokroep naar de weg, het opgeheven handje een wandeling in allenigheid met zacht vertraagde stap het inhalen van mezelf en het negeren van de regels de geur van vers brood, er is niemand die ik ken er is niets wat nog moet in deze plotse regenbui hier stap ik in een plas op de harde blauwe weg…

dat krijg je dan en je weet niet waarom stenen dreigen te breken schutters in het groene gras het gevaar van de bomen dat ik op mijn hoede ben in een droom was ik een telg uit een oud Frans geslacht je moest je langzaam cacheren om de zekerheid van geluk c'est simplement comme ça en de twijfel gaat voorbij tot weer een volgende…

in een suikerspin vond ik als vlieg met vliegangst een beetje redding…

ik zal mijn stappen matigen mijn handen leggen op je lichaam je levende lichaam je dansende heupen en ik noem je naam in de lege kamers van dit huis ik zal kijken naar mijn rusteloze handen ik zal je zien en denken aan de duizend kleuren op je vragende huid ik zal je strelen voor ik ga…

hoog te belopen treden eindeloos de duinen, het strand, de zee veel zee die wacht, het troostende water zie ik je drijven op zachte golven naar het schip met de drie zeilen naar de verre dunne lijn naar de zakkende zon en je zwaait maar ik kan het niet, armen die weigeren mijn reputatie als miserabele afscheidsnemer er is veel wat ik…

mijn lieve kleine piranha jij dook diep in de zee altijd in de diepe zee je brak mijn kluisters open naar vrijheid je schonk ze aan de zon je hield me nooit tegen in mijn liefde voor de regen die op mijn dromen viel…

nu de nacht zich ontvouwt zal ik je ondergaan als een vlinder in zijn liefde liefde van een dromenvanger en de lange zoektocht naar nieuwe letters nu je mijn huid verlaat valt het witte doek sterft het applaus raak ik je zonder spiegels kwijt huidhunker een killer winter verlangt naar lente hoe vermijd ik deze meligheid ik wil…

een beginnetje met troostende klanken de zielsverheffende stem van Hannah Reid zingt de wereld toe wie haar hoort wordt vloeibaar verlaat dit ondermaanse alles vindt zijn wonderlijke weg streeltjeszacht haalt zij haar hand over mijn hart dat sneller slaat zij ademt, huilt, hoopt met gesloten ogen vraagt zij om liefde een liefde sterker…

de taal om met de ontslapene te praten bestaat uit zwijgen oog in oog niet spreken in stilheid alles ondergaan ik kan huilen zonder tranen jij kon ooit lachen mét maar ik voel mijn oude winterhart en in mijn borst is het koud bij het verre noorderlicht zullen eeuwen anders zijn dagen als vervreemde vrienden voor animus en gezelligheid…

hoe jij almaar won dacht ik nooit aan verliezen maar voorgoed ging je…

planeten blijven blind, verkruimelen tot niets er is de vrees voor zwarte gaten nooit zie ik de achterkant van de maan nu dit huis te groot is voor zo weinig woorden onvermoede geesten de dagen verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij…

weer valt de avond plichtsgetrouw raap ik hem op ik kan niet zonder…

vertel me niet van de buitenbeulen ze slaan het merkteken van de rode dood ze lachen in jouw ogen kom nu in mijn veilig nest ik heb de takjes glad gevijld de bodem zacht verdonst vouw je vleugels en vlij je neer hier staan we in onze vederlichte liefde als het winteren gaat de bomen kalend en jij nog steeds van mij en ik…

het vreemde land waar namen sterven mist neerdaalt je niet meer weet waarom het nu te laat is stopt de tijd komt nooit terug zoek naar sleutels verban de deuren ze gaan nooit open…

vandaag ben ik een schiereiland ik weet niets van de zee ik zal niets meer verwachten verlangen is wat overblijft als een diefje hangt de dag in een vreemde lauwe lucht je mag niet sferisch sterven zegt de dokter de zon verliest aan zwaartekracht ik roep om snelle redding met een stem vol zachte vingers omhels ik elke nacht…

het pierement speelt het oudjespaar danst een zomerregen valt de dichter is moe zijn laatste ballade een weg naar berusting op het lelieblanke blad het woord 'EINDE' als ultieme poëzie met slotstuk…

onder luid gejuich rake klappen uitgedeeld het scorebord lacht…

zon rust voldaan Willem recht zich nauwelijks hij wacht op nachtlucht hernieuwt zijn krachten draagt wat hij liefheeft en bouwt verhalen als Babylonische tuinen van hem leer ik fluiten maar zingen mag ik niet Willem houdt van wrakke woorden van schimmig tussen lijnen van bibberaties op vreemde huid met glans verslaat hij zijn…

zo mijn dorp zien sterven de wegen versjteerd de paadjes te hard te veel, te vaak, te hoge muren, de geest uit de fles vervreemding een winnaar in dit fatale spel de rust is dood mijn hart is dood waar…

met hardhouten kop geschorst voor gans het leven krimpen mijn wortels…

de speelman zit nog op het dak hij knipt de maan mooi middendoor het blauwe licht zal blijven de trouwerij gaat door buurmans kater zit naast zijn staart hij vraagt de bruid opnieuw ten dans en na het liedje Yesterday mauwt zijn hart in diepe smart: nooit waren ooit die goeie Beatles in ons lieve vaderland de speelman klaart aldra…

liefde gaf me vleugels verdriet nam ze weer weg alleen nog zwemmen zal ik in afritsbare broeken en waterdichte schoenen naar het diepe Engeland de onbekende overkant bloemen moet ik sparen voor zoete zeemeerminnen omdat zij niet bestaan omdat ik ze nooit zag maar wel de zachte dood in hun mooie ogen…

je merkt het aan de lucht een rust van licht in late dagen zo lenig voor het vuistje weg hijs ik mezelf in narrenpak en in de leegten tussen regels kom ik gedichten tegen een sterveling met koude woorden verliest gezicht aan zwaartekracht hij spijkert donkere kamers kiest de vlucht vooruit breekt zijn breekbare pootjes maar hier…

zij was het korenblonde meisje met sproeten als een sterrennacht op klompen langs het smalle pad de lange weg naar het oude dorp de hemel kraakt, de stilte kruipt Duitse ulanen op hoge paarden als moe geplaagde horzels in hun Grooten Oorlog, slaan de avond blauw, het volk huilt, het dorp brandt, de onschuld sterft, de nacht likt het zwartgeblakerde…

wat zou ik verliezen als ik nu bezwijk aan dat wat me zomaar doden kan? (niet zo veel, enkel mezelf) wat zou ik verliezen als jij mijn lieve schat gaat hemelen door dat enge jeweetwelwat? (alles, meer nog dan een hele wereld) zo voeren we strijd met wat ons eenzaam maakt de eeuwige angst van verlaten en toch jij... … in poezenkrul op…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

het sneeuwt en het sneeuwt achter het donkere raam vallen de zachte vlokken nu opent het huis de nacht zo lang wil ik wel jouw kleine koning zijn in dit weifelend licht worden de dingen die er altijd waren de dingen die ik niet meer zie ik vraag je, ik zoek je waar ik je vinden zal sneeuw zal altijd wit zijn en de nacht, mijn…

poëzie, het is dat andere dat kriebeltje op je huid een riedeltje in een lied de glimlach van het meisje dat vergat hoe mooi ze was poëzie loopt nooit door de lange haatstraat ze wandelt langs het pad dat langzaam kleiner wordt ze leert je dansen in de regen ze laat je wachten tot de storm te moe is poëzie is een verzonken rust een…