Alle inzendingen van hendrik

Ik lig zwaar en verminkt in een hoek van de nacht, weerloos en blind: ik wacht op de dood die nu eindelijk komen moet. het paradijs is verbrand: ik proef roet, dood, angst en bloed. ik ben bang, ik ben bang voor de dood. ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan…

Langzaam vulden haar ogen zich met tranen. Langzaam kromp zij ineen als een stervende vlinder. Voor ’t laatst zag zij op naar het stralende licht dat – groots en gebundeld – door hoge ramen binnenviel. Toen brak het bladstille licht de staf over haar. De armen gespreid, haar ogen gesloten, steeg haar witte ziel klapwiekend op de stralende…

In steeds eender, ander licht en vaak tegen beter weten in trekken wij o­nze sporen op aarde: na de diepten van de nacht is er immer een nieuwe dageraad die voorbij de einder op o­ns wacht. Door elk gevecht met de engel verliezen wij aan zwaarte maar winnen wij aan gewicht – totdat wij te langen leste, verankerd op Christus’ liefdeslicht…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

Tussen het venster en de donkre wand een eenzaam man, een kruisbeeld in de hand. zijn hart wordt stil en bovenwerelds wit: het hoort hoe hij in duizend angsten bidt. en het ivoren Lichaam van de Man tussen twee zwarte kruisen wordt een vlam, die het beslagen duister diep doorlicht: een weergaloos, doorschijnend vergezicht: over…

De huizen slapen op een rij, de stad droomt oude dromen. Zwakke lichtschijnsels dwalen voorbij in langzaam voortgolvende stromen. Eén van die lichtbundels komt tot staan, aarzelt nog, maar kan niet meer terug. Ik koers recht op het schijnsel aan en loop verwonderd over een brug. Achter mij ligt nu het heden, vóór mij de contouren van een…

Ik vraag mij af hoe lang het nog duren zal dat ik als een bal heen en weer word geslingerd en van vrezen verval tot steeds dieper vreesachtigheid. en hoe kort is de tijd, hoe kort is de tijd dat ik als een bevende voorjaarswingerd tegen de machtige muur van het leven hang! waarvoor ben ik bang? ik ben bang voor het uur dat de dood mijn…

De wolken en het water gaan voorbij; oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems en oude sterrebeelden, zij worden alle spoorloos weggewist. en wat, mijn hart, rest er van u en mij? een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

Zijn ogen in dode kassen zijn handen star en doof zijn benen stram, knikkend doolt hij verdoofd door lege straten. Tijdmachine, wekamine, wachter over deze lege stad in regionen van gestolde tijd: nergens meer komt zijn blik tot rust in deze onbegonnen werkelijkheid. 't Liefst wil hij vergeten: de hunkering van zijn handen de koorts…

Electriserend vlamt de stilte tegen vier muren op herinneringen cirkelen rond het lamplicht deze nacht houdt hij over zichzelf gericht hij pleit voor en tegen, keert rollen om en om en tegen beter weten in verzint hij vluchtwegen voor de dageraad maar er is geen omkomen aan CBS verslaat straks life hoe hij siddert…

Het wachten moe, de therapieën beu treedt zij binnen onze muren in op witte laarsjes voetzoekend, als een verdwaalde vlinder die van ver is aan komen vliegen. Max Factor en de Bijbel onder handbereik, zijzelf daartussen middelevenreden, zet zij aarzelend de eerste schreden op weg naar de oorsprong en de zin, het raadsel van haar eigen onbestaan…

Verder dan woorden draagt de stilte waar onze wegen scheiden. De ruimte tussen onze blikken meet uren van vergetelheid. De laatste klanken tussen ons verklonken planten zich voort over de velden, reikhalzend naar de grens van hun mededeelbaarheid totdat de laatste echo’s zijn verdronken voorbij de drempel der oneindigheid. Langs oude…

Geen hoop, geen hoger streven meer brengt mij nog stervend in ’t geweer: het einde is als het begin. Ik was geen dichter, priester of soldaat maar zat daar ergens tussenin. Het helse dwaallicht aan de kim splitst zich uiteindelijk in twee: ‘k ga met die lichten mee, verdrink om nooit meer op te komen en word tot stof en as in ’t huilen van…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

Ik wil doorgronden dood en leven niet dadenloos maar staren in ’t verschiet en vonken zonder dat een sterveling het ziet, maar raken aan de grenzen van het niet, waar geest en stof op woorden samenkomen en paren in het baren van de tijd, waar lucht en vuur het ongevormde binnenstromen en, omgevormd, weer wijken in oneindigheid. Wie ben ik…

Tederheid, leg nu uw hoofd aan het ademend schoudergewelf - deze man verloor het geloof in wat sterker was dan hijzelf. hij reisde de wereld rond. doch hoe weinig baat het de mens of de ziel haar zaligheid won nu de wereld te gronde ging. hij stond op en liep naar het raam; van walging vervuld en vermoeid, zag hij neer in het pompende…

Geef mij een mes. ik wil deze zwarte zieke plek uit mijn lichaam wegsnijden. ik heb mij langzaam recht overeind gezet. ik heb gehoord, dat ik heb gezegd in een huiverend, donker beven: ik erken maar één wet: léven. allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

LI 'Wie schrijft, schrijv' in de geest van deze zee of schrijve niet; hier ligt het maansteenrif dat stand houdt als de vloed ons overvalt en de cultuur gelijk Atlantis zinkt; hier alleen scheert de wiekslag van het licht de kim van het drievoudig continent dat aan ons lied de blanke weerschijn schenkt van zacht ivoor en koolzwart…

Groots en meeslepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! 'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan:…

Jij ging op weg als tastend licht dat over de wateren zwierf: glanzende kiem, geduldige vonk waaruit de sterren zijn geboren. Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven. Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende…

Uit een peilloze schacht van duisternis, een stilte als de wereld zo diep, golfden de eerste lichtstralen af en aan. Puls na puls stuwde U Uw geest de wereld in totdat de verten flonkerden van Uw bestaan. Zo schiep U ook ons als vrije geesten, als Uw kinderen, spelend en wandelend in Uw licht. Maar in het spoor van de Lichtdrager, voor zijn…

’s Nachts staat er iemand anders uit haar op die overdag steeds sluimert onder haar gedachten. Wanneer zij inslaapt, slaat hij traag de ogen op en laadt zich met een spinsel van verborgen krachten. Hij danst en krijst en roept formules door het open raam, hij kent geheime spreuken uit een zinderend verleden. Hij schreeuwt druïdenwoorden naar…

De bronzen kling omheuvelt ademend het schemerdal. daarachter zingt de zee een zachte dood wuivende zeilen, dromend aan de voet der weke heuvlen, deinen de tenten van het maagdenkamp, Penthesileia slaapt een laatste vrouw die haar omarmen mocht en sluimeren in ’t warme schaduwrag van hare flank, bezweken en ineengeworpen, ergens in de…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden, stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

Morgenmeren. uw omgrenzing ordent. bergen klimmen in het tinnen licht en uw stille, virginale lippen kuisen aan de sidderende beken zoete smetten van het groene duister en uw oof wordt licht. maar de nacht stort ruglings in de nacht en uw mond is in zichzelf besloten en uw bloed is door uw bloed omringd. -------------------------…

Wij gaan met schaal en bussen rond En kloppen aan in al de wijken. De nood is klimmende in de stad Geef, burgerlui! geef allen wat, En geef wat veel, gij rijken! Verschoon u niet, onttrek u niet De schatting wordt van elk geheven; Ze is minder drukkend, dan men meent: 't Wordt immers slechts aan God geleend, Wat we aan de arme geven. Het…

De zerken boden een trieste aanblik. Het miezerde. Het werd al kouder. De eenzame vrouw bij een graf schokschouderde. Ik zag haar zo alleen daar staan. Ik leefde in gedachten met haar mee en sloeg mijn armen om haar schouder. Het miezerde. Het werd al kouder. "Hier ligt mijn kind. Hij rust'in vree". Zachtjes weende ze aan het graf om…

Overmorgen is vandaag eergisteren. Over een poosje is straks een tijdje geleden. Na lediging is wat vol was leeg en zo is een bovenetage soms ook beneden. Voor de één is zwart dat voor de ander wit is. Is de werkelijkheid een onomkeerbaar feit. Echter, de absolute werkelijkheid is: Er bestaat geen absolute werkelijkheid.…

O, opnieuw daar te zijn waar ik ooit in de nevelen, in de nevel van het jonge jongensjarenland. O op dat strand, aan dat randland tussen de onzichtbaar aanrollende golven en het onzichtbare land, daar ieveranst tussen Breskens en Cadzand. En dan dat monotone. Dat zo monotone zich bovenwinds herhalende van die misthoorn in de nevelen, in…