Netgedichten

netgedicht (nr. 10.893):

Thuiskomst

Uit een peilloze schacht van duisternis,
een stilte als de wereld zo diep,
golfden de eerste lichtstralen af en aan.
Puls na puls stuwde U Uw geest de wereld in
totdat de verten flonkerden van Uw bestaan.

Zo schiep U ook ons als vrije geesten,
als Uw kinderen, spelend en wandelend in Uw licht.
Maar in het spoor van de Lichtdrager,
voor zijn duistere drang naar macht gezwicht,
tuimelden wij in vrije val uit Uw eeuwigheid.

Sindsdien gevangen in het web van ruimte en tijd
zijn wij duizend doden gestorven:
van geboorteschreeuw tot laatste snik
leven na leven na leven
eendere echo’s van het ‘ik’.

Uit hellen en hemelen klimt Uw leven naar U op
over de brug van licht die Uw Zoon naar ons sloeg
tot elke grens van ruimte en tijd
weer in de hoogste hemelen is opgeheven.

En eindelijk voor anker gegaan,
voorbij alle leed en alle pijn,
zullen wij als goden zijn,
de droom van het bestaan ontstegen.