Alle inzendingen van jacob h

ramen zo groot als de spiegel van de wereld maar ik zie niets. alles is zwart. ik tast de spiegel af zoekend naar reliëf – een richting een grens in het ondiepe dat oneindig lijkt verdwaal ik tot ik jouw handen vind jouw vingers die me wegleiden uit het zwart…

Je slentert langs me heen, alsof de tijd even met je mee wandelt. Mijn benen wijken zachtjes — naar de leegte waar jij net nog was. Je kijkt naar me, en mijn ziel, o mijn ziel, wil verdwalen in al die lege plekken waar jij ooit even bleef staan. Je zegt iets. En ik hoor de klank maar mijn stem blijft hangen in stilte, alsof mijn longen…

de bloedvlekken spreiden zich uit als stille explosies op witte muren — een mark rothko zonder god. geen kunst, alleen resten. alleen de gekneusde lichamen van muggen weten nog welk bloed hier stroomde, voor het verdween in stilte.…

graden veranderen door de richting die ik kies door lijnen die kruisen en nooit meer parallel willen zijn. mijn graden kantelen wanneer ik naar jou kijk – een ander soort zwaartekracht trekt me scheef. de kou in mijn botten toen ik bleef staan op het kruispunt waar jij allang parallel was gegaan.…

ken je dat gevoel de eerste aanraking — druppels die wachten om te vallen, om te zeggen wat geen woorden durven. in mij rupsen, jarenlang stil. één trilling, en ze worden vlinders. vluchtig, mooi, en sterfelijk. en ik vraag me af: hoeveel rupsen heb ik nog over?…

je staat alleen op een uitgespreid, verlaten strand. niets om je heen. geen geluid. geen golven op de wilde zee. geen zon, maar wel licht. geen maan, maar een spiegelbeeld in de zee. het water zo hard als beton. en je begint bloemen te plukken op zee.…

Zolang ik leef zal mijn ziel altijd tegen de stroom in stromen, alsof elke stap een weigering is om me te voegen in wat hoort. Misschien is dat wat geloof betekent: blijven hopen dat zelfs de dwalenden ergens een plaats vinden onder het licht.…

nog 5 minuten mama! mijn stem kraakt in de drempel tussen spel en stilte ik hou mijn ogen open alsof wakker blijven jou kan houden mijn knuffel ruikt nog naar jouw jas en het licht onder de deur was vroeger genoeg maar nu… zijn de muren stil geworden en de tijd zegt niks meer terug ik blijf wakker mama voor altijd wakker tussen toen en…

Mr Hox. ik sta recht. zonder een woord. ik keek haar aan. verloren ogen, moe van vechten. moe van proberen een advocaat te zijn die een leven kon redden — het jouwe. moe van weer een oordeel vellen over iemand die ze nooit gekend heeft. haar mondhoeken wijzen naar haar oren. een glimlach? een masker? ze blijft staren naar de lege stoel…

Gezien worden door de kamer die leeg is, waar muren luisteren zonder terug te praten, waar stilte ademt en niets hoeft te zijn. De stoel in de hoek kijkt me niet weg, de schaduw op de vloer blijft bij me zitten zonder vragen te stellen. Dat is genoeg. Want niet gezien worden door een menigte die roept maar niet luistert, die kijkt…

Is het uit liefde, die te groot werd voor je hart? Of door verlangen, dat je fluisterend breekt in het donker? Misschien is het zachte pijn om een droom die nog niet durft te leven— maar jij huilt, en ik voel het, de warmte van jouw traan op mijn lippen, alsof je hart even het mijne raakt.…

waarom gun je me niks? deze ene keer dat ik mezelf iets geef — niet veel, alleen wat ruimte om te ademen zonder schaamte. deze ene keer dat ik zacht wil zijn voor mezelf, dat ik niet weg wil rennen, maar wil blijven, bij alles wat ik voel. en jij? jij pakt het me af. nee — je verschuift het. niet het probleem. maar mijn liefde…

de kus die ik je geef is meer waard dan de woorden die we niet durven spreken. geen passie, geen spel, maar iets wat blijft hangen in de lucht tussen ons in. het is geen kus die vraagt, maar een die iets vertelt, zonder te weten of je het horen wil. het is de kus van “tot straks” die misschien stiekem voelt als “vaarwel” maar ik zeg het…

ik heb veel geschreven maar nooit de woorden die ik echt bedoel. ze zitten vast. in m’n keel, in m’n vingers, in de hoeken van m’n hoofd waar het altijd donker is. ik wil ze op papier gooien, maar m’n handen weigeren. ze schrijven iets anders. iets veiligs. iets dat niet snijdt. stop met mij te beschermen. ik wil geen filter meer…

Je hebt me stil gekregen. Dit is het moment dat ik iemand een knuffel geef. Jouw hoofd rust op mijn schouder. Tranen glijden door je haar. Ik pak je gezicht vast. Kijk je aan met doorgeweekte ogen. Ik geef je een kus op je voorhoofd, en leg mijn kin op jouw hoofd. Kijkend naar boven, smekend tot God. Maar in stilte. Pak mij. Laat haar…

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

het hele plan om niks te doen. verscholen onder dat ene blaadje. ik kroop eruit — hopend dat niemand me zag, of hoorde. en ik keek naar de wereld. een heel leven lag daar nog. maar de weg? geen idee. je begint eraan, zonder twijfel, zonder schrik. als een held. stop. wie ben jij? wie ik? ja — ik. een partner, die blijft. iemand…

Is het woord liefde door de ogen geaccepteerd? Of liegen je ogen tegen je? Is het het hart dat je ogen laat twijfelen aan wat ze willen zien? Of zijn het juist je ogen die hunkeren naar perfectie— perfectie die het hart probeert te vangen in beeld, maar zonder gevoel? Of is het de dans, de combinatie, waar ogen het hart doen smelten…

de dag waarop alles kan veranderen de dag die je leven kan redden maar door wie? door jezelf — of door een ander? wil je het eigenlijk wel veranderen, of ben je akkoord met hoe het nu gaat? of… ben je bang — bang dat er iets verandert wat je niet wilt dat verandert? kan je die verandering wel aan of breekt ze je, laat ze je langzaam…

Liggend op een nat dekbed. Je lichaam dat nog in shock is. Beweging die je bekken naar het plafond maakt. Ja, handen die koud aanvoelen. Benen die verkrampen. Tenen die zich krullen. Een dans waar geen choreografie goed genoeg voor was. Een dans met een hemels gevoel. Een dans die nooit had mogen gebeuren.…

zo mooi, zo teder — elke rimpel draagt een verhaal. de gladgestreken stukken moeten nog geleefd worden. knijpend in mijn wangen — omdat ik schattig ben, of omdat ik stout ben geweest? je oren vangen een fluisterend helder geluid. je hoofd wordt gek. wat is dit? de fluistering neemt mijn adem mee, kippenvel, maar niet door de kou…

overal bordjes om je heen. “hier woon ik”, “niet aanraken”, “pas op, kwetsbaar”. naambordjes, waarschuwingen. zodat je zeker bekend en zichtbaar bent. verkleinwoordjes die je kleiner maken dan je bent. elke dag zie je me groeien. elke dag word ik sterker. de eerste jaren leerde ik hoe ik rechtop moest blijven staan. tegen storm en stilte…

begonnen met vormpjes in een speeldoos te steken. leren lego te ontrafelen – hoe je een perfect plan moet volgen. geniepig snoepjes stelen in de winkel. en daar was je eerste fiets, niet de jouwe, maar nu wel. oh, een brommertje? hoeveel wil je er hebben? een auto – dat was speelgoed voor grote kindjes. en op de rommelmarkt stond ik met…

Geluksmunt in mijn jaszak, glad van hoop, Hamsa-hand tegen alles wat ik niet kan zien, Boze oog dat waakt terwijl ik slaap, Vierklaver geperst tussen bladzijdes van een oud boek. Hoefijzer boven de deur, krom maar trouw, Gelukskatje zwaait zichzelf moe op de vensterbank, Dromenvanger vol dromen die niet van mij zijn, Scarabee eeuwenoud…

de wolken hingen zo laag dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken. de sterren — zo zichtbaar, zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één. alsof ik ze uit de lucht kon plukken, als vlooien uit het zachte vel van de wolken. maar ze bleven hemels, magnifiek, fragiel, onmisbaar in het dromen over het universum. de wolken — vochtig…

Aan de rand van de tafel zit je — alsof je daar per ongeluk bent neergestreken. Een gedachte hangt scheef in de lucht, het eerste woord weigert te landen. Je ogen glijden langs de voorwerpen: een beker, een sleutel, een vlek op het hout — ze lijken te fluisteren, maar in een taal die je niet kent. Je stelt vragen zonder ze te horen. Welk…

Het leven is als een kleurplaat. In het leven leer je mensen kennen. Ze geven je kleur in je dagen, soms buiten de lijntjes, maar met de jaren worden het de juiste lijnen en de juiste kleuren. Na een tijd vervagen de tinten van wie je ooit hebben ingekleurd. Ze trekken zich terug in het papier, zacht, bijna onzichtbaar. Dan ontstaan…

Uitgepraat. Maar ik draag nog een bijbel vol barstende bladzijden, heilige teksten die niemand ooit gelezen heeft. Een universum gilt achter mijn ribbenkast, maar ik sidder al bij het loskomen van de zwaartekracht. De zeebodem — een mond zonder stem — blijft zwart. Ik graaf met handen van rook, maak een graf terwijl ik droom van vertrek.…

gevallen in de duisternis van het leven. geen bodem, geen einde, alleen vallen. de stilte kneep mijn longen dicht, de schaduw hield mijn hand vast. opgestaan in een hemel die niet de mijne was. een plek van licht waar ik niet hoorde. ik was ontsnapt, maar met de geur van as in mijn vleugels. mijn zwarte vleugels — half geplukt, half verbrand…

Tussen Liefde en Kanker Zes letters. Zes letters. Zes dodelijke letters. Letters die je leven binnenvallen, zonder aankondiging, zonder genade. Letters die je wakker maken uit de droom die je leven heet. Zes letters. Niet zomaar klanken. Maar kogels. Onzichtbare kogels, gericht op je lichaam, op je hoop, op je toekomst. Zes letters…