Woorden plukken in een steekvlam

Je slentert langs me heen,
alsof de tijd even met je mee wandelt.
Mijn benen wijken zachtjes —
naar de leegte waar jij net nog was.
Je kijkt naar me,
en mijn ziel, o mijn ziel,
wil verdwalen in al die lege plekken
waar jij ooit even bleef staan.

Je zegt iets.
En ik hoor de klank
maar mijn stem blijft hangen in stilte,
alsof mijn longen je woorden willen vasthouden
in plaats van lucht.

Je zwaait.
Een kleine beweging,
maar mijn wereld vertraagt.
Mijn benen blijven staan,
alsof ze weten
dat elke stap van jou
me verder wegbrengt van alles wat ik voel.

Mijn ziel kijkt naar jouw ogen
zoals je naar een sterrenhemel kijkt
waar je elke nacht in wil blijven liggen.

Mijn stem —
verrast van haar eigen moed —
fluistert: tot mor...gennn.
Alsof morgen een belofte was.
En mijn hand…
die eerst zwaaide,
werd een vuist.
Niet van woede,
maar van verlangen
om je woorden terug te halen,
en ze tegen mijn borst te houden,
waar je nooit echt wegging.

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 56