Alle inzendingen van julius dreyfsandt

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent…

de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

vandaag stond ik langs de lijn voor een dag geschorst of meer vertoefde even nog in schone schijn moest echter naar leegte uitwijken aldaar ging de werkelijkheid redeloos en onstuimig te keer voelt u zich ook wel eens teveel dat moet haast wel iedereen neemt daar ooit aan deel of zou het zo zijn dat het eigen is aan de mens per saldo…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen…

ik denk terug aan hoe het was overzie de gelopen weg alles lijkt nog zo pas zo snel als ik het zeg komt mij voor gaat alles dan teloor neen, ik word nog steeds die ik ben anders wel en toch in wezen als te voor als ik al memoires zou schrijven, op een kladblok van grijspapier zet ik nu nog geen punt ik wacht op wat nog boven…

nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht "nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor…

zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is, is van zachte waarde wel is het zo dat ik je niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven alleen…

in 't land van daar onbereikbaar ver voor mij ligt mijn heimwee, zo teder stil waarom dat woont in menig stap, ik heb daarvan geen weet het is niet uit vrije wil noch in aanvang gedoopt ik word zomaar meegesleept is het haar dans in kleine pasjes of de krekel in de avond die fluistert in mijn oor is het de kleur groen in een overweldigend…

soms ben je zelf de stille vriend die naar je luistert even het beste gezelschap dat je op enig moment verdient immers de ander is iemand die enkel fluistert en niet jouw verte ziet vreemde woorden doven ook al is je weerstand week ze raken niet je hart, hoop laat je in de steek het is vluchten in een heelal van verborgen zuchten…

de lucht van de lege straat kent een stadse geur de stilte is vreemd ik ga voorbij de verlatenheid, aan de linkerzij, deur voor deur doeken dienen als luiken immers de hitte speelt op het beklede raam sluit de wereld buiten de oude man op nummer 8 ontmoet alleen zijn naam hij denkt in dromen over de wens naar morgen als zijn naasten…

u lust nog een groen blaadje? dat is niet aan mijn dovemansoren gericht doch enige rijpheid van het groeiend zaadje verhoogt de smaak wellicht niet dat ik zou weigeren bij het naderen van mijn aangezicht toch zal ik het wassen niet laten het is niet iets waar ik vaak over zal praten maar ik maak me zorgen over de onbevlektheid…

dat het mooi weer is ja, dan hoor ik het goed met regen is het mis had ik u ook niet gegroet of enkel gewuifd knikken kan ook doch wegkijken is niet mijn stijl verstoppen achter mijn sigarenrook zou niet lukken de wind waait het weg o ja, ik zou nog kunnen bukken veters aantrekken zogenaamd maar dan loert spit om de hoek dat heb ik…

soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit, bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid toch verzachten klanken…

ik zie voor mij uit over de oude gracht waar aan beide zijden rijkdom wordt herdacht het is een verstard beeld op dit te vroege uur een enkele rimpel in 't water laat mijn ogen iets bewegen; het voorkomt leeg getuur boten, ijzeren huizen achter elkaar, groot in getal liggen aan een verhoogde kade daar woont men in het dal verstild…

the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht het heeft ook de dood in zich, verlies…

jaren waren zij al onderweg maar in toenemende mate vroegen zij vaak, onbewust, om meer ruimte en om wat "zekerheid" achter te laten ach, ik zag hen van klein naar groter groeien en toch, ze bleven zo teer in mijn veel oudere hart al doende zag ik ze bloeien, en ze vaak met hun innerlijk en uiterlijk stoeien. de voordeur was tot…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

vrouwen zijn onderweg en lijken voortdurend in de leg herkauwen aldoor het kwaad dat zij immer vinden op hun weg ons wijzend naar wat liefde zou moeten of kunnen zijn met uitzicht op de teder volle baat, waar is dat te vinden, juist, in een soort blauw azuur, een paradijs zonder levenspijn een ding ontgaat hen echter daar wonen geen…

mannen zijn onderweg drie mannen volgen elkaar zoals ik nu zeg achter verloren dromen neen, niet een zichtbare doodlopende weg maar toch, het zijn verleden gedachten die aan hun ogen voorbij komen en de aanstaande morgen in het ochtendgloren gewis niet zullen verzachten de kruisingen op hun gelaat verhalen van verwarde snaren is…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…

ze gaat steeds vroeger, zonder licht gedachten verzwaren het ademen de lach zwicht voor verleden gevaren terwijl de ziel bij voortduring dicht in lettergrepen van pijn in het heden leven blijkt ooit te zijn in dromen blijven zweven welke angst beleven en morgen ja, is er een morgen die voor haar mag zorgen is het doek te…

ik was er weer even, · daar, bij mijn grote liefde, het orgel à la campagne in het kerkje van Pleaux, Romaans en zonder franje daar huist een geschenk hemels groots, te groot voor mij in het schaduw-rijke bedehuis, oprijzend aan de linker zij de toetsen weten dat ik geen gedachten meer denk als ik mijn gevoelens door de loodrechte…

midden in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn houten thuis, een stulpje met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur…

1 ik lag wat langer in Morpheus' armen ze waren warm en koesterend wollig mijn Chateau de Chambres d'Action, rond en in quasi vergane glorie, vertelt mij nu met een rustige slag (hij loopt op twee stromende darmen) dat vandaag het vervolg van mijn levens story om zes uur drie en dertig bij open raam beginnen mag er passeert een…

ze kijkt terug naar haar die ik ben die ik ben, jij die ik ook ben droom de wereld van toen weet minder van wat ik nu ken onze blikken vinden geen zoen gedachten gaan naar verwachten naar de verloren jonge nachten en ontmoeten elkaar niet helemaal in ons doen terwijl wij toch harten delen onze ogen weerkaatsen, is het elkaar voelen…

wat is toekomst als mijn avond valt is dan de dag van morgen nog wel voorstelbaar en ik het komende, tevens, minder onbevangen ervaar? mijn huid raakt gerimpeld, doch de ogen zien schoonheid almaar toenemen door het rijpen in de vele voorbije jaren, en voelen zich minder verplicht om het “ waarom” te verklaren ik lijk dan ook meer…

of men wil of niet vaak blaast wind stof door het hart het bevuilt verlangen houdt het licht apart en maakt ogen dof, gevoelens blind soms ben ik stuurloos en weet niet waarom dan kiest de dag zijn eigen plan dat het verstand verre van volgen kan en mij verstookt van een enige lach of kieren dicht naar buiten met een duister gezag…