Vibratie
soms is de diepte
zo ver en leeg
dat woorden weerkaatsen
op de bodem van de ziel
al staan duizenden op wacht
er is er niet een
die zich in het zwart
kan verplaatsen
dat zijn die momenten
in een dode lente
en de winter deuren sluit,
bruggen lijken opgehaald
ook oren verzwijgen dan
haast ieder uiterlijk geluid
toch verzachten klanken
gepaard aan het hart
het gevoel in kille mistbanken
meedrijven op een melodie
die het ritme van de adem
grenzeloos herkent
en zo het moment
uitspreidt en verzacht
ik gun ieder zo'n fragment
als de nacht overheerst
waarin een viool dan gelijk
met de stuurloze macht
op een zachte wind vibreert
Zie ook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100009995131281
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 24 juli 2015
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid