Alle inzendingen van marcel bulckaert

ze was een schatje maar ze rookte als een Turk bezoop zich als een Zwitser en neukte lustig in het rond met al mijn vrienden en af en toe met mij ik wilde haar doen kiezen en ze koos maar niet voor mij nu rook ik als een Turk bezuip me als een Zwitser maar met haar neuken is er niet meer bij voor mij…

De oktoberoogst was rijk: het kleurpalet van smakelijke russula's toverde herfstkleuren in de paddenstoelenkorf. Plukvers gefruit in hete olie met sjalotjes, een teentje knoflook en dobbelsteentjes rokerig spek: delicate geurtoetsen van hazelnoot walmend rond de hete pan, tot het sissend blussen…

is het een troost dat ik om jou rouw en niet om een ander ?…

als ze schrijlings over me knielt en mijn einder laat verdwijnen in de flamboyante pracht van haar rosse schaamdos ga ik gloeien als een bergmeer dat zich bloedgeil spiegelt in het tintenpalet van de ondergaande zon…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht geflatteerd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb maar eigenlijk bedoel ik lust om vredig en bevredigd in te slapen en niet meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen wakker wordt in de armen…

Je ziet je blinde vlek niet in de spiegel. Zie je?…

vroeger gebruikten we het om ratten te verdelgen het maakte hun bloed te vloeibaar ze stierven aan interne bloedingen 'warfarine' kreeg een sjiekere namen en wordt nu voorgeschreven om de bloedstolling te vertragen die hart en bloedvaten bedreigt rattenvergif houdt me in leven denk ik cynisch…

puinkegels van ontgoocheling etsen lijnen in de wanhoop van het desolate braakland tussen de oevers van de horizon merktekens op de weg van nergens naar nergens in elk brandpunt doen bundels divergente banen een poging parallel te blijven en zelfs te snijden maar elk kruispunt vormt een nieuwe puinhoop alleen het nulpunt op oneindig…

Ik heb weer eens een pokkelige negerhoer geneukt vannacht: met elke woeste stoot een stuk verdriet om jou verkracht. Toen ik klaarkwam in haar aars heb ik snikkend je naam geroepen. En heb haar gewurgd, maar niet omdat ze lachte om de naam die ik schreeuwde en die geen meisjes dragen in haar land. Nu zwijgt ze, net als jij de oren…

met de macht der gewoonte rijg ik mijn tranen tot een parelsnoer en denk aan de mythische varkenshouder die parels aan zijn varkens voederde en stank voor dank oogstte…

ik hou van jou denk ik ik denk dat je van me houdt zwijgend wacht ik tot je spreekt maar je zegt niets omdat ik zwijg wij leven eenzaam verder evenwijdig aan elkaar…

hoog boven de nachtelijke stad een zee van lichtjes ver beneden ons draaide het panoramisch restaurant waar we samen aten langzaam om zijn as ik heb het uitzicht niet gezien, alleen de lichtjes in haar ogen en de blije glimlach op haar lippen mijn wereld draait nu zonder haar en rondom mij heerst enkel duisters…

Wat kan zaliger zijn dan de staande ovatie die je liefkozend boetseerde uit mijn verlangen? Als je met gulzige mond de rijpe vrucht oogst kantelt het genot in de stroomversnelling en word ik dankbaar vloeibaar. Je kreeg het voordeel van het voorspel maar straks scoor ik feestelijk gelijk spel…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

Ik zag zijn glimlach als van één die weet in het brandpunt van een judasoog dat hij misschien vergat te sluiten misschien ook niet. Ik dacht ik ben een vrije geest de tralies voor het judasoog kunnen me niet weerhouden. Maar het judasoog was in beweging mijn aanloop was niet snel genoeg.…

ik ben een gekooide kamerplant gekluisterd in een kamertje aan een rolstoel maar in mijn beperking is plaats voor alle sterrenstelsels een tuin vol bloemen een berg liefde en tederheid en zelfs voor een kussentje onder mijn kont mijn gedachten zwerven onbelemmerd en vrij de nacht verduistert ze niet ik ben een jonge god…

naar verluidt hebben olifanten een pijnlijk groot geheugen naar verluidt trekken zij eenzaam naar het knekelhof als het tijd is om te sterven waar kan ik heen, ik die niets vergeten ben, maar deze laatste weg niet vinden kan?…

Nooit meer wakker worden in de eerste ochtendklaarte met jou genesteld in de holte van mijn arm vertederd kijken hoe je glimlacht in je slaap en wachten op de eerste tekens van ontwaken om je op de valreep te verrassen met een vroege zoen van vreugde intiem omstrengeld samen verder soezen tot ook de lust ontwaakt om traag en innig liefde te…

Als de hemel zijn getal heeft rijst de maan ongenadig boven de kim. De pokkelige schijf heerst iel over de desolate vlakte waar tussen varens en wat schriel gewas verdoken leven huivert om wat komen moet. Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert ontwaakt het oude bloed en splijt de wig der waanzin het broze breukvlak tussen…

elke nacht nog droom ik van jou de ultieme nachtmerrie…

kortstondig heb ik je gekend wij waren jong en snoepten van de liefde aan de zonnekant het was te vroeg ik wist niet welke woorden ik moest spreken je ging terug en nooit heb ik je nog gezien toch bleef ik wachten als had je me beloofd, stilzwijgend, wat ik dacht dat je wou zeggen en sedertdien spel ik de tijd als onvoltooid verleden…

reik me je handen, je lentehanden de bloesem van je vingertoppen reik me je mond, je zomermond het fruit van je lippen laat me liefkozend graaien in het rode herfstbos van je haren je zachte nekvel strelen: huiverende hindehuid laat me zinken in de grijze wintermeren van je ogen laat mij het jaar zijn, speels genesteld in je vier…

is je stilte, het stugge zwijgen dat hem monddood maakt enkel lafheid? of vraagt het moed van je hart een moordkuil te maken en toe te zien hoe hij wegzinkt en drijfzand hem de mond vult?…

mijn vader was geen Neanderthaler zoals ik ooit dacht hij was gewoon zichzelf een rechtschapen eerzaam man die deed wat hij kon met wat hij had inzicht en vaardigheden gestoeld op ervaring scherpgeslepen door vele generaties ik was een jong paljas een betweter die boekenwijsheid en vernuftige hersenkronkels verwarde met weten en begrijpen…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht verbaasd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb lust is er inderdaad om vredig en bevredigd in te slapen en nooit meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen ontwaakt in de armen van een lijk bevrijd…

Als je niet kijkt kan ik slechts het schuim der woorden blazen tot vluchtige luchtbellen: kundige oogverblinding. De kern van de kunst is de onvoorwaardelijke voorwaarde dat ze bij iemand een snaar van ontroering aan het trillen brengt. Als je kijkt dragen mijn luchtbellen dan ook in de delicate spiegel van hun spanningsveld tedere…

leven is moeizame zelfbevrediging onmachtige hunker die sublimeert in het fataal orgasme van de doodskramp.…

Langs de ladder in haar kous opklimmen naar de jarretelles die als een praalboog de speeltuin omspannen ...en reeds lonkt binnen handbereik de poort van het paradijs.…