Alle inzendingen van peTer

Ik sliep, een Doornroosje in nachtmerries, gedronken van gedachten die mij bezaten. Een krankzinnige aap, kogels van paniek ratelend door mijn hoofd, ik dacht dat ik hem wás. Tot mijn ogen knipperden, een scheur in de trance, en ik mezelf zag — niet de storm, maar de getuige ernaast. Mijn dierenbrein schreeuwde “Pas op! Alarm! Crisis…

Een motorfiets, verboden vrucht uit Eden, glanzend verleidingstaal, maar waardig slechts wie ook de wortels kent. Ik was een kind dat schroefjes losdraaide, dat vallen en opstaan vertaalde in vertrouwen – Willie Wortel in een schuur vol vonken en hoop. Maar de markt leerde de kunst van breekbaarheid: lampen die doofden op afspraak,…

Renure mag de kunstmest gaan vervangen Besloot het Europese comité Dit dient, zegt Femke van de BBB, Ontzaglijk veel agrarische belangen Ook voor de PVV is het een gunst Want die haat immers elke vorm van kunst…

Ergens, tussen de schemer van geest en kosmos, ontspringt een vonk die wij psychose noemen. De een zegt: ziekte, een breuk in het denken, een val uit de werkelijkheid. De ander ziet: een opening, een oude deur naar mythen en stemmen die ooit profeten, sjamanen, zieners heette. In de waan gloeit soms wijsheid, een ander soort weten,…

Waar ga je heen als je geen gebroken been hebt maar een gebroken hart vol andermans pijn? Ik draag stemmingen als ongewenste gasten in mijn borst, ze fluisteren, razen, en ik dacht lang dat ze van mij waren. Tot een zachte stem vroeg: “Is dit jouw wantrouwen?” En ik wist: nee. Het kwam van de ander, zijn last, zijn koorts, zijn vermoeidheid…

Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur, de dag waarin jouw licht verdween — toch brandt dat licht nog steeds in onze harten een warme vlam die nooit helemaal dooft alleen misschien ons anders schijnt. Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel maar jouw lach woont nog in de keuken en in kieren van de trap; je bent onuitgesproken de…

Je kwam met stem en lach een meisje van veertien, op een podium groter dan jijzelf, vol ook al van warmte en moed. Rotterdam klonk door in jou – eerlijk, ongepolijst, een toon die niemand kon veinzen, een stem waarin thuis bestond. Je gaf je hart aan lied en rol, aan cabaret, aan musical, aan avonden vol herkenning waarin…

Ik draag een toestel in mijn hoofd, een scherm vol namen waar geen lijn meer doorheen wil gaan. De contacten staan er nog, maar ik hoor ze niet, zij bereiken mij niet. De stilte rinkelt luider dan geluid. Soms doe ik alsof – alsof er bereik is, alsof er woorden vloeien – maar de batterij lekt leeg in mijn hand. De reparateur probeert…

God, bron van troost in nacht en dag, Waar liefde woont en een fundament was, Mijn hart kende U, mijn ziel vertrouwde, Uw geest droeg mij, als een berg die niet vergaat. Met open handen, biddend onder sterren, Zocht ik wonderen, vond ik kracht in gebed, Levende hoop die deel werd van mijn verhaal, Een plek in het plan, de wereld…

Wie ben ik, waarheen? In lege nachten dwaal ik, Gedachten zonder einde, Schaduwen over mijn brein. Vader, o zieke sterveling, Waar ga je straks verloren? Godsdienst die zich telkens buigt, Zoekend naar een geest in stroom. Rusteloos, ik jaag de slaap, Levensvragen spoken, Muziek dempt slechts de stilte, Het hoofd een…

Als couturier wist hij het snel te maken Van pakken tot aan luchtvaartuniform En altijd in charmant klassieke vorm Werd alles goud wat hij maar aan mocht raken Zelfs stof tot welk hij weldra wederkeert Wordt vast met elegantie gecreëerd…

het pad geplaveid met het neergevallen blad van de lijsterbes een jong spinnetje heeft in een plant een meer dan ragfijn web gemaakt daaronder op een takje ligt een rups van de psi-vlinder heel stil te rusten met nu nog groen blad heeft ie zich volgegeten veel rode bessen aan de cotoneaster de tuin fluistert zacht: “binnenkort…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Een ommetje, voor een teckel die traag de tijd meet in plassen en geuren van gisteren. Een vrouw, laverend tussen dozen en herinneringen, ademt de avondlucht alsof het hoop is. En dan— een glimp, een gezicht dat niet meer in haar heden hoort. De psychiater. Zijn naam, een sleutel naar een deur die nooit dichtviel. Ze groet, woorden…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Tussen touwen en gebouwen van de stad, Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat. De denim donker, de laarzen zwaar, Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar. De handen warm in wollen handschoenen gestoken, De blik naar voren, nooit gebroken. Grijsblauw daglicht, de lucht nog fris, Hier ben je vrij, waar de wereld…

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie, een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie. Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil, een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.” Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij, tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn. Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal…

Ik was al weken vreselijk chagrijnig Terwijl het toch nog steeds vakantie was Met dagelijks een glas op een terras Begrip kreeg ik daarvoor dus nogal weinig Totdat ik plots een smoes gevonden had: Het was het vroege vallen van het blad…

Op een warme avond, wachtend op de oogstlijst, Begin ik al te dromen van bladeren en geur. Bieten rood en geel, prei en knoflook, zo fris, Een mand vol beloften, vers en puur. Samen plannen we gerechten vol tuinleven, Sla voor de lunch, andijvie voor de vrijdagstamp. Elke groente kent z’n eigen dag en streven, Een ritme van delen…

Soms vertraagt de tijd, wanneer stilte zich vleit over de wereld en de tijd de dag dat moeders handen rust vonden en haar ogen sloten – de ogen die jou ooit voor het eerst zagen. Wat blijft is helder, het stille licht van herinnering: een glimlach, onuitwisbaar woorden die zich nestelen in de kamers van je hart, de geur van thuis, de warmte…

Achttien keer heb je de zon omzeild, van klein bijzonder wonder met blauwe-bruin gesluierde oogjes tot leeuwenkind met vlindervleugels, dat soms zacht landt op een klaproos en soms vol vaart tegen de wind in danst. Je bouwde ooit forten van dekens, nu bouw je aan jezelf – met meningen die durven, twijfels die leren, een hart dat groter is…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

(een poëtische beschouwing) Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht, strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor, en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…” maar wat ze toont, is slechts de buitenkant. Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon, met woorden als behang van groot vertoon, doch in de muren schuilt de stille vrees dat…

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn, het woont in de schaduw van wie we niet zijn. Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen, en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?” Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem: de één wil jouw zon, de ander…

Met een forse fijnmazige zeef filterde ik de dampende massa die zich ontwikkeld had in de broeiketel van mijn in donkere nevelen gehuld gemoed. Wat nodig is, wat nodig is ……. dat moet! Dat moest het motto zijn! Zoals men met grote precisie drie schepels kristalhelder slankesleutelbloemgeel in de duisternis schept.…

(over het vuur dat vraagt om vorm) Woede komt niet als een vreemdeling binnen — ze klopt niet, ze stormt, ze beukt op de borstkas, brandt achter de ogen, hijgt in je keel als een woord zonder rem. Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.” En o, wat is het menselijk om toe te geven aan die roep. Maar niet het voelen is zonde.…

Was fan van motor- en van autosport Werd in een crimineel circuit gezogen En is toen ernstig uit de bocht gevlogen Waarvoor hij nu terecht veroordeeld wordt Zijn hechtenis kan hem wellicht niet bommen Waarschijnlijk hield hij vroeger al van brommen…

(over de zonde van acedia) Traag sluipt zij binnen, op kousen van niets, fluistert: “Morgen, misschien, of nooit.” Ze weeft haar deken van uitstel en vrede over wat roept, maar geen antwoord ooit. Niet het lichaam dat rust, is haar prooi — maar de ziel die zich stil laat verleiden, die wegkijkt van wat werkelijk schuurt en zich nestelt in…

(over het nooit genoeg) Er is een honger die niet in de maag zit, maar in de ziel — een bodemloze put die vraagt om meer, en meer, en toch nooit wordt gevuld. Je eet, je koopt, je werkt, je wint, je boekt, je belt, je plant, je spint — maar het blijft stil, daarbinnen. De leegte zegt: “Nog niet genoeg.” En jij gelooft haar. Vraatzucht…