Alle inzendingen van peTer

Mam, wil je de auto even stoppen, hier, langs de weg waar alleen de lantaarns luisteren en de ruiten doen alsof ze niets gezien hebben. De wereld schuift nog na in het sidderende stilvallen van richtingaanwijzers en gedachten, jij kijkt opzij en in je ogen hangt een vraag die ik al jaren ken: “Wat is er, lieverd?”…

Iemand zegt dat het leven niet meer lukt. Geen lijst, geen vakje, geen score vangt dat. We zitten, ademen, luisteren. Het verhaal komt, met haperingen en stiltes, met tranen en zuchten — en precies dáár leeft iets van hoop. Hoop is geen belofte. Het is blijven, ook als de ander niet meer kan. “Dan draag ik…

Vandaag is er taart met een perfecte bite, en applaus dat precies op tempo blijft. Geen hol geklap, geen valse noot — dit is feest in zuiver stereo-geluid. Michael, zoon van Ton, erfgenaam van toon, opgegroeid tussen kabel en microfoon. Waar stilte al muziek voor je bleek, hoorde jij toekomst in elke piek. Pa legde ooit de basis, strak en…

Tussen wat was en kan zijn Een recept voor morgen Er zijn dagen die zich nauwelijks laten afronden. Ze blijven hangen aan de rand van het jaar, als licht dat weigert te verdwijnen. Misschien wil het nog even blijven - omdat ook wij aarzelen voordat we verdergaan. We kijken terug. Niet om het verleden vast te grijpen, maar om te…

Ze zei het zo vaak dat het bijna een gebed werd: alles een plekje geven. Alsof verdriet zich laat neerzetten op een plank, in een lade, tussen de theeglazen en het servies van een leven dat ooit eenvoudig was. Maar elke ochtend stond ze op met de zwaarte die nergens wilde rusten. Over welk plekje ging het eigenlijk— waar laat je een moederhart…

Er zijn ochtenden waarop de onrust als warme lava door mij heen zakt - niet boos, niet fel, maar zoekend naar een plek om even neer te dwarrelen. Dan teken ik cirkels, logo’s, lijnen die niets van mij willen, behalve dat ik er ben. Ik leer dat herstel niet loopt, maar wiegt, golft, me soms neervlijt in een mellow mist waar series mij vasthouden…

de struik om de hoek piepkleine rode bloemen de hazelaar bloeit…

Wat men breuk noemt is soms slechts een opening die te lang is genegeerd. Niet alles wat barst wil terug naar vroeger. Sommige lijnen ontstaan om licht te geleiden. Aan tafel ligt ervaring opengevouwen: code naast compassie, structuur met adem. Een mens die systemen leest en daarin mensen blijft zien. Wat uiteen viel werd geen…

We dachten eerst: kennis woont in rapporten, in grafieken met nette assen en besluiten met voetnoten. Maar toen schoof iemand aan met modder aan de schoenen en een verhaal dat geen samenvatting kende. Een ouder, die zei: het gaat over míjn kind, en ineens werd de tafel groter en stiller tegelijk. Een jongere, die niet vroeg om oplossingen…

De Koreaanse cryptozwendelaar Die met zijn cryptomunt de zaak fraudeerde En één miljoen personen zwaar dupeerde Kreeg van de rechter onlangs vijftien jaar Elk slachtoffer dat dit dus overkwam Dat haalde zijn verdiende cryptogram…

In elke mens een stille bron, een kern die ouder is dan naam of tijd. Mystici fluisteren door de eeuwen heen dat wij meer zijn dan losse golven op de zee. Het licht dat door de ramen valt verkleurt in vormen, maar blijft hetzelfde licht. Boeddha onder de boom, Eckhart in zijn cel, het zijn sporen van één en dezelfde stilte. Niet van…

Als een kleine heer zit hij daar zijn hoed een kroon van zachte flair, het lichtscherm schildert op zijn huid een glans die alle twijfel tegenhoud. Zijn ogen, groot van verwondering, reizen door een digitale kring, alsof de wereld daar hem fluistert “Jij hoort er ook bij, makker.” Zijn handen rusten op het toetsenbord, maar haastiger…

Fitgirl door mijn psychose, een nieuw begin - ik til de dagen nu met andere spieren. Waar eerst stemmen door mijn kamers dwaalden, stappen nu mijn voeten ritmes in de straat. Ik leg de sigaret neer als een oude huid, adem lucht in die naar onderweg ruikt. In de sportschool worden spiegels geen vijand meer, maar ramen naar een toekomst…

Vijftien kaarsjes op een rij, en eentje knipogend, speciaal voor jou Een jongen die groeit, met kracht in zijn lijf, en met een hoofd dat soms sneller schakelt dan opa’s hele harde schijf. Bij Sparta duw je, ren je, vlieg je vooruit, met modder op je knieën en vuur in je huid. En zelfs als de bank soms zachtjes lonkt, sta jij weer op het veld…

Wanneer je leven kantelt door een storm in je eigen geest, moet je de draad terugvinden die ooit zo vanzelf sprak. Ze noemen het persoonlijk herstel - maar het is eerder een stilte waarin grote vragen opstaan: Waarom ik? Wie ben ik nu? Waarheen leidt dit pad dat zo anders loopt? In die vragen schuilt groei. Niet als rechte lijn, maar…

Ik leef op vijf milligram - een vederlicht gewicht dat mij toch draagt. Stabiel, zeg ik dan, alsof stabiliteit nergens knarst of stilletjes bijt in de rand van mijn dagen. Maar elke drie maanden tikt een rekening als een klok die harder is gaan slaan. Eerst 150, nu 190 - bedragen die groeien als de zorgen die ik niet vroeg. Ik leg…

In deze donkere dagen, waarin de maan wat lager hangt en het land zich hult in kruidnotenwarmte en kaarslichtzacht, komt Sinterklaas niet alleen met pakjes, rijm en rijmend woord, maar met een wens die groter is dan welke strik ook dragen kan. Voor jou, voor mij, voor iedereen die Nederland thuis noemt - en voor iedereen die Nederland nog…

Onder de avondzon gloeit haar naam na Tussen klokslag en lantaarns brandt een klein, eigenzinnig licht, geen schijnwerper maar een lampje dat je opmerkt als je even stil durft staan. Ans heette dat licht. Ze keek je aan alsof je meer was dan papier, meer dan cijfers in een rij. In haar ogen paste een stad vol zorgen…

weemoed en vergankelijkheid bewonen elke hoek elke kier van dit huis en nestelen als jonge merels in elke vezel in elke cel onder m’n huid…

Men hoopt van harte dat de overheid Wanneer het gaat om zorgdiplomafraude De daders aan hun taakstraf zal gaan houden Of zelfs nog liever opsluit voor een tijd Maar wel gezelschapsrobots tolereert Die ooit kunstmatig hebben doorgeleerd…

We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

In het hersencafé waar wachtenden hun gedachten neerzetten als jassen over een stoel, haalt Jim mij op. Hij weet de weg en ik ook - al is het een weg die kronkelt door twintig jaar van stemmen, vragen, schaduwen. Aan de houten tafel staan twee vreemde apparaten, stil als dieren die niets verklappen. Vandaag ben ik stabiel genoeg om niet…

ik ontving een bericht waarvan elke letter elk woord elke punt elke komma elk uitroepteken het waren er drie omringd werd door zuiver bladgoud ‘n punt was een eilandje de letter “o” een atol de “c” een sikkelvormig eiland in een gouden zee het bericht sloot af met een dieprode emoji enne……sommige woorden toverden een…

Stel je een stem voor die fluistert in je nacht, woorden als koude vingers langs de kamers van je hart. Een stem die niet loslaat, ook niet als je dat wilt. Langzaam kantelt je leven, relaties vallen, werk verbleekt, je zoekt uiteindelijk hulp - soms pas veel te laat. Dan begint het andere geluid, een film van menselijkheid en macht die…

De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn. Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel – diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting. Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht, een uitroep, een stille schreeuw, een kracht die ons ontredderd. Wij dragen de…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

Een stem in mijn hoofd vervulde ooit de ruimte met lente, maar werd drukkend – één woord: mislukkeling, golvend door de dagen als een schaduw. Ontwaken in een lijf dat niet meer van mij was, koffie smaakt naar bitter en kruidig maar kon mijn hart niet bereiken. Kinderen glimlachten – de zon scheen onbewogen voorbij. Was dit alles – beton…

je treurt zo lieflijk, zo sierlijk, zo gracieus, haast majestueus…

Ik kwam binnen met zachte voeten, twijfel nog als jas om mijn schouders. De muziek was luid, de blikken fel en vriendelijk, alsof iedereen al wist hoe je leeft met open armen — en ik nog moest beginnen. Maar ergens, tussen adem en beweging, trok iets ouds in mij wakker: het meisje van acht dat lachte om handklapspelletjes, dat danste…

In de stad waar straten fluisteren en mensen soms te stil worden, liep zij - met een hart dat groter klonk dan welke raadszaal ooit bevatte. Ze raapte schaduwen op, blies er zachtjes licht in en noemde dat geen werk, maar plicht, of gewoon: menselijkheid. Ze kende de gebaren van gebroken handen, hoorde het trillen van stemmen die niemand…