Alle inzendingen van wil melker

het kostte mij wel veel blauwe plekken meer dan normaal maar met bloedverdunners omdat ik als het ware naar binnen werd gedragen in een arena waar de sfeer met de tanden bloot was onbetrouwbare blikken met een drugsflikkering echt senang voelde ik mij zeker niet in publiek dat niet te temmen was met een roofdierachtige berekenbaarheid…

in rusten en waken hebben wij al die jaren in halfslaap grdroomd met alle up's en downs wetend dat enkel nabijheid relaties doen groeien wij hebben toch de risico's genomen om af en toe ook van onze liefde te dromen om er dan weer op te teren dat stukje rode draad zal ons het leven leren helaas worden onze handen steeds…

waar het verband tussen oog en hand nog fijntjes functioneert blijft een bijna slachtoffer gelukkig ongedeerd wat losgeslagen aangedane bloremen heb ik voor het oog weer keurig in gelid gezet omgewoelde aarde met de schep weer scheppingbereid wat licht en luchtig zaaiklaar neergelegd ik goochel met woorden van hand tot…

uit het gele pak puilde zijn massa zacht rustend op de beperkingen die zij oplegden als zijn motoriek zich had gekleed zonder kapstok zijn stemvolume deed pijn als de woorden met een kleine hoge stem naar buiten worden geperst een indrukwekkend schouwspel zonder overigens pompeus te zijn en met veel theatermogelijkehden…

ogen vol feest zacht lief en innig vroom waar zijn de stukjes religie en emoties gebleven in hun binding met elkaar groot gezin en familie opkomende jeugdbeweging jongens en meisjes scholen en flakkerend kaarslicht kappelletjes het magistrale orgel de grote paasoptochten met palmtakken misdinaars in feestkfeed met toebehoren…

soms schuur ik even aan de hemel hopend dat ik opgemerkt word heel bescheiden want ik ben nooit op de voorgrond of neem zelden het hoogste woord alleen omdat ik me als eenling wil onderscheiden in de massa word ik nooit gehoord door patsers schreeuwers en jongens met een grote bek vaak klop ik ook in stilte zachtjes aan…

in verschijningsvorm op tal van plaatsen toch weer anders dan anders ook onder dezelfde omstandigheden nee ik heb geen gouden bloemen om jou te geven wel mijn met een gouden glans gevulde ogen meer dan 21 karaat echte liefde direct warm terugstralend anders wordt liefde koud alleen ingepakt door afstand in de kleur onbereikbaar…

zacht is je huid in alle subtiele rondingen zij geeft de oneindige cirkel haar zachtheid kwaliteit in de vileine spanning van raking in vloeiend samenkomen zonder het brute botsen van twee werelden zou ik in herbeleven nogmaals zoveel van mezelf geven dat de pijn nu nog schrijnt in de littekens die zichtbaar overblijven…

het waren de kleine gesprekjes zonder woorden en eind die de lange dag verbabbelde zonder punten te zetten die vraten aan je tijd en schema want die andere het ega zat er af en aardig tussen met haar ratelende nooit stilstaande eigenwijze kwebbel…

het is eindeloos gaaf om even in jouw licht te mogen twinkelen te glanzen als de bekende sterren in de eyesline van succes als de knipperende lichten van het grote heelal hun bundels richten en de stralen ons bereiken met hun warmende energie groots is het dat te voelen en te weten dat dat in alle rust en balans het ervaren…

te snel ging de bus langs de grijze streep van bleke bekkies en ogen zonder blik door te weinig variatie krijgt het bewegen een verkrampt beeld door de ookal introverte leefwijze een veel te kleine woordenschat door het mankeren aan sociale vaardigheden intussen is de rij tot kring verworden de open einden hebben contact…

wij spleten de draden sponnen allerhande kleuren knoopten met tijd stukjes gelegenheid terwijl de achtergrond hits uit reeds lang verleden jaren liet horen waarop door alle generaties gedanst kon worden vooral door blond met trippelwitte voeten terwijl de navel al ondeugend rondkeek zonder te knipperen spontaan welde…

lang heb ik je gezicht kunnen lezen juist de vele stukjes leven die zich dan goed laten zien want niet alles wordt in rimpels vergeten die groeven gaan dieper dan verwacht ook kunnen zij de pijnen nog niet vergeten komen van traag herstel of van genezing is nog niet helemaal sprake zoiets vraagt een specialistische begeleiding…

nog staan ze op papier maar dadelijk dansen de woorden in hun eigen snelheid en kleur vertragen of versnellen zij afhankelijk van de emoties die zij dragen en of zij nog in dezelfde sfeer kunnen aanhaken zonder de rode draad van het gebeuren uit het oog te verliezen of te verdwalen in een bos waar alle bomen op elkaar lijken…

jij hebt weer de stenengloed speelt met licht en stukjes universum ja daar waar men zomers de zon treft is het een drukte van belang in het verre heelal dat veelkleurig licht uit alle frequenties weerkaatst met ook misschien de geheime nog niet ontcijferde verborgen boodschap ik houd van jou je te zien in het…

ik zag je wist meteen uit je ogen je lach te lezen die warmde in liefdes eerste lentewind we liepen hand in hand alsof wij dat zelf hadden uitgevonden in liefdes kleurige vonkenregen samen dollend door pure schoonheid die overrompeld in onze ogen geen grenzen kende wij hebben het woord verliefd weer een eigentijdse inhoud…

ik dacht je in mijn handen te hebben uiterst breekbaar doorzichtig kristal je draaide warmte in veelkleurig verval in handen die zichtbaar waren en jou koosden zonder behoudende grip wilde je opgooien terug in je vlucht nog keek je om in een pijlsnel verdwijnen om een keer luid de schreeuw te doen van beiden…

ik ben weer tegen zwart aangelopen terwijl ik wit open hield de doorstroom van kleuren is gestopt omdat wit en zwart geen echte kleuren zijn zwart is een reflectie en wit is de kleur van alle kleuren samen in wit licht…

het enige foutje in de schepping was de mens gods wens om de wereld in snelle ontwikkeling een boost te geven was het goed beter best principe waarbij geld en macht wederzijds uitwisselbaar zijn goedkeuring kreeg in deze wedijverwereld er is alleen plaats voor het beste ego en samen is onbestaanbaar omdat de dood…

wij hopten van bloem tot bloem lieten hun mooie harten leeglopen in zoet bedwelmende geuren en kleuren wij dronken schoonheid in werden samen een in zinnen zo dat opgwonden blaadjes geexalteerd wuifden in het voorjaarsfestijn dat wij deze dagen vierden met de wind die onze namen riep voor een kleine presentatie met bijen en vliegen…

wij schrokken niet meer als de sirenes loeiden en lege straten de echo's keihard weerkaatsten waar zwart en legergroen de stad stukje bij beetje liet verdwijnen door drones en ander tuig de oorlogsdreiging bracht tal van nieuwe technische snufjes als bijvangst van andere ontwikkelingen waar leven en bewegen onzichtbaar is voor…

ik hoorde weer de kleine gesprekjes die ik vroeger voerde in mijn jeugd met zand op het strand waar de wind de hoge tonen lieflijk vlaagde en de zwaardere korrels vertraagde tot een pittig harde massage in het rollen van de golven schuimden boodschappen hun berichten uit verre streken naar het geheugen van de aarde waar ze als data…

Alleen met pijn in mijn hart kan ik jou mijn schuld terug betalen van het niet doortastend zijn wij dachten zo het paradijs in te stappen dachten dat de wereld echt op ons zat te wachten verliefd a la moment er was veel te regelen wij aten het wittebrood aanbaden de zon zonder zorgen en leefden beseften langzaam maar…

je was maar een woord toen ik jou hoorde verloor jij jezelf viel metalig rinkelend rollend op de vloer je bekende toen al kleur door een kleine slis aan het eind van een lief klein zinnetje dat niet echt meteen af wilde zijn dat mijn aandacht vast wilde houden met een van ondeugd haperende ademhaling voor een ogenblik…

ik heb ze zelf geplant de kleine leugentjes om bestwil snel hebben wij ze laten bloeien in de borders van onze tuin ook deden wij samen het onderhoud om trouw bij elkaar te kunnen zijn rond de struiken schoffelden wij het onkruid weg en harkten het gevallen blad er was een kleine vijver voor onze droomvissen die wij nooit…

zij flitste lachend voorbij nog voordat ik de diepte in haar ogen heb kunnen peilen zij was er onaangekondigd nam zichzelf als suprise mee naar huis net bekomen van het onaantastbare moment haar te zien en te accepteren haar warmte weer intens te ervaren om samen het hemels moment van weer een edelsteen aan de ketting van geluk…

er werd geleefd naar vrome wensen door lieve mensen aan de buitenkant toch was er ook de straffe hand die oordeelde zonder onderpand slechts wikte en woog zonder weerwoord onkreukbaar in de uitleg van goed en kwaad en wij warmden ons met aangeleerde waarheden die de wegen plaveiden naar hemel en eeuwig leven voor kinderen en…

ik betrad het zwarte gat met de stalen monsters en accepteerde hun zwijgen uit eerbied en pure overmacht juist hier waar de communicatie tussen lichaam en geest zijn olympische hoogtepunten beleeft als kampioen of mededinger ik streelde de mastodonten bij hun lassen de zwakke plekken stofde ze af zodat zij in winnaarsroem…

ik heb de zakken klaargezet met brokstukken uit mijn leven die ik nu met carnaval aan een aantal leuke passanten zal gaan geven zomaar een presentje met liefde afgedankt want zonder deze zakken is er met mij niets meer aan de hand dan zal ik weer extra blij zijn opgelucht zelfs de grijze zijn al gesloten het verdriet is…

hij wist dat hij anders was zag verbazing in vreemde ogen voelde antwoorden waar hij niets mee kon en toch was er warmte en begrip hij wilde weten wie hij was waarom hij anders was en wat dat andere eigenlijk in hield waarom het hem buitensloot waar velen probleemloos aansluiting vonden hij spiegelde veel zocht in vergelijken maar…