Alle inzendingen van wim.

Ze boog in een torenkamer voorover De vlecht viel als een geknoopt laken Voor de ontsnapte die terug wil Dan klimt de kikkerprins naar haar hals Op karakter en zwemvliespoten De haarwortels houden het nipt Maar haar grimas getuigt Ter hoogte van de vensterbank Knipt ze de streng door De ballast valt met een ijselijke gil Zo blijft…

De schapenwei die boven zee hangt Als op een dienblad aangereikt Lijkt met een taartmes afgesneden (Maar dan door een dronken hand) Een geblutste flank van gebroken wit Met aan de voet een keistrand Omspoeld door armen van schuim Die zich rond en vol vertakken Daar aan de rand van het azuur Bouwen we een lemen hut Een open wand van glas…

Ma droeg een lege fles naar de kelder Wijn van een gezegend jaar Glipt uit haar losse greep Ze tast naar het hoofd Hoe bestaat het? Gehurkt in een dode hoek verstop ik me Ze lijkt aan de trapleuning vastgelijmd Haar lippen als met bijenwas verzegeld Kloven van de droogte En net daar Aan haar stramme voeten Lagen vergeelde najaarswensen…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

In het papaverveld Wazig rood gevlekt Keten ik haar aan een grenspaal vast Libellen en kleuterkreetjes Wervelen licht in onze klovende romp Terwijl ik blaat in haar mond Klimt een kind naar haar kruin Gespiegelde zwanen drijven gelijk Langs de kademuur weg Ondertussen trilt het lid Bromt en valt in een deuk De druppel lekt In het…

dichters componeren woorden tot stille stemmen, die deuren openen in menig hart zij raken met hun composities de pijn, die, gedragen in stilte, het leven soms verstart tranen wellen, ogen drijven in die zwijgzaam leest, die de stille stem, nu bevrijdend, eerst zo had gevreesd…

Verdwaasd zie ik haar streven Voorbij traan en schaamrood Hoe zij doorgaat Terwijl ik met armen en benen Verknoopt raakt In een verdoving Omdat ik de mens in mij verloor Houw ik haar uit de rots Haar bekende gestalte Door kwikzilver weerkaatst Vervuld van deining Keert zich af Van mijn dagelijkse plek En voorbij de drempel Valt…

Als in een stilleven Pakweg een fruitschaal met een kandelaar (De schaduw van de druiventros op glanslak) Zo staan we versteend zij aan zij Het raadsel wolkt op Als het zwart van jouw ruisend kleed Een sluier waait om de hals Je wil in laaiende lompen sterven Gedrild in verliezen Scheur ik de voering van de broekzak Munten, sleutels, zand…

je hoeft geen dank je wel te zeggen ik heb het met liefde gedaan je hoeft je niet opgelaten te voelen ieder mens heeft het recht te bestaan er zijn altijd tijden van verdriet dat overkomt iedereen in zijn leven en toen ik zag hoe moeilijk je zat hielp ik gewoon, ook langer dan even nee, je hoeft geen dank je wel te zeggen je ogen en je…

Opnieuw laat ik me verdwalen Onderga de hamerslag Jouw bekken tegen mijn handpalm Losgewoeld als een dolle hinde In de schijnwerpers Door de zwenking van jouw heupen Laait de boze droom op De sater in jouw merg Schudt grijnzend mee In het ritme van mijn snik De krokodilletranen van een dwerg…

Vastgespijkerd aan een schuur Weert hij de demon Met een bol lijf en een duivelskop Dooraderde vleugels dragen hem In een stikdonkere ruimte Ontwijkt hij het spinrag Uit een grot vliegt een stroom op Grillig wentelende vlekken Een moeder kruipt over een wand van jongen In het staartvlies vangt zij de meelworm De vlieghuid plooit als…

Ze spiegelt haar mondhoek Een koortsblaas barst daar Bewijs van een slapeloze nacht Het bloed, de druppel rolt Langs de ronde kin Over de hals naar de navel Ze knielt In haar iris zit draderig groen Ze zalft de schroeivlek in haar nek Haar schroom wordt nauwelijks ontsluierd Ze strekt haar arm tegen een zuil Bewaart op het eerste zicht…

De rijpe perzik in jouw vuist spat open Oranje vlees en schil en sap Stromen in straaltjes tussen jouw vingers Door iele zwemvliezen verbonden Je wijst naar een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei…

Je lonkt naar de schicht in het glas Verloren in de gloed die er groeit Ik hoor je spinsels In het ijle gefluisterd Dat je zonder voorbeeld In het lood van de avond (Al een beetje vergeeld) Tot een amorfe schim verduistert…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

Heb je het vandaag gelezen in de krant ? Ambtenaren zonder gezond verstand. Een sigarenhandelaar is de sigaar, want men vindt de kleur zo raar van zijn zonnescherm. Het is waar, "Het was eerst BLAUW", zei de ambtenaar, "en wil je het doek vervangen in het ROOD, daar hebben wij 'n bouwvergunning op begroot." "U heeft geen vergunning…

Alleen in een milde oorlog Overweeg je de kans Wik je de norm De koortsdroom blijkt bedrog Vaal en naakt nu De ziel worstelt met de made Stottert in dit jachtig vel Wijzend naar de alarmbel Met een trillende vinger De ring met jade…

stegen met mos waarin karrensporen gesleten in stenen stegen stijl tussen oude muren waar eens het leven drentelde en het kind de klank van zijn lied ontdekte in de armoe verscholen onder een deken van grauwe schaduwen waar de zon niet kwam Licht op kronen van de kathedraal waar de zon speelde en rijk geklede heren geen stegen kenden…

In een knip Een subtiele wenk (De wenkbrauw die buigt De frons die één tik lang dieper snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend…

Lispelend als een kind dat biecht De voorgekauwde zonde verraadt Schijnzwanger van haar lied Met ronde klemtonen opwaaiend Beken ik dat ik broos ben Met de lage altstem die vloekt Om het simpel gebed van de mens Ik lees de welving van haar bovenlip De groef die ik te gretig openwoel Haar dubbele tong die een glimp onthult De tand die glanst…

De kikkerprins in zijn keel Zit klaar voor de sprong Door een ruime borstholte Blind en blozend Gehinderd door gisteren Bijt hij in het zand Kust de gevels Voelt zich met al wat kruipt verwant.…

Letters liggen schijndood opgebaard Op een vergelend rafelig vel Ze gisten onder de navel Ze zitten in een buis geprangd Dan mogen ze buiten spelen Waar is de taaldokter? Hij die verdooft met klank en zin Hij die de vorm in de verf zet Zijn volbloedig woord Sierlijk als een gulden snede Lomp als een neushoorn Vlijmend of kreupel of…

Op één stelt keert zij zich Naar het verzonkene Haar evenwicht duurt Het zwaartepunt schuift traag Gedragen door broze scharnieren Zwenkend en zwaaiend naar nergens De long klapt dicht Wachtend op haar kronkeling Onder neonlicht Een sober, star gebaar…

ik hou nog steeds van jou ook al vind jij jezelf, ouder geworden, minder mooi lieve schat, het is niet alleen de buitenkant waarvoor ik ontdooi…

Verkruimeld Als een vastgepinde vlinder Het stof van zijn huid gespoeld De lust, de overlast afgeschud Graait en tolt en zoemt Iemand onder mijn harnas Wisselt van geest en gezicht In een bekende schemer Een soort pluimgewicht…

Zij ligt hier opgerold Haar wervels kreunen Getuigen van de zucht De vloek die verstilt Het lijf dat buigen moet Uit een gestolde pose Een scha(n)delijke metamorfose Van hier naar haar Naar daar…

driehonderd jaar geleden ben ik ontwaakt en de schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan…

Je kneedt uit de klei In een ijle luchtbel De lijn van haar lijf Eén moment maar Je schendt de murmelende stilte Haalt haar onderuit Met een vlindervleugelvlugge greep Haar broze enkel in jouw vuist Tot zij gelaten bengelt, een liaan Een dood gewicht dat suist Tot het beeld barst Het hangend naakt een traan laat Het puin, de kruimels…

Bespaar me het troebel gedaas De lappendeken waarin je danst Het schimmig spel, de luie blaas Waarmee je naar de pot strompelt Door een waas van wijn Van verdoken pijn waarin je mij Gniffelend van genoegen onderdompelt Stap voor één keer uit de spiegel Die je me voorhoudt als een blikkerend schild En vul mijn geheugen met heimwee Naar de…

De golfslag achter de ribben Neigt naar een roes De verbeelding was dooreengeschud Toen Venus haar lijf verliet Met dat vlees dat vanzelf sprak In een luchtig vertoon van vezels Stof en gestalte vielen samen In de ronde, reine welving van de heup De korrel van het vel De weke weelde Wenkt mijn tintelende vingertop Mijn blik dolt en…