Even Leven

Je kneedt uit de klei
In een ijle luchtbel
De lijn van haar lijf
Eén moment maar

Je schendt de murmelende stilte
Haalt haar onderuit
Met een vlindervleugelvlugge greep
Haar broze enkel in jouw vuist
Tot zij gelaten bengelt, een liaan
Een dood gewicht dat suist

Tot het beeld barst
Het hangend naakt een traan laat
Het puin, de kruimels beven
Naar een samenhang streven
Iets dat bestaat

Schrijver: Wim Veen, 29 maart 2005

wim.vandeleenetelenet.be

leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 561