Alle inzendingen over overig

de maan die vastnagelt aan ’t licht dat zoekt maar ’t huis is ontdaan wat overbleef klepperde door op laminaat op ’n ochtend van stilte niet in ’n envelop met ‘n naam die vergeten was of ’n laatste ogen- blik…

De wind om het huis is onrustig, ik lig stil -- maar ben onrustig.…

laten we beginnen in de takkeherrietijd die snoeihard nasuist en de nu verguisde millennianachten geleden stofwolkfeesten op industrieterreinen in dit logistiekland (4) de snelheid vloog rap door de grootneuzen verstopt als de hoekjes van de zware mist waarnemen in flitsen van zilver en gloed voorgoed door de gesloten oogleden heen (8) de kop…

Tachtig of tachtig? Hun tachtig is oud, maar ik -- hoor daar echt niet bij.…

de verkeerd klinkende lente zit verborgen in ’n boom op de smet na te kauwen ze probeerde zo hard op klanken vertrouwend gevoelens te verwoorden die haar slaap verstoorden die jarenlange winter is voorbij eindelijk, dacht zij dus alles mocht weer bloeien toch? de ware koekoeksbloem ’t Jakobskruiskruid struiken als de laurier langs…

Een huis krijgt altijd mankementen, wij leven -- daar gewoon omheen.…

weten welke ogen je zien wilt in dit tweede leven na de dood als tegenwicht voor al ’t lelijks en ’t duurde even voordat de leeuw- achtige echt in de luwte was verdwenen en de leegte toch niet leeg bleek te zijn zij die niet schreeuwt of verwart maar luistert is de onbeschreven status voorbij met ‘n frisse herstart destijds nog verdrukt…

de druppel holt een steen uit met de kracht van de tijd de wind slijt bergen met de kracht van de tijd de zee verslindt het land met de kracht van de tijd een klein vonkje kan zomaar een bos verschroeien met de kracht van de tijd diepe trauma’s vervlakken ook al raak je ze nooit helemaal kwijt zelfs niet met de kracht van de tijd…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

de fles is nu helemaal leeg die kan de glasbak in dan is die ook weg BAM de bijbehorende glazen staan nog ongebruikt in de kast met de piepende deuren ‘t koolzuur knispert in de oren ze fluistert lieve woorden [ik weet ‘t dit is niet echt] ze fluistert lieve woorden woorden die ik graag wil horen maar ik weet ‘t ‘t is niet echt…

Je bent boos. Echt niet. Wel! Je zoekt ruzie, alweer -- spreek je me tegen!…

steen na steen verweerd muren oud en trouw verhalen al van jaren toen tijd nog duren kon sonore tonen klanken kraken rad en tand en water wekken het wonder dat draaien doet en stenen malen altijd aan en verder moet het water in kronkelkracht en fluisterzang het lied van leven door het oude Kempenland treden in de heimnis van…

ik waardeer de ledige cirkels gebouwd op wrokkige grond waar polderkoppen zingen in ‘t dagelijks lommeren dat is de ‘status vitae’ en steeds vitaler de weerklanken Freudiaans ‘as fuck’ moordend en plunderend zonder pijn in ‘t hart ‘my name is nobody’ als ‘t wilde dier dat heur haar verloor onbekend met platonisch geluk maar bezeten door…

je zonlicht brengt verlichting in mijn dagen waar ik mijzelf in stilte terugvind in gevoel uitvergroot leg ik dat bij jou te drogen of laat ’t hangen in de storm die ’t losmaken kan waarna ik ’t alsnog laat smeulen tot ’t allerlaatste restje in rook opgaat in definitieve sliertjes welke ik dan vang als ’n tovenaar van niks om…

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

Als op stille vleugels, heel rustig beweeg ik voort als een veertje zo licht speels, zacht zoet zwevend Zonnestralen, teder als dons blazen voorzichtig met warme adem de scherpe kantjes van het leven genieten, met volle teugen, al is het maar even Donkere wolken verdwijnen diepe verlangens van warmte, genegenheid.. tijden van vreugde…

Zouden de pitjes van de appel in mijn buik -- wortel gaan schieten?…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

als je groot en klein vergeet grijp je zo maar naar de zon of sta je op ’t puntje waar alles echt begon dan kun je op je eigen verwekking neerkijken als was ‘t de oerbron voel de kille streling weer van die ene hand door jouw lichtjaren heen of knikker de sterren in ’t zwarte gat van ijdel heden waarschijnlijk ga jij je dan wel…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

’t opgetrommelde beertje (uit energetische analen) maait de scherpe kantjes ervan af en ‘t zuigt ’t gras diep in de zak met geperverteerde vracht ook is ’t vijgenblad te nat om verdraaid in de wind aangetrokken te worden al herhalen de naalden hun roterende ballade met contrapunctie en appels met noten collationerend diep…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…

Ritselt achter mij de slang die lag te slapen -- op de pijnappels?…

de ongewisse tijd voordat hij verdwijnt uit de gewraakte lichtvlekken wil hij zijn tong voor ’t laatst branden aan de verleden schoonheid gedienstig zal hij ’t beëindigen al blijft ‘t ver van zijn bed ‘n showelement en de godverdomse grote bekken in de kerk vallen verstandig stil in ‘n oogwenk ‘n papaiea fluisterend in haar oor die hen…

Voordat keizer Hendrik de vierde op blote voeten, het boetekleed aangetrokken, de sneeuw zou trotseren om de paus, Gregorius de zevende, drie dagen lang, op de rots te fêteren, zal hij zich toch wel hebben gekeerd tot wijzen of geleerden? ‘Hoe moet ik naar Canossa gaan!? Wat moet ik ermee aan om de ban te doorbreken?’ Het eerste…

Mensen kunnen veel willen, maar over hun wil -- zijn ze niet de baas.…

‘t licht heeft zich nog niet aan ‘t zicht onttrokken als de droge lippen van deze dag staan tot boven ’t aanvaardbaarste dus belach dit (non)sentiment voordat deze diep gegronde momentopname op ‘n onaannemelijke lotsbestemming ‘als wortel opgepeuzeld’ wordt onverkort in de universa-incompletus-hutspot… …gesproken over kruisplanten in kwaliteitsaarde…

Elkaar niet alles kunnen vertellen is het -- duister dat ons scheidt.…