Netgedichten

netgedicht (nr. 85.792):

Verblekend in het licht

We maken radslagen
de omstanders roepen
om meer, maar mijn maag
draait om en het plafond
draait mee

Haar gezicht trekt wit weg
ik omhels haar van achteren
we duiken de diepte in
het duizelt me, met een bons
voel ik dat er een bodem is

en dan zwemt zij weg
Waarom ga je nu?
Nergens om, lacht ze
me toe met een bedroefde blik
Het is toch duidelijk?

Ik doe mijn ogen dicht
en zie haar gaan, voor altijd
een maagd voor mij, voor altijd
haar doorschijnende gezicht
verblekend in het licht