Alle inzendingen over kinderen

Durf eens, schreeuwt het kind, dan zul je zien wie er wint – meneertje de wind!…

De jongen vliegt. Zijn armen bootsen vleugels na. Niet van een albatros of adelaar maar van een Messerschmidt. Hij vliegt van A naar B, van kast naar bed. Hij heeft te vroeg de landing ingezet en stort in zee. De Pipercup en Bristol-Blenheim vallen mee, ook raakt de zeemacht bij zijn val betrokken. Brokkenpiloot, over de doodsangst heen…

Gaten in z’n kousen, Gaten in z’n mouw, Gaten in z’n schoenen, Bibb’rend van de kou, Zit-ie op ’n stoepje, Modd’rend in ’n plas, Of-ie maar alleentjes Op de wereld was. Of de auto’s tuffen, ’t Tramgebammel gaat, Niets verstoort z’n aandacht, ’t In zich zelf gepraat. In-et vieze gootje Peutert hij tevreê, Laat papierkens drijven: Schepen…

Toen ik zeven was en naar het tweede leerjaar mocht, stond een nieuwe meester voor de klas. De vertrouwde lerares ging met pensioen. Ik vond niet dat de kersverse onderwijzer er buitengewoon jong uitzag. Er zat sleet op. Doch een kort onderzoek wees uit dat hij een week eerder de leeftijd van negentien jaar had bereikt. Hoewel hij er in…

als ventje wilde ik nog zoveel weten maar vragen durfde ik niet over hoe zit dit hoe zit dat over wie is wie en wie is wat en hoe het toch kan dat God toch alles ziet en hem zien doe ik niet dus schreef ik ze aan de onderkant van mijn schoen om ze nooit te vergeten om me blijvend te vergezellen op mijn levenspad van toen tot ik het…

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt, ik heb geen weet meer van de weken toen, slechts momenten zijn mij bijgebleven, nauwelijks de voorwerpen en dingen. Waarmee ik speelde deed er ook niet toe, de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel, ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen, hoe zij waren voor elkaar. Vooral veel…

er lopen kinderen naar de lage zandduin jonge gezichten gekleurd met rood pigment tere hoofden onder de verschroeiende zon volgen in trance de slingerende weg de angst is meester de vloedgolf die liefde ademloos smoort onder diepe lagen zand de ultieme offerande loopt naar de Stille Oceaan kinderharten verstommen de hoofden…

De leraar die ons Kafka lezen leerde was twee cyclopen in één lijf. En ik, ik deed alsof ik Niemand heet alsof ik zijn vraag stellen hoorde als ieder ander, hij mij aankeek als ieder ander Jaren later, op een cursus, is Niemand nog altijd dertien: als ik het weet vraag ik geen beurt - als ik de beurt heb weet ik niets Onder de kudde verborgen…

Tussen Keulen en Parijs Ligt de weg naar Rome: Al die met ons mee wil gaan, Die moet onze manieren verstaan: Goeie manieren, Zoete manieren, Zo zijn onze manieren. Ben je klein of ben je groot, Altijd kan je leren; Woudt ge gaarne zijn bemind, Houd maar onze manieren te vrind: Brave manieren, Vrome manieren, Zo zijn onze manieren.…

jij wilde als kind altijd de wind door je haren voelen krullen dansend langs je voorhoofd in opperste verwarring met de ogen dicht dan in de stilte eerst met je vingers voelen of alles er nog is met licht zo kammen dat kleuren weer in zon kunnen vlammen dan pas kijken en spiegelen in de winkelruit hoe zie ik er nu weer…

Als ik groot ben ga ik varen, Varen op de ruime zee; Vader vaart al zoveel jaren, Als ik groot ben vaar ik mee. 'k Wil naar verre landen reizen, Kijken hoe het ginder gaat, 'k Wil het zien wat andren prijzen, Wat in mooie boeken staat. 'k Wil door alle zeeën sturen, Oost en West, het loop' zo 't loop', Ga 'ris neuzen bij…

Om het Onland, heide met jeneverbesstruik. Ik kroop onder de struik en vond een kind, een baby nog, met wit gezicht. De armpjes opgericht alsof ze iets of iemand wegduwden, afweerden, weerhielden. De handen daarop horizontaal, voetstukken op pilaren. De blik van het kind zei dat het gevaar voorlopig niet was geweken. Kon ik het oppakken?…

als jongetje veegde ik de snot aan mijn sok of onderkant schoen zoals zo veel jongetjes dat doen en ook schreef ik daar met m’n vinger al de waaromvragen die ik had voor God waarop ik een antwoord wilde toen en toch en toch ondanks al de vragen waarop steeds geen antwoord zou ik het precies weer zo doen want immers niemand…

(elfje) eendje zo lelijk is zijn spiegelbeeld hij ziet zichzelf niet zwaan* * voor alle elfjes die zichzelf nog een lelijk eendje vinden, ooit zit er ook in elk van jullie een prachtige zwaan.…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

Hoe je als mens continu met een mentale telescoop naar de toekomst staat te loeren en welke rampscenario’s zich daar kunnen ontvouwen. De wetenschap prent ons immers in dat we die scenario’s in de hand hebben, dat niets ‘zomaar’ gebeurt. Elk overlijden moet een oorzaak hebben. Elke dood begint terwijl we ons nog onsterfelijk wanen. En…

lief babytje slaap zacht engeltjes beschermend om jou heen zo zoetig ogend onder het soppend geluidje zuigend aan je speen rustieke bewegingen door het warm schuimend 'water van t'babybad heerlijk riekend lotion alle haartjes plat jij het knuffelwondertje/trotse ouders bovendien van hen en opa's/oma's het hoogste cijfer…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Een jongetje op het strand Het speelt met het zand Graaft een kuil Maar niet voor een ander Hij is met zijn zusje Ze vallen erin Voelen, woelen zich in ’t zand, zon, zen en zin In ’t geloof dat er niets verandert Dan later ieder z’n gang Het volle leven lang Met hun kinderen ook weer naar ’t strand Ook die voelen, woelen met het zand…

Ze stampt de schelpen fijn tot eigen paden, wind borstelt helm en golvend haar, meeuwen begeleiden dromen die haar zijn voorbestemd, van geen kwaad bewust waarop een aantal in het verschiet nog geen zegen op rust. zout stolt op de sproeten van haar wangen, die onbevangen dwaler aan de kust, klapt ze het schelpengruis van haar handen…

ik ladderde de liefste nootjes voor een veelkleurig klein refrein het klonk als hemels lachen waarbij handjes klapten om erbij te zijn in creatief ontdekten wij muziek die nog onbeschreven stond in prenatale ritmiek nee geen gestamp in dwingend volgen maar luisteren in de sfeer van fluisteren wil melker 17/06/2019/ www.wilmelkerrafels.deds.nl…

(elfje) mensjes klein moeten we niet hinderen laat hun vrijmoedig zijn kinderen…

(haiku) de baby lijkt op mij vond zij hij hield zich stil het kind was ook kaal…

Het kind dat met wakkere beentjes fier, Het verse gras opschrikt, en zonder te wijken, Altijd rent voorbij de wind, en mij na laat kijken, De onrust in mij, een gulzig altijd wakker dier Niet te achterhalen tijd, wiens honger graag Verslikt, verslindt alles wat weerloos lijkt En kerend wendt, geen grens bereikt; Voor iedereen te snel…

Hoe de dagen aan mij ontkomen, telkens loopt ik tegen het telraam van de tijd door vlijt en menig overdaad het kind in de keuken eet niet uit mijn hand, zelfs blikken trommels heeft ze roerloos laten staan, zeldzaam spelt ze de uren in de wasem van het raam, daarop is haar echte leven pas begonnen, zij kan het niet helpen want…

Zonnen wil hij vreten nestelt zich in de dagdromen zonder zich door de inhoud en aangezicht te laten kwellen die zich afrollen op het netvlies, kind bij een kloppende rivier, hoopvol bloed in de stromende volheid van zijn avontuur, zijn aarde beweegt elk kwartier, ontdekt ongerepte schoonheid bij elke hartslag, de slinger in -…

elfjes vleugeltjes klein vlinderen naar boven elke nacht geven ze sterrenlicht…

Kind onthult zijn naam essentie in volle betekenis onthuld z’n bestaan Houten speel ratels kleppende kinderdromen witte seringen. Zaagsel sporen van teddyberen uit onze tijd, nu misvormd in strijd Schooljongen met tas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las. Kinderarbeid stelt ons steeds dezelfde vraag, mijn…

Voort mijn bruin! Voort mijn bruin! In de stap! Rij nu knap, - 't Is geen grap - Door de tuin. Stil wat, paard! Wees bedaard, Of 't bekomt u slecht. Voort mijn beest! Voort mijn beest! Op een draf 't Bergje af! - - 't Hondgeblaf Niet gevreesd. 't Spreekwoord zegt Wel te recht: Blaffers bijten niet. Voort…

Omdat ze gauw gevuld is - het dons van een kwartel is genoeg, een herfstblad in de lente, een blauwe knikker in de palm - sprong plots iets donkerroods hem in de ogen, een vingertop, een snee van niets, een net te snel langs grote grassen strijken en wat zich opent is zijn ogenblik. Het lichaam moet gesloten blijven…