Alle inzendingen over afscheid

Ik droomde met mijn ogen open dat je daar weer voor me stond en net als toen we gingen lopen keek ik met liefde naar je mond. Alsof je wist wat er ging komen bleef je heftig aan het woord wees mij op natuur, de bomen die daar stonden onverstoord. Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen…

De laatste ronde klinkt stamgasten plakken aan krukken het is de hoogste tijd aftaaien wil niet lukken Morgen zijn zij alles vergeten gisteren bestaat niet meer…

Een baby in een moederbuik Hoe kwetsbaar kan dat zijn Gedompeld in pure liefde Een mensje zo heel rein Zo schommelde jij met me mee Opdat je groter groeien zou Daarna had ik je in mijn armen gesloten Je verteld hoeveel ik van je hou Maar die kans werd mij niet gegeven Geen lieve woordjes in je oor Abrupt ben…

Haast zonder het te weten probeer ik keer op keer vooral niet te vergeten. Natuurlijk doet het zeer, het afscheid blijft altijd: wat is er veel niet meer... Maar juist doordat ik lijd, raak ik je nooit meer kwijt.…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn lippen verwarmde zachte muzieknoten dwarrelden als een ragfijne sluier over mijn huid waar ze zich schikten naar de contouren van mijn lichaam ik vergat de tijd tot ik de kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek…

Eigenlijk zijn we allemaal te leen Niemand is werkelijk bezit van elkaar We vergezellen elkaar slechts tijdens de rit De rit van het leven weliswaar We delen het leven met onze geliefden ontvangen steun, toeverlaat en kracht maar alles is ons slechts tijdelijk gegeven Wij zijn het bezit van een hogere macht Hier op aarde dus samengevormd…

Mijn tranen om jouw dood zijn als het water van de zee. Ze stromen als een sloot voeren emotie met zich mee. De zielledruppels die ik baarde vallen en spatten uiteen. Boren zich snel in warme aarde net zo snel als jij verdween. Ik kan je nooit meer vasthouden alles wat mij nog blijft is je as. Ik zal altijd van je blijven houden en me…

Ontmoedigd en ontdaan staat hij aan de kant. Moet haar laten gaan. Ontredderd kijkt hij haar na, zijn armen langs zijn lijf. Zijn kin rust op zijn borst. Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter…

ik ga voorwaarts, de linker voet eerst kan ook de rechter zijn, 't is om het even een schrede die men voorziet en beheerst en traag een afdruk in het steengruis ververst zoals de dode even de adem mocht beleven het spoor naar de laatste toekomst wordt getrokken in de stoet vergezeld van verstilde zwarte kraaien zij kennen de mimiek van een…

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

Ze gaat verhuizen zegt ze Ze gaat buiten wonen Ik vind het een gek idee Ze loopt er al op vooruit met haar rode konen Ze wil een tuin met kruiden Ze heeft horen verluiden dat de lucht er zoveel schoner is Ze zegt dat het zal lonen Er is m.i.natuurlijk niets mis met verhuizen maar haar verdriet verhuist mee.…

de getergde hand op je doorgezakte schouder warmte voelt kouder dan ijs stromend door aderen leegte doet woorden verstommen tot 't niets sneller dan licht schiet 't door je gedachten wanhoop nabij beukend tegen de ruwe kade gevoelens trekken kolkende massa tegemoet bergen woest verzet over het gans onmogelijke storm je onheilspellend…

laat het maar zweven geef het geen naam het recht van bestaan heeft zich al bewezen voltooid is de ontwikkeling de tijd van projectie voorbij slechts onvergetelijkheid blijkt hier levensvatbaar lippen worden gedicht met een laatste kus die zal blijven zweven in geklaarde lucht…

Hoe lang heb ik op jou gewacht starend uit dit venster hoeveel tranen heb ik gelaten wanneer ik jou bij me wenste Hoe onbegrepen heb ik mij gevoeld als mijn kroost mij kwam bezoeken en hoe verward was ik soms als ik jou zocht, in fotoboeken Waar heb ik jou niet gezocht met als drijfveer mijn verlangen en waar eindigt toch het zoeken door…

D iep zit de angst .O m dat wat .. O ok een .... D oel .... G eeft .. A an jou .A ls mens toch N ooit in te zien.…

laatst bezocht ik weer je stille ademloze lippen en ik vroeg slaap je nog mijn liefste ik hoorde de voorjaarswind huilen om het antwoord de dood drukte jouw ogen dicht beneden waar de aarde steeds schuil gaat en jou diep ontving als een kind in haar schoot koud met daarboven het licht van het onmogelijke loodgrijs…

Je speelde de dood en het meisje zoals ik het nog nooit had gehoord. Je zei: vraag niet zoveel, je zou beter luisteren. Je zong dat je stierf, maar het was niet echt, want hebben we niet op de receptie nog gepraat met je neef en je tante? Je hebt het altijd in je gehad, zeiden ze, en jij was blij. Later wel echt. Nu je zwijgt ben…

De koude lucht weerkaatst haar gezicht In het raam van mijn ziel Mag ik dromen van jouw ogen Waarmee ik de doden zie Daar waar het groene het zwarte omarmt Op het glazuur van de kist Laat ik jou voelen in het nu Waar niets meer is zoals het was Jouw lach die niemand meer doet stralen Slechts tranen in het tranendal En het donkere licht…

Ga maar ga naar ongerepte velden waar alles anders is koeien mekkeren schapen loeien weiden blauw van warmte zijn en zonlicht nacht verkilt ga maar luister naar de woorden die geboren werden uit een klank die jij niet kunt verstaan maar toch als eigen taal herkent ga maar zoek de wegen in het land dat wacht tot jij in eigen tuintje…

Mijn tranen zijn vergiftigd Je hebt mijn hart vervalst Blauwdruk van de waarheid Over de liefde heen gewalst Mijn gedachten een chaos Door leugens gehersenspoeld Hoop en vertrouwen kapot Leven door elkaar gewoeld Mijn glimlach is versteend Gebroken door jou zwijgen Gruis dwalend in mijn ziel Je wist me kapot te krijgen Mijn adem…

omdat het niets toevoegt niet duidelijk maakt waarom het gaat omdat het zwijmelt verloren in woorden ten gronde gaat zeg ik u maanverlicht in een helder moment vaarwel, de nacht is mijn…

Duizenden sterren hoog in de lucht Intense gevoelens in vogelvlucht Compleet is het leven, leeg is de dood Het leek fantastisch, maar voelt idioot Treuren is zonde Er is weinig tijd Nooit meer samen; eenzaamheid Iemand verliezen, een traan op de wang Snel weer doorgaan, het maakt mij bang Groot is mijn dank, voor wat jij mij gaf Aanvang…

De zee, groots, onstuimig Je stem spoelt aan Je handen verworden tot water dat streelt Het land waar jij staat loopt door tot mijn voeten De lucht die je ademt de wind die mij streelt Spiegel mijn zinnen of, lief, kom terug…

breng het maar weg en laat nu los wat ooit is mooi geweest en wees niet bang ik zorg altijd voor jou opnieuw het meest…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

ik neem afscheid afscheid van een koestering afscheid van herinnering ik begraaf hem niet ik wil hem nog even een beetje in mijn hoofd ik kijk nog even achterom en voel jou ik voel nog even je liefde ik begraaf ze niet ik wil ze nog even een beetje in mijn hoofd ik dwaal dolend in gedachten naar je toe Doelloos want ik kan niet blijven…

anders dan ik blijf jij de leegte bevaren om maar niet de afstand naar nu te hoeven verklaren drijven wil je enkel naar een vederlichte diepte niet in staat, zo denk ik, af te stemmen op de golven van mijn strand je bent geenszins bereid de zucht naar verblind zicht, al was het maar voor even, te ruilen voor een open venster…

Schrijnend was het afscheid één bloem slechts op haar kist intens stil bleef het geween geen vriend, familie om haar heen is er dan niemand die haar mist schreiend neem ik afscheid één bloem slechts op haar kist.…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

de dichter schrijver wel eens als wereldverbeteraar geroemd pleegde bacchanalen in woorden geschriften verhalen maar iedereen die een joint prefereerde werd door zijn woord in de vunzige Vlaamse kerkers geslagen gefolterd zelfs vermoord zijn hersenen drijvend in alcohol dreven hem steeds verder tot ter dood als de beroemde…