Alle inzendingen over verdriet

mijn handen aaien lang de foto, waar je lachend op staat die keer dat ik je heb ontmoet die ik nooit meer vergeet mijn handen pakken vast het bedeltje, het hartje met jouw naam die herinnering die vast staat die ik nooit meer vergeet mijn handen voelen zacht de trui, die mij in de kou warm hield die keer dat alles mij warm hield die ik…

Ik wil Ik wil lachen, ik wil huilen Ik wil voelen Ik wil leven voordat ik doodga Ik wil gewoon een beetje gelukkig zijn Is dat teveel gevraagd? Waarschijnlijk wel Vraag ik het de verkeerde, God? Moet ik het aan mezelf vragen? Dat doe ik ook Maar waarom geef ik dan geen antwoord Ben ik niet thuis? Staat mijn antwoordapparaat aan met steeds…

Niet meer dan een geest klopt aan, wordt opengedaan vlijt zich in het hart zacht als water uit de Dode Zee Spreekt met haar stem in haar gedachtengang licht het duister op stilt bijna alle pijn…

Haar oorbellen, Te zwaar geworden Voor haar oren Scheuren net niet Haar huid. Doorzichtig zie je In haar handen, Aderende rivieren Zuchtend het beetje Leven, dat er rest Vervoeren. Haar ogen verstomd, Lachen, spreken Niet meer. Slechts af en toe Zie je een glimp Van een geleefd leven. Achter gesloten ogen Staart ze in…

Zeg hoe diep de liefde reikt, hoeveel grenzen overschreden, hoeveel pijn geleden, voor de weerstand wijkt? Blijft, als alles is gegeven, alle liefde werd gekrenkt, ten lest de einder wenkt, een reden voor dit leven? Ten slotte blijft dit blijken: wat te vaak buigt, zal breken, is het voor tranen al te laat. Als je dan met…

Ik hou je graag vast met mijn ogen omhels je liefdevol met een warme blik dit gevoel is puur en nooit gelogen dit is zo mooi…zo echt…dat voel ik Het maakt me niks uit wie wat deed vergeven is een kunst op zich ik ga voortaan emotioneel gekleed en huil onzichtbare tranen als ik in bed lig Mijn hart staat elke dag wijd open maar ik kan niet…

Ik zag je wenen toen de klanken weggleden in de stilte van je lippen Ik zag je huilen toen je zwervend in koude nachten wachtte op de tederheid van zijn mond Ik zie je sterven wanneer jouw laatste woorden de herinnering ontvluchten bij het afscheid van zijn ogen…

In het museum tussen duindoorn en zilverzand vult mens in beeld de ruimte gaat immens leed versteend en uitgehouwen leven daar waar het zoute water zijn lippen verzilt en zout zich voegt bij zout veegt de wind zijn tranen uit de verstarring weg en in golven die vervagen verlaat hem zijn strijd aanschouwt hij zacht glijdend leven…

Gevangen in je hoofd, achter tralies van gedachten. En je wil wel, maar je kan niet, vrolijk zijn. Jij ziet dit en jij ziet dat, maar wat zien zij, als jij je aan hun blikken waagt? En weer spoken de illusies door je brein. Ben je of ben je niet? Durf je of durf je niet?…

Soms vlot een troebele galm door de ader Dan dringt het zout zich op En wringt de druppel uit de klier. Elke porie lost zijn gifgas Elke rafel zwelgt in dorst. Dan wil ik pulken aan jouw knoop En vang de vleermuis die het stof Uit jouw bloed opfladdert in een heldere werveling. Me lavend aan de taal Mijd ik de zwarte tongen in de wandelgang…

de lange uren van de nacht kijken mij gepijnigd aan ze krijgen het benauwd en vragen of het mijn hese stem is die de nacht gekluisterd houdt zijn het mijn tranen die de hemel doen treuren, ben ik het die de vloed van de regen niet vertrouw verwekt mijn woelige storm de golven in de herfst, ben ik het die de dag doet vallen in…

Met haar gezicht in de plooi getrokken en haar mond lachend, doch enigszins vertrokken, trekt zij telkens weer een dagelijks publiek met haar lachen, die liegende komiek. En niemand die de lichtjes in haar ogen mist, niemand die zich in haar vrolijkheid vergist, want een ieder is aan die schaterlach gewend; niemand is er, die haar masker herkent…

ik kan het niet geloven maar het blijkt toch waar je hebt me echt bedrogen terwijl ik me alleen op jou blind staar waarom doe je mij zo’n pijn ademhalen gaat met moeite je zegt je hebt het met mij zo fijn en toch doe je mij dit aan ik kan er niet meer tegen ga jij nu maar weg en terwijl ik loop in de regen bedenk ik wat ik moet ik…

Ze schreeuwde. Bonken op de trap. Huilend pakte zij de pijn en sneed. Rust van binnen. Lange trui en een lach. Voor de buitenwereld, die haar pijn nooit zag.…

Elke dag sterf ik een beetje meer, verbannen door jouw hart heb ik geen enkel verweer. Zoals een treurwilg heb ik de eerste bladeren verloren, mijn liefde heb je al tijdens de zomer ingevroren. Dag na dag schud ik de tranen van me af, het is de herfst die jij me gaf. Geen enkel blad beroert nog jouw ogen, dauwdruppels zullen nooit…

waar een misstap ooit begaan een leven heeft verwoest de pijn van duizend vragen knaagt aan zijn gemoed zijn weg terug verdwenen is de wens te lachen stil vergaan toekomstdromen verleden zijn zijn wil te leven schuilt in pijn brengt de tijd verwoeste dromen van wat eens niet is geweest is het antwoord op zijn vragen moest dit moment…

De wereld draait zoals je weet dat een samen niet werkt. Regenboog geeft kleuren waarvan je niet hoopt te aquarelleren. Regen valt in plassen uiteen waar je niet in dansen kan. Liefde straalt net als een motor van een vliegtuig aan mij voorbij.…

in elke traan gevallen breekt zacht verlangen duizend verborgen wensen ontvluchten aan jouw lach waar iedere vraag gesteld smeekt om het waarom geen enkel antwoord kreeg op liefdevol gelaten duizend stille tranen…

Langzaam slenter ik door het niets ijskoude sneeuw plakt onder mijn schoenen er vallen witte sneeuwvlokken uit de hemel vanwaar komen ze... zo vol liefde en vreugde ik vang een verdwaald wondermooi vlokje op laat het heen en weer glijden in mijn hand zo zacht... maar het wit, hartveroverende stukje wonder verandert al snel in een dikke waterdruppel…

Neergedaald naar de bodem Gevangen achter tralies Overspoeld door verlangen Een gezonken wrak Vastgeketend aan jou Verdronken in de overvloed Aan schijnbare minieme wonden Enig lichamelijk gevoel Verdwenen Getransformeerd in een zwarte gloed Waar enkel hoop Een redder in nood kon zijn Helaas werd hoop weggespoeld Door reusachtige golven…

Zwarte letters op het witte scherm Een droom die breekt pijnigt mijn hoofd Mijn ogen staren , doen pijn, verstard. Weg illusie, dag werkelijkheid, zo hard. Wakker geschud uit een lange droom Hij was van mij, die van jou was mij onbekend. Hier was het antwoord waar ik steeds op had gehoopt Hard, maar onduidelijkheid had mij verder gesloopt.…

Warm goudgeel smaakvol en rijp een aroma dat iedereen verleidt achter deze korst vullen holten de leegte met onfrisse lucht deze rotte boel zo doorprikt onbegrijpelijk dat je toch nog toehapt…

Ik moet het iemand vertellen, vind je het erg als ik je bel? Ik heb geen zin in mensen die vragen stellen, waar ik nu ben beland noem ik de hel...! Ik vraag alleen maar om te luisteren, mij begrijpen hoeft ook niet. Geen woord, niet praten of fluisteren, naar mij luisteren is hoe ik geniet. Kom ik hier ooit nog overheen? ik hoor van mensen…

Geploeter in mijn maag Bliksem in mijn hoofd Een rauwe droom weggespoeld Door een plotse regenbui Niet enkel het wachten en verwachten Vernietigde mij Het was meer een bom vol haat en liefde Die ontplofte In mij Een enkel woord is genoeg Om de pijn te verzachten Om een glimlach te toveren Op dit betraand gezicht Enkel blijf ik wachten…

Alweer een dag, Gekomen, En gegaan. Ik weet niet wat Er nog meer fout kan gaan. Soms wil ik me verstoppen, Ergens waar niemand me ziet. Ik heb een gevecht verloren, Maar de oorlog niet. Wat morgen komt een nieuwe dag, Zit het allemaal weer tegen, Maar ik heb toch dorst, Dus kom maar op met die regen. Moeilijke tijden Lijken terug…

Donker is de weg alleen Alle woorden zijn in stilte opgelost Jij die alles achter liet Eens de kleuren schilderde Van liefde in het prille begin Donker is de weg alleen Eenzaamheid is nu de pijn Als zand glijdt de liefde weg In donker de pijn uitschreeuwend Donker is de weg Voelend de tranen opkomend Niemand die het zout nog proeft Het…

waar stilte verbroken het zwijgen verstoort immens verdriet harten raakt stukgelopen dromen het vallen van een traan gefluister in harten liefde laat gaan breekt verlangen haar eindeloos ritme hoor ik de tranen huilen in jouw hart…

Zacht kabbelend met diepe gronden Het mooist op vroege ochtendstonden De golfslag leidt je gedachten Kunnen pijn doen verzachten Geven je geest de rust weer terug Overspannen de tijd als een brug De weerspiegeling toont je werkelijke gezicht Maken je gedachten iets meer gericht Kabbelend wordt je hartslag lager Verdwijnt het verdriet iets…

zachtjes wordt het sap uit mijn wortels onttrokken... De blaadjes van mijn bloeiende roos vallen... Nooit zal het geluk nog door m'n aderen stromen... 't is voorbij…

zij kijkt alsof ik lucht ben ik laat haar in een verte staren die enkel leegte biedt ze veegt haar tranen langs mijn huid ik zie er soms zo mistig uit dat zij geen toekomst ziet die brengt haar niet waarnaar ze smacht ze mist de vent waar zij op wacht steeds vaker droef van blik zie ik haar ogen wanhoop baren…