Alle inzendingen over psychologie

het licht heeft zich bevrijd en heeft mij een volle schaduw nagelaten ik zou je kunnen vragen hoe het is om op papier in duisternis te verblijven jouw tegenspraak is zwak ook van het lot dat dwarrelt rond woorden van eindeloze eenzaamheid die dode vlinders begraven achter het roestig hek dat niemand aanraken wil behalve de nacht immer…

Zo goed als je bent Veel te goed voor Deze wereld die Bol staat van Onzegbaar veel Kwaad - zo vaak al De ander ontzien die Dat niet verdiende - Leer je eindelijk Je eigen ik te ontzien En schroom je niet Langer jezelf te zijn…

Bij ontzag Schiet ik altijd in de lach. Want ik verwacht Dan enkel macht, In plaats van gezag. U weet misschien, Het is ook de verleden tijd van ontzien.…

zij vertelde over de zwaarte van het huishouden over het 's nachts wakker schrikken van zonderlinge vragen sommige gevuld met dood; zelfgedachten bovenop het andere dat bedekt werd met het zwijgen zij vertelde over nachten vol regen en dat ze het niet erg zou vinden om uit te vloeien over tafel in een inktvlek ofzo, gelijkend op de nacht…

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

Het licht in de verte Kleurt door en door rood Door een zon die Doodvermoeid ondergaat ' t Doet mij beseffen Dat ik verder wil Daarheen, waar het licht Oud is, en rood, en warm ' t Hele leven ben ik Al onderweg naar verder Naar de verste verte Tot er opeens geen verte Meer is…

Heus, het was te pretentieus. Bekant, Arrogant Of kakkineus. Wat was eigenlijk de essentie Van uw pretentie?…

Ogen zoveel ogen glijden aan mij voorbij Ogen ogen maar die ogen zitten er niet bij…

zo ik voorzichtig zonlicht proef op blad, dat gaaf ten gronde richt het pad betreed en fluister joeltijd schuifelt nog vooruit slechts dit moment dit weten onder koepels van besef…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

“I have a dream” zei mijn hart; ik dacht aan hem, zijn droom zijn wonder nu straalt hij indirect van schouders die de wereld willen dragen, hoopvol, strijdig met het witte hart dat velen in zich denken ik hoop mee op beter, waardig met elkaar en daar hervinden we het schenken van een wereld, uit één stuk…

'k Zie een ruiter Op een blinkend Paard door mijn Gedachtengangen Gaan En verbeeld me Dat ik die ruiter Ben die in ' t Volle licht ieder Verslaat die hem Naar het leven Wil staan…

ik zie een vrouw haar kleren zwaar van vruchtloos water aan haar slippen hangt verlangen elke vinger draagt de namen van een kind dat langverwacht haar liefde vindt doch nooit geboren uit haar schoot verdrinkt in pijn “het heeft zo moeten zijn” zegt ze en kijkt voorbij vandaag haar handen strelen graag de haren van haar grote wens het…

2 kruiken en 2 truien 'n lange onderbroek 'n extra lekker kussen de gaskachel's rode gloed en dikke sokken om m'n voet De waterketel gaat fluiten als opgewekte wintermorgengroet ik vind het goed om uit te houden denk vaak aan veel meer ellende om me heen of droom van Spaanse stranden met palmen om me heen Of terugdenken aan vroeger…

al het werkelijke dat ik je gaf is geworden tot overbodigheid en nu ik mezelf kleed met gedempte wind, de uren van herfst overhoop haal verliest elk geluid een naam mijn naam die als een afgewezen groet tussen houten lippen hangt verzwakt door de duizend splinters van huiverige gezichten ik val, onzichtbaar, uit dit geheel…

Zoeken - zegt mijn Vaste telefoon terwijl Alle stekkers zijn ingeplugd 't Geldt mij even goed want Mijn innerlijke mist Is minstens zo geducht Mijn klacht uit ik onomwonden Want ' t duurt lang voor ik mijzelf Heb teruggevonden…

rituelen behartigen zijn houvast als bevestiging van de dag en avond het is zijn spel waar schaduwen niet lijken te bestaan en hindernissen ontweken worden door de onmacht van het zien toon mij dan jouw huilen, jouw lachen jouw honger schreeuw ik hem toe jouw spreken, jouw stem of de grootte van jouw wereld laat me zien waarom…

De goot voert af De bus rijdt af en aan - Als ik er niet meer ben - Amorfe massa in Zinloos blik verpakt Wachtend op een Moment dat nooit Lijkt aan te breken Net als mijn leven Dat nooit begonnen is…

Dat wij het Licht mogen krijgen Waar wij zijn - En waar U ook bent Zonovergoten zaterdag…

Ik leef mijn ziel In mij - die nauwer Luistert naar wie Of wat dan ook dan er Ooit op aarde Te beluisteren viel…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

ze zijn zo gelijk verschillend de dichters in het gedorste avondlicht het vuur draagt gezichten soms verborgen in een nachtverhaal dat dromen stolt tot onbegrepen stenen waarop het handschrift rilt en rolt maar ik hoor ook kleuren knetteren, gedachten die hangen als madeliefjes aan een hals een warme borst waait nog voorzichtig…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

Zo vaak al Verdwaald in het Oerwoud van mijn Gedachten - ondoordringbaar Woud soms, dan weer vol Pijnlijk lege gaten - Heeft het licht mij Goddank nooit verlaten En ben ik door De dood heen Veilig aangekomen Zo wordt mij verteld En is mijn aankomst Veilig gesteld Met veel dank aan het Universitair Centrum Psychiatrie…

Mijn therapeut neemt me mee naar de diepte van de zee. Daar kijken we naar de vissen en inktvissen die passeren. Mijn therapeut leidt me door het sprookjesbos heen. Waar Doornroosje niet meer slaapt, maar is ontwaakt. Mijn therapeut gaat met me mee op een wolk, op weg naar mijn luchtkasteel. Mijn therapeut leidt me langs geesten en mensen…

Geen benul had ik Van assertiviteit of zo Of van gewoon Voor mezelf opkomen Van jullie leerde ik Dat het nooit meer Zo ver mocht komen En heb ik mijn Nieuwe leven met Beide handen aangenomen Met grote dank aan het SoVa-team UMCG Monique, Wianne, Iekelien, Iris…

Doelloos rijd ik Rondjes op het Verkeersplein van Mijn gedachten - Telkens vergeet Ik af te slaan Verzonken in Mijn diepste gedachten En weet 'k echt niet Meer hoe'k verder Moet gaan…

In de verte Wil ik wonen Achter de horizon Daar waar de Laatste einder is Wil ik mijn gevecht Op leven en dood Voortijdig staken Op het snijvlak Waar zon en maan Elkaar zinvol raken…

Geworden uit De wording Van 't Allereerste Begin - Aarz'lend bij de hand Genomen en zachtjes Meegevoerd met de Stroom van de rivier Die 'k niet meer Tegenhouden kon Zonder het te weten Op weg naar mijn horizon Onvoorstelbaar ver…

Het was raar, Maar toch invoelbaar. Je zou kunnen bedoelen, begrijpend meevoelen, of aanvaardbaar. Ik schrijf het maar effen, Dat je het gaat beseffen.…