Alle inzendingen over afscheid

zij hangt haar treuren aan de trossen van de Medinilla die zo prachtig bloeide toen zij elkaar verliefden schoner dan de wilgen die zich ademloos weerspiegelden maar nog net het trillend water niet beroerde jonge lente heeft hem opgenomen in de straling van het zwakke ochtendlicht dat fluisterde je moet hem rustig laten gaan…

mijn hand weerspiegelt mijn ziel en raakt heel even die mens de blik in haar ogen laat mij zien: ja, dit was mijn laatste wens…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel…

Wanneer een gedicht áf is heb ik niets meer te schrijven. Als er nooit een morgen is, zal er geen avond meer volgen. Wanneer je me niet mist, heb ik je nooit wat geboden.…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode. Naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt; voor altijd levendiger dan de dode, van wie de vingers, blauw, gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel van vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste…

Voetsporen van jou en mij. Steeds verder het geluk voorbij.. Voetsporen van ons bestaan. Steeds verder bij elkaar vandaan.. Voetsporen van vier naar twee Stil dragend het verleden mee..…

Toen jij voorgoed bij me wegging keek ik naar voetbal op de buis. Droef en in grote verwarring, stond ik plots alleen in het huis. Ik had jouw vertrek niet verwacht, maar zoals ik later vernam, was slechts ìk er niet op bedacht, want dat het einde in zicht kwam had jij al naar buiten gebracht. Jouw verhaal werd herinnering, ontdaan van…

we wisten, goede vriend, dat jij ging sterven je kroon viel af, je kon niet blijven staan de leegte nam bezit van onze laan we mochten slechts herinneringen erven je levenstaak verrichtte jij met verve de drukte zag je onverstoorbaar aan tabee ... barmhartige Samaritaan we kunnen nu geen hart meer in je kerven je broeders volgen één voor…

Donkerbruin roest boeit, boeit, boeit, de laatste trein raakt net niet het gemis cadans, cadans, cadans waanzin schreeuwt krijst langs blinde oren stil stil stil het volgende perron zwijgt…

Hoe ver weg vanaf waar dan mag je iemand missen is `n mijl genoeg zijn twee passen te vroeg en als je naast me zou zitten en hoe lang vanaf wanneer mag ik jou gaan missen twee maanden of mag ik in weken meten…

Wil je als het duister wenkt mij even vasthouden zomaar heel even om te laten voelen dat ik ben wil je als nacht geen dag meer wordt mij niet laten slapen doch zomaar even de roep van het licht laten zien wil je als ik dichter dan dicht te dicht bij de golven dans zacht het bijtend zout van mijn wangen halen zomaar heel even…

het duister trekt aan mij zijn armen voelen kil geen wolk trekt voorbij zwart de nacht, zo stil sterrenlicht zie ik niet stof dwarrelt om mij heen de geest die het leven liet snelde verbeten weg, alleen het vuur verhit de hel likt de vlammensporen ooit was het een spel maar nu heb ìk verloren…

in de tuin die het gras vochtig draagt zie ik kikkers dansen de lange ledematen op het stof dat kan veren een zomerlang we zochten salamanders toen; de keien draaiden en oude huid verpulverde dat je niet begreep hoe dat toch kon, de verandering het gras was langer de armen en benen kort…

ik ben mijn moeder verloren verloren aan kanker mijn vader is weg, nu blijven mijn broertje en ik over. ik had beloofd aan mijn moeder dat ik op mijn broertje zou passen en hem bij mij zou houden. ik wil hem niet kwijt raken want wat blijft er dan nog over.... niet veel. ik wil hem terug maar dat krijg ik niet, ik haal hem terug en…

de dood zoekt mij achtervolgt mij van dag tot dag wachtend tot de tijd dat ik toegeef achterna gezeten door de dood zoekend naar een uitweg kijk ik recht in zijn ogen en voel me verbonden een zachte bries bestrijkt mijn hart het is zoals het is en het is goed..…

Wat was het dat je liet doen wat je deed, Dat je door die lange duistere tunnel keek? Dat alles, die morgen, zoveel anders leek? Was er niets anders dan slechts jouw leed? Je tijd was bij lange na nog niet verstreken, Toen de dood je in zijn veilige armen nam. En toen die ochtend dan toch de trein kwam, Toen heb je de andere kant opgekeken…

van lieverlee verbleekt de tijd je broze blik en lijf doven de laatste woorden die je sprak sluimert je pet aan de kapstok verdwijnt de leegte uit je stoel toch klinkt er genoeg in ieder mens die van jou hield alsof je nog aanwezig bent in alles wat je achterliet…

schipperend tussen beemd en boot schrapend aan de kade roeiend met riemen die ik niet had laat ik los…

dan vertrek ik maar en zie niet meer om je wacht niet daar of roept: blijf nog even, kom! ik ga weer verder op de tast over een weg die jij voorvoelde maar ik nog niet ken ook al draag ik een schemerlast en verlies jij die ik ben…

nog even, dacht ik dan zal ik gaan niet dat aan mij de keus wordt gelaten ik ga niet staan in de wijsheid van het lot noch dat ik het ongewisse zal aanpraten nee, ik zie het verleden komen nog zonder om het duister te vragen ergens sluit het net dat moet haast wel ik voel de horizon al dagen…

ze plukt de dekens af alsof ze nestwarmte vergaart haar brekende ogen reizen zachtjes naar het licht haar schaduw draagt de zeis…

zeg het aan niemand dat morgen dit blad onbeschreven zal zijn de dood komt immers mijn handen binden aan ‘t hoefgetrappel in de nacht waar zweepslagende doden stormen over natte straten en lichamen verraden, naamloos geketend aan de zwarte adem van de stad zeg het aan niemand dat ik morgen onbewoond zal zijn wanneer een…

het is de laatse keer als ik traag voortga over de ijzeren brug voel heel sterk verdoofde blikken in mijn verstijfde rug het lukt mij niet om terug zien mijn lijf verbiedt te keren mijn hoop wil alleen op toekomst teren naarmate ik verder schrijd spant de licht gebogen brug mij tot pijl van verwarring een hand aan de overkant…

Zomaar een donderdag in maart Het vonnis wordt voltrokken Nog voor de schuld bestaat Misschien is het beter zo Het onvermijdelijke lijden bespaard De aardse vorm ontnomen En de ziel bij de andere engelen geschaard…

rust in mij gij oude mens verlaat u op mijn dragende troost voel mijn warme hand het verzacht uw pijn door scheiden overmand houdt mij nog even vast dicht mij uw gedachten toe ze worden nog enkel gedragen als een angstige last ga nog even mee langs mooie levenslanen ik weet u bent stervensmoe doch laten wij nog even dralen en ons…

daar zit je dan alleen aan je keukentafel de krant gelezen het nieuws gehoord zoals elke dag opnieuw je zet nog maar eens verse koffie alweer de tweede pot vandaag je zou zo graag weer eens een goed gesprek hebben of zomaar ergens over praten met onverschillig wie maar er komt niemand nooit iemand meer met wie jij praten kan met…

ik slik enkel herinnerende snuisterijen rijen lange verliefde gedachten in dagen lange nachten maar ik zal altijd op haar wachten...…

Stenen zo geordend dat je er overheen kunt lopen. Welke kant uit bepaalt een wegenwachter. Zijn wijzer wijst je welke weg en welke weg. Stenen dragen het gevolg van overwegen zo geordend dat een route ontstaat. Ik hier. Jij weg. 02-03-2006…

Uit het groen uit het blauw bouw ik het huis in het zwart voor mijn nacht zo is elke stad bevolkt bebouwd waar de huizen eens bewoond dichtgaan waar de mensen eens geleefd doodgaan.…

Je verdween in de stilte heel zacht moedeloos omdat niets is wat het lijkt te zijn. Zonder weerstand in een golf van weemoed dreef je weg heel ver weg. Ik weet dat je bent heel ver weg van mij aan de grens der tijden wordt het stil als ik aan je denk. Een stilte waarin we samen zijn heel ver weg. Op de grens van leven…