Alle inzendingen over filosofie

de populieren langs de dijk staan kromgebogen alsof hun kruin veel zorgen geeft terwijl, immers de wind steeds in de rug, de hele rij toch niets te klagen heeft…

In beperkt gespreid zicht loop ik door de grijze sluiters van steeds weer opkomende mist, zoek al eeuwen lang naar de uitgang van een doolhof, van het steeds maar zullen falen, geschreven op de schakels van de ketting van de angst, ik breng ze naar mijn oor, beluister hun verhalen, ze blijven zwijgen, ofschoon zij het weten,leid…

als jij mij ziet hoort mij ruikt dan ben ik dat maar meestendeels niet het is haast een bindend zicht dat zich vertoont in jouw licht mogelijk vertroebeld door gevoelgewicht of gekluisterd aan lijfelijk beklijven * als IK naar je staar beluister jou proef dan ben jij dat ook maar mezelf misschien nog meer het…

Dronken van liefde Dronken van vrijheid Dronken van wijn Verschillen zijn er niet Katers volgen sowieso…

Ik moet me vaak bedaren voor gezworen haat, vergaar het spoor waar ikzelf om vroeg, laat de daden stromen op nog niet gedichte wonden, bewoon het streven om niet in wraak te leven, het bloed blijft niet geronnen, het stroomt oprecht over kale botten en maakt me levensecht. Uit de bundel: 'Slip op de tong' (pama)…

Gebaren Gewassen Gekleed Gelegd Gevoed Gewekt Geleerd…

De wijzers van de aarde krommen verder door in zwart en wit decor, in elke tik, hoor ik een snik, een kleine stap die de wereld draagt over een trap van uitgesleten treden, een weg zie zichzelf plaveit naar het beeld van zichzelf en naar een duurzame eeuwigheid. Verleid de harten elk uur, wijzen zon en maan naar elkaar. Zal…

het geef niet... de wereld heeft geen rust, en geen spijt, geen tijd van komen, en geen tijd van gaan. we gaan naar voren toe, maar met een stap terug, geen vooruitgang boeken, geen vogelvlucht. ik zie je staan, met handen in elkaar, wachten tot het juiste woord, maar die komt er niet. waar we heen gaan, is geen verstand, verstand…

Unieke sprankelende tweelingenziel, mijn spiegelgezicht jij kunt mij voelen, jij deelt.. jouw passie straalt. Van alle grote sterrengangen het meest verdwaald, stervende glinsters van een groot en zoekend kind, Mijn tweelingenziel, een innerlijk dat nooit een rustpool vindt speelse en innemende expressie dat zacht weerklinkt. Ontevredenheid…

het oude fotoalbum ik kreeg een kijkje in het verleden van een oude dame gezamenlijk bladerden we door haar fotoalbum op haar gezicht een glimlach soms in haar ogen een traan jarenlang was het vergeelde boek dicht gebleven ik maakte kennis met haar mensen leerde gezichten kennen pas bij thuiskomst realiseerde ik me dat een ieder die…

stuur ik nog wel op dat wat komt of lig ik aan een infuus dat mijn bewustzijn verstomt verlies ik de grip, zo die bestaat, op dingen van belang lijkt het maar zo en gaat het onvoorspelbare gewoon zijn eigen gang het lijkt uitkijken naar iets dat een mens verwacht maar waar de tijd meester is, en mij als onderdaan veracht…

Wat is het stil zo om mij heen en waarom lig ik in een kist? Ben ik soms gestorven en hoor ik daar verdriet wie mist mij toch ik ben nu net zo blij. Even later lijkt het dat ik zweef maar wordt gedragen tot aan mijn plaats. Langzaam zak ik af en hoor de aarde dalen alles wordt donker en stil en ik? Ik geniet optimaal.…

Mijn dromen zijn diep in het verleden weggezakt. Wat is er van gekomen van al wat ik heb gedacht. Mijn herinneringen, hetgeen wat is geweest. Het beleefde staat in mijn geheugen geschreven. Mijn gedachten, doorlopend van verdriet naar geluk. Tranen en geurende rozen vormen een broze balans. Mijn leven, in het verleden verweven, Brengt…

Verborgen achter de buitenkant, sluimerend in de binnenkant, verblijft de essentie voor het oog onzichtbaar. Haar toegang via een vraagstuk zonder oplossing, als een sleutel waarbij nooit een slot werd gemaakt. Als een goochelaarstruc, in eeuwige afwachting van haar ontmaskering. Als een mysterie om geleefd te worden.…

Wie nog tranen over heeft of daar tegen moet weren, zal opgaan in een wereldzee, waar zwarte zwanen leren zich te spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig stof, géén pakkende gelijkenis en worden gedachten snel geschiedenis. Verleer mezelf niet te overschatten, verwen dan maar liefst een eenzaam…

De inkt van toen is een rustig voortkabbelend verhaal over eens bibberende lijnen en vele oudere paladijnen in alles tekort geschoten het begeerde en ‘t ontbeerde over wanneer ik intens liefhad en wat ik er van leerde. Een gedachte als heel diep steeds dieper ademhalen hoe "niet" in onderworpen dagen te leren verdwalen. Over dagen als…

In het licht Dat zich aan de schaduw ontrekt En pijnloos de naden van de tijd weet te vinden. Zonlicht mag het niet heten, Maar de angel is er ook al uit. Zo zit hij daar. Bier met een rietje, In ijs geschonken. Noorderlicht, Zuiderlicht. En de rode zee is dicht. Egypte aan de horizon. Hij schrijft op een kaart: 'Groeten…

Als de wind, waait de tijd voorbij Niet af te remmen, niet te versnellen We gaan We gaan Als we dat nog niet wisten Met de tijd als de wind in onze rug We hebben lief, we haten, we schreeuwen We huilen, we juichen, we gaan Hand in hand Met de tijd. Onomkeerbeer, tegendraads en onbegrijpelijk We sjouwen, duwen en slepen ons voort…

Ik zag zo vaak wat is en was de bij, de bloem, ’t hout, ’t glas, de roemer tot de rand gevuld de trage tred zo zacht verhuld. De rivier, het bed, de overkant, de warme zon, het natte strand ik zag zo vaak de vormen staan de dienstmeid ramen open slaan. De liefde, hoop, een zere knie, de glans, reflectie die ik zie, dacht vaak aan…

Keuzes zonder maat of duur men verdrinkt erin, het zingt je toe in elk vuur, het verslindt zich in een explosie van de tijdelijkheid, een eruptie zonder krater, om daarin te zijn verblind, de weg van eindigheid smeekt weer om nieuwe ideeën, waarin de vrijheid van de voor – genomen handeling ontbreekt.…

Een prins op het witte paard bonsde haar hart bij het ontmoeten zèlfs na vijfenveertig jaar glanzen haar ogen dromerig ze gaat hem weer ontmoeten ach ik was een adonis jong knap wild en ontembaar ik versierde elk jaar wel tientallen meisjes ze was er een van trouwen kwam niet in me op als ze me niet gekust had de eerste avond was…

Is de concertzaal dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten in een afgewogen muzikaal evenwicht waar de klanken zich gaan splitsen in een nooit gespeelde noot hoor ik jou weer aan, ontbloot door verplichte akkoorden en alle goed bedoelde woorden voel ik mij weer verlaten. Tot in de morgen verleiden wij elkaar in schijn…

Zijn kindertranen zo als wolken drijven zegen en regen. Langs het pad naast dat pand daar bij het zand ligt mortel en ik schouw naar dit mortel en een boom met zijn wortel. Misschien is getij tijden niet helemaal bij kennis geweest, zijn kindertranen zo als wolken drijven compleet verweest. Wat valt te dragen kunnen gedachten die kieren behagen…

Verzonken onder gedachten over weer een jaar grijzer bij de dood als met een vingerhoed een lekkend dak verhelpen als je ik in de weg staat kom je jezelf steeds tegen het einde van het spel is toch ondoorgrondelijk belangrijker het alledaagse de opwinding over niets nog wind genoeg om uit te waaien tegen de storm in liefde…

gefocust op buitenkant imitatiegeluk in rijkdom naar binnen de basis van welbehagen dankbaar wat het leven brengt erkentelijkheid gelukkiger met weinig moeite corrigeer jezelf veel hebben maakt niet gelukkiger materialisme is geen controle meer over jezelf in je relatie bezig zijn met hoe jij wilt dat die ander is dat je niet de…

Geen dolen door de morgenmist weer heeft deze nacht zich niet vergist over wat in uitgestrektheid en aansluitende uren zo onbelicht niet tot in eeuwigheid kon duren. Tijd heeft zich wel met volle maan vergewist weken lang uitgevist of alles gaat zoals het ging wat werkelijk aanvankelijk in bestemde voortgang daar zichtbaar was als braille…

Ik wist niet wat ik moest geloven tussen gebrandschilderde ramen waar verguisde - verwilderde zeden in de ban werden gedaan door verheven mannen - eens met baarden die hier nog spraken met behaarde tongen over het woord van Liefde en het roemde - verdoemde ongenadig het dan braken in overzichtelijke lettergrepen die tezamen - maar gescheiden…

Het pad in de tuin liep dood zelf zou ik het zo willen kiezen, om uit alle omwegen niets te verliezen, ik denk, we komen elkaar toch wel ergens tegen, een willekeurige kringloop niet van gevaar ontbloot, ik tors het kruid van blanco zerken, deemoedig in het mos waar de bewijzering staat, in het voorspelde rood der rozen, wat knelde…

Denken dat onderdak geeft aan spiritualiteit de atheïst mag ook wakker worden in mij het vrije denken als warm verlicht wonen in een veilig huis zo spreek je nog steeds zonder autoriteit wijst een weg naar kennis en geluk zo veelkleurig en seculier als we nu zijn komen we in bloei in denken voelen handelen spiegelen we mens…

al smeult het as en is vuur als de dood waakt er toch een vlaag van puur purperrood over verspreide paden door onzichtbaarheid opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken hoe…