Alle inzendingen over overig

Een kwikstaartje rent zich de pootjes van het lijf in de allee er is geen mens alleen wij twee de populieren hijgen…

De hond werd in de pot gevonden, er was niet veel van over het beestje had er te lang gezeten, als men vooruit had geweten, dat zij zich in de pot had verstopt, had men de hond in de pot eerder gevonden.…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Een kleinood zwart op geel of rood ternauwernood een knopje groot 't zit op je huid 't maakt geen geluid geen mens die 't stoort een wonder ding dat slechts bekoort…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

ik eet de dag door met woorden en letters van drop, chocola en hele zinnen zoethout waar ik op kauw kauw kauw ik drink de tranen van mijn lief, de lege blikken na het afscheid het regenwater in de koude goot één theelepel dood 's avonds als ik misselijk voldaan mijn bureaustoel bezet kots ik poëzie…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

Eigenlijk kunnen ze ook heel stil vliegen zeg je ze moeten niet zo luid zijn wie vraag ik daarboven zeg je kijk eens wat mooie dingen je daar kunt zien…

~~~ morgengroen groen gespriete hoop in de bloei van nieuw leven laat onvergeten bedekt subtiel littekens die nooit zullen verdwijnen ~~~ 4 mei ~…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Wist je dat vroeg hij ja zei ik maar er is meer er is dat tot nu toe verzwegene dat wat ik zogezegd vergat…

Zag haar steels in ’t voorbijgaan even lockte onze ogen als met een lasergun niet genoeg om vast te houden maar ja, het zet zich in je hoofd. De uitgestoken hand: te laat missschien ? of niet gewenst of niet gekunt signaal al doorgegeven vindt zich een weg als nullen en als enen ...... geen tijd te enteren delete dan maar als onverwerkbaar…

Ik rook dus ik besta verdwijn in walmen in slierten en kringen filosofische wolken. Ik rook dus ik verga teer de wegen zwart zuig etherische dampen ver het lijf in en leg plat. Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet. Ik rook dus ik heb sfeer steek kaarsen op voor jou lig aan je voeten…

weergaloos schijnt een licht aan het einde ik noem het tunnelvisie…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Hoe mooi bijvoorbeeld een handvol kan zijn vijf wilde kastanjes die blinken vanzelf…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

appels bollen wangen ogen blozend net wat minder flauw peren buiken onder een geringe borstomvang de beet een beetje ronder maar op jou bijt ik mijn tanden stuk ik proef de wrangheid van ontveld geluk ~~~…

Dat is geluk in de zon een parasol daaronder lig je en kus je o wat is zij mooi en slank en blond ik wou dat ik er ook van dromen kon in de zon een parasol daaronder lig ik en kus je o wat ben je mooi en slank kastanje o ja het mag wat mij betreft gerust ook in plaats van van blond kastanje…

Geen enkele wolk alleen een blauwe hemel het kon niet heller beter nog een beetje de radijsjes van boven te bekijken dan vanonder zei je…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

deken over de dag, zacht maar zeker de knop om en ik slaap, wel licht…

wanneer of waarom we vertrokken weten we werkelijk niet boven ons de wentelende wolken in de wrede verte het wassende wrange water en het wenen van weerloze wanen wat zal van ons worden wie wil op ons wachten we zijn niet waar we zijn…

en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

Writersblock. Wanneer het zo gevreesde writersblock, bij de eerste vruchten van de pen, als een bewegende berg voor je springt en het zicht op creatieve puls ontneemt, als knellende band van mijnwerkerslamp, je hoofd tot barstens toe tracht te kleineren. Oh woorden, laat mij nu niet in de steek, nu niet ! Meteen die angst van “nu gestopt…

Glazige bellen ballen ontsproten uit een schoot van zeep deukbaar en vervormend geblazen en dansend in de wind kleurig als de regenboog reuzen bel in hoepel sluit mij in je bellen sap verklein me tot een foetus ontploft en overlevend blaas me in je bellenspel spat uiteen in treurnis wachtend op een nieuwe bel bellen vlucht in wording…

Er zijn zo van die dingen die kan ik niet onthouden en nu vraag ik mij af ligt het aan die dingen of ligt het aan mijn kop…

De woorden willen maar niet komen gedachten wel in overvloed die zijn maar moeilijk in te tomen ik heb aan woorden ingeboet.…