Alle inzendingen over verdriet

De zee (b)ruist van vreugde de branding lacht haar tanden bloot golven tikken speels haar billen Ze huilt golfjes in de lucht een traan tikt het zand mama haar hand ze is af De wind roert haar in de soep alsof ze haar wil afkoelen de blaaskaak…

Al jaren geef je mij spiegels in alle mogelijke vormen. Al jaren wijs jij mij op vernederende scherven. Al eeuwen heb je mij mijn beeld laten vervormen. Steeds zag ik een broos gezicht met bange, pijnlijke ogen, vertekend door een eigen haat, in een bevlekte, grijsgekleurde ziel. Misschien wordt het wel eens tijd dat ik de spiegel doorgeef…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

Langzaam sloop je hierbinnen Kleurde vrolijk geel over het koude zwart Maar dit gevecht kan ik niet winnen Aan een ander is je hart Dat zeg je me toch bij iedere stilte Verder dan je lach geraak ik niet Maar in je woorden voel ik de kilte Ondanks jullie warmte ken je ook verdriet Maar hoop mogen je tranen me niet geven want ze worden gedroogd…

Zijn fijnst sigaartje smaakt hem niet, Zijn knappend vuurtje blaakt hem niet, Zijn zoetlief meisje raakt hem niet, Zijn vrienden, o genaakt hem niet! Zijn baardje zelf vermaakt hem niet, De stumperd heeft zo’n groot verdriet.... En wat? – Nu juist, dat weet hij niet!…

die blauwe pijn haar ogen vol met tranen haar zielsverlangen was het samenzijn met jou kon jij wat doen aan al haar domme wanen zij droomde van beschutting tegen kou daar waar zij ging moest jij haar laten gaan jij peilde naar jezelf de diepte van haar pijn wist alles van haar kille eenzaam zijn zij troost zichzelf omdat jij warmen…

geen woorden meer die gevangen in een zilveren spinnenweb blijven hangen tussen jou en mij geen gevoelens meer waar ik je in terug vinden kan hooguit een lichte aanraking die ik net niet vang geen geluiden meer die zeggen dat ik er ben verloren stem van verstomt geluid onherkenbaar onbereikbaar er niet meer zijn…

Ik trek me terug in de duisternis, waar eenzaamheid en verdriet mogen bestaan. Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan. Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn, met sprookjes en geheimen…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

Sterk te blijven en te blijven stralen da's wat je op de been houdt als je weer eens loopt te balen Bij onrecht of bij een gebroken hart is lachen blijven de beste nieuwe start Weet dat positiviteit het sterkste wapen is in een strijd…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

zoveel seconden geleden en dacht ik aan jou zoveel minuten moe gestreden en voel ik nu nog de kou zoveel uren voorbij en ben ik je gaan haten zoveel dagen er nog bij en ik zal je verlaten ik haat je, spiegelbeeld…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

ik keek in je ogen zag de tranen branden verdriet stond er in geschreven ik nam je bij je handen we spraken zonder woorden het was puur samen delen je verdriet laten gaan proberen je hart te helen ik neem je mee naar de sterren waar geen tijd bestaat daar waar alleen liefde is waar verdriet je hart verlaat ik wil je ogen weer zien…

Voor me staat een foto, een foto van m'n ouders. Ik heb ze soms zo nodig nog, hun armen om mijn schouders. Beide zijn niet meer in leven, alles hebben ze voor mij gedaan. veel liefde hebben ze aan mij gegeven. Ik zie nog hoe ze 's morgens kwamen, nooit apart, maar altijd samen. Het is al wel heel lang geleden, maar het gemis is er nog steeds…

Als een uitgelezen lege bladzijde staar ik nu doelloos voor me uit ik vroeg je wat je precies wilde en jij kwam met een onverwachts besluit, altijd grijpt die irritante vrijheid in was dit het dan alweer? elke jongen die ik leuk vind mist hetzelfde keer op keer, ik mag niet zeggen dat het aan mij ligt dat zeggen ze me dan weer wel ook…

als een slak met wintertenen, schrijd ik door een waterbed, wachtend op die ene meester, die dan net mijn leven redt.…

Verdoken gangen Leiden Naar Geheime kamers Treuren Om Een Verwonderd hart Gevangen dromen Breken In Rustende geheimen Tranen Door Een Wenend hart Verloren vluchten Drijven Langs Aangespoelde jaren Verscholen In Een Stervend hart…

Vervolg de tocht van je leven, vergeet mijn stilstaand heden. Scheur onze schuwe banden los, 'k leef wel verder in mijn eigen chaos. Laat me nu maar gaan, vergeet ik heb bestaan. Laat deze laatste cirkel van tranen vervagen, in een plas van tedere dagen. Laat ons nog één keer samen dansen in het sterrenlicht van blije en droeve verhalen…

Mama Lieve mama waarom ben jij toen gegaan Ik laat na al die jaren nog steeds een traan Ik heb je nooit meer iets kunnen vertellen Zelfs niet even meer kunnen bellen... Je hebt niet kunnen zien dat ik ben getrouwd Met een heel lieve man waar ik veel van houd Al 17 jaar delen wij lief en leed Het deed me pijn dat je er niet was toen ik in…

Hoeveel zelfvertrouwen Kan een mens verliezen Hoe lang duurt het Eer iemand breekt Hoeveel woorden moeten er vallen Eer je uitdooft in een eindeloze slaap Het is een struikelen Elke dag opnieuw Een poging om terug recht te staan Heb je niet verdiend Keer op keer striemen woorden In het diepst van je ziel Tijd om te helen, een blinde…

zwaar en beklemmend hangt het verdriet, zo ver weggestopt, in de kleur van mijn ogen je krijgt een plaatsje op de schouw, je wordt een foto, ik kan je niet meer horen elke dag sterf je nog steeds in mijn bijzijn, in elke stilte maak ik ruimte voor jouw herinnering, ik ben je verloren ik glijd af in een leegte en dreig te stikken…

Als een koorddanseres Loop ik behoedzaam Op het slappe koord Dat hangt Boven het ravijn Gevuld Met kolkende emoties Even dacht ik Op vaste grond te lopen Even dacht ik Iets te voelen Van een steun Links en rechts Het was maar even Dat ik dat dacht Als ervaren koorddanseres Loop ik Op het slappe koord Behoedzamer Waakzamer…

Sarah, Vraag me niet te vergeten of gewoon door te gaan Mischien ,als de pijn wat is gesleten Kan ik het beter aan Mij zo pesten, Sarah, was heel gemeen en of ik het je ooit zal vergeven dat weet ik niet meteen Ik hoop dat je van mij nu niets verwacht want vriendschap of liefde kan ik je nog niet geven…

Jullie wisten dat 't niet makkelijk zou zijn. De te grote afstand en de lange tijd van elkaar niet zien. Jij hier en hij in dat verre land. Jullie hebben 't geprobeerd. De liefde was er wel voor elkaar, maar door allerlei omstandigheden werd 't toch te zwaar. Voorlopig nog geen vooruitzicht om bij elkaar te kunnen zijn. Dit konden jullie…

gemaskeerd door fictie ervaar ik de realiteit chaotisch en vertwijfeld zoekend naar houvast dolend in de kelders van mijn onbegrensde geest speur ik naar ankers voor inzicht en begrip om het drijfzand te kunnen trotseren wat mijn leven beheerst voorzichtig tastend en afwegend bepaal ik de nieuwe koers mijn vertroebelde vergezicht…

troost vanuit het hart vervangt een duizend woorden verlichten pijn en smart bezorgt je nieuwe dromen elk gebaar in tederheid stopt heel even het verdriet soms zal het nooit verdwijnen maar verschuilen helpt je niet laat je tranen niet verborgen verwerk ze samen in verdriet voel ook nooit de eenzaamheid schuil heel even in de tijd…

Ik ben wie ik ben, geen hoop, geen verwachten. Ik sta middenin, geen troost, wel minachten. Een ruimte vol strijd, een mens zonder eenheid, een misleiden en vernederen, een gevecht, geen waarderen. Een zacht smeken, krachten die ontbreken. Een stilte is reeds begonnen, een stem gaat het begeven. Ik ben nog steeds wie ik was. Jaren…

Hee ouwe rups, ik haal je in Nog maar 25 jaar En nog enkele dagen Dan heb ik mijn zin Mag ik de fakkel dragen Jij hebt jou record Niet echt scherp gesteld Maar ik heb je door Je dagen zijn geteld 62 plus en nog een beetje Is voor een mens niet echt oud Te jong zelfs, maar dat weet je Doodgaan laat je koud Jij stierf zo onverwacht Het leven…