Alle inzendingen over algemeen

waterlelies zieltogen versaaid op de vijver amechtig snikt de fontein zich dood de zon krult lood de stilte stolt geen kikvors kwaakt het water smoort.…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

Je ogen gillen wanneer ik de koffers pak en van je afgewend zeg ik verslagen het is over...uit genoeg wat rest blijft zonder klagen na jouw ontstelde blik iets luider jij legt àlles bij mij neer het voelt zo overladen echt... ik heb het wel gehad maar smelt toegevend als je fluistert zal ik mijn zwarte negligé dan…

hulpeloos in mijn badjas bleef ik steken in het onvoltooide onbenoemde stil stokkend in mijn poëzie gestoord gedroogd vanuit het bad trok ik woorden door het schuim – in wording mijn naakte huid opgeschoond woorden gedragen in nevel vederlicht stollend in een nieuwe inspiratie…

Slechts in tijden van tussenpauze Daal ik af en plaats mijzelf waar ik ben Tast ik en vind een nieuw antwoord Dat wegvlucht bij de volgende verbeelding. Door deining immer meer weggedreven Van gewild verwachte ongerijmdheden Vloei ik over in een nooit gedacht tegendeel Van een onontdekt verlangde wandeling Die schijnt te gebeuren zonder beweging…

door het deurgat breekt het licht onweerstaanbaar binnen de klaarte spettert vuurblond om je hoofd de dag slaat vonken in de smidse van je lach de morgen kriekt uitgelaten boven de rivier.…

“verse uilen!” roept de torenvalk grijze muizen vale ratten reppen zich de draaitrap af de klok slaat een vleermuis naar mijn ketel ik roer en roer tot het schuimt spat en spettert er zweeft een rode bus door mijn behang met een kwaakchauffeur de piepconducteur knipt het kaartje van glimworm fleur ik stap maar eens op in weinig…

Hij buldert zijn gevoelige gedicht Over de samenstromende massa Met zweepslagen van gewicht Geselt hij de massa naar het licht De klok voor aandacht zwaar geluid Zodat ieder voor zich zijn gedichten duidt Hij weet soms ook zijn gedichten neer te leggen Zodat elkeen er zijn mening over kan zeggen Staat open voor het boeien van deez en geen…

Welluidend klimt de ochtend zich aan de mens op, hij staat rekt zich omhoog en beweegt zich vooruit. We schaduwen de zon draaien gedwee om haar as. Soms wijzen we ergens naar proberen wat met zinnen maar meestal zijn het dingen, gewoon dingen. Ik blaas mijn passie omkleurt met breekbaar geluk en lach in mijn dromen want de bel ging…

De vuurtoren geeft de scheepsman rust Ziet hij de toren dan is zijn brand geblust Weldra zal hij weer bij de zijnen horen Zo niet dan voelt hij zich verloren Gedichten zijn ook een veilig baken Voor mensen bedroefd of vol met levenslust Gevoel en spel met woorden raken Het eerlijk hart dat graag de waarheid kust De ruwe zeeman en de dichter…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

Hoe kan ik slapen als jij naar me kijkt met een blik die fascineert omdat hij ondoorgrondelijk is. Zo mysterieus... zó lokkend dat ik niet anders kan dan vol verlangen staren. Bij het besef dat deze kracht mijn wezen voedt en alle angsten zal verdringen, weet ik dat dit de reden is waarom de wolven voor je zingen.…

het verschijnsel dat mijn huid steeds meer gaat lijken op die van een geplukte kip je moet dan ook niet vreemd gaan kijken als ik zo op een stokje wip…

een naald scherp van aard vindt mijn huid; ruig behaard en teer van vel dat klein steekwapen glijdt dus geruisloos naar binnen, ongevraagd, dat wel een rode bel lijkt geblazen het duurt nog geen tel of in colonne stromen tallozen naar buiten en zijn niet te tellen het is duidelijk ze willen muiten met een pleister als wapen…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

blaas mij in het middaguur twee glazen schenk mij water uit de diepe grond sluit de oven scherm je ogen af de hitte smelt de letters in mijn mond tussen mijn lippen kleeft de zilte smaak van gesmolten woorden die ik niet naar buiten schuiven kon.…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

koffiedik naar jou kijkend deed ik het espresso verwachtte een klontje meer melk over het hoofd gezien bleef zo ontgoocheld achter - decafé immers niet alle antwoorden zaten in de bonen…

Dichter doe geen moeite mij met prachtige woorden gestalte te geven of te verpakken in krachtige vorm want... hoe diep je me maakt zo smal is het pad naar de hoogte waar dringen letterlijk kraakt dichter doe geen moeite mijn zinnen te sieren maak me enkel een feest van gedachten dat gasten nodigt tot vieren…

Iedereen pleit voor verdraagzaamheid maar toch zit men vol vooroordelen want hoe het werkelijk is gesteld kan sommige mensen maar bar weinig schelen.…

je spel is een bevel een spin die ik bemin een vangnet dat je weeft waarin je glimlach als een kleinood beeft ludieke tover die mijn zinnen streelt sluwe speler die mijn ogen steelt.…

jij blaast woede door kleding in de kast vult gaten en naden met pijn die je hecht met scherpe naald en ijzergaren rijg je wonden aanéén tot de laatste druppel bloed uit je lekkende hart zich heeft vermengd wachtend op wat verder leeft en erbij komt liggen…

wormen en spinnen geroosterd als trofee bij gebrek aan scalpels een regendans dooft het vuur want niemand vindt het belangrijk dat berkenbast altijd brandt we wisten al lang van het lijk op nummer drie de brievenbus bleef open…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

de soap kleurt grijs de massa rood loop ik er van aan de kassa rinkelt stevig laat flappen wapperen in mijn hoofd is ruimte omdat mijn hersens krimpen bij zwartkijken naar witwassen de schedel vult zich met pulp tevreden knort het zwijn in mij en voelt zich intelligent bedorven kleurt de avond grijs de opwinding blijkt verrot…

bij het ochtendgloren dippen je lippen mijn ogen hibiscusrood het daglicht kriekt met witte woorden je glimlach open teder schuift de geur van oleander en jasmijn door het halfopen raam onhoorbaar plooit het lippenrood zich open op je mond mijn vingertoppen speuren de kleur van stuifmeel in je haar.…

soms raak ik mijzelf kwijt in mijn treurige verzen aarzelend stap ik rond in afwezigheid oneindig op zoek naar stukken van puzzel klinkers raspen in monoloog boosachtig begaafd in een onstuimige halsopening van rake typeringen waarin frisse winden waaien in nieuwe beelden van expressie overwoekerd in het licht…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

uit dromen weer tussen de lakens vallen en nog slaapdronken merken het is niets en toch die onrust in mijn hand op zoek naar schrammen letsels tere plekken er is niets de sprong dan in een scharreldag kip zonder kop - niet meer weten wat ik dringend moet vergeten niets…

Onder druk gekakel opent zich een nieuwe dag papa kraait koning mama tokkelt ontbijt op bed en de kuikens zij knoeien de volkorenkruimels in dit kippenhok is het weer weekendpret thee croissants verse jus d'orange beschuit met bramenjam Oost-Indisch doof zo begint de zondag niet slecht dan dicht ze een jalouzie nog heel…