Alle inzendingen over overig

In de nacht zwijgen alle mensen als brood dat ligt te schimmelen onder donsdekbedden. Kruimels die kietelen – zij een saucijzenbroodje hij een croissant – zullen ze elkaar ooit vinden? Ik denk van wel want in de bakkerij van het leven bladert deeg de boeken gist altijd het bloed rijst lust de pan uit poedert meel als sneeuw spat…

Zeg bruine heer mag ik je vragen, waarom je keer op keer weer zit te klagen Er schijnt geen licht meer door je ramen wat zie je het toch donker in neem een voorbeeld aan deze dame kom in actie en begin! Neem mij nu zeer belezen kunstzinnig en charmant in alle pracht herrezen de mooiste dame van het land Ho, Ho, dat ziet u echt verkeerd…

De top Een uitzicht Dat eindigt bij Naar een leven Groei ik, klim ik op Vanaf beneden begin ik Het oppervlak kruip ik tegemoet Ik ben het die de grond doet beven…

De stilte hoorbaar gemaakt Oorverdovende stilte Jouw gezicht niet te zien Je hand die mijn huid raakt Beklemmend en mooi Adem stokt Twee harten bonzen Een tak die ik gooi IJzingwekkend duister Een oehoe roept Je knijpt in mijn arm Zacht liefdesgefluister Een ster, soms de maan Versluierende wolkenslierten Spookachtige kruinen Gauw…

wij lopen samen in de meersen langs de grote plas meerkoeten glijden op gesmolten lood dat rimpelt van verveling of komt het door het lanterfanten van de wind het wandelpad ligt opgedroogd bladeren vallen monotoon een solitaire ekster huppelt zonder drijfveer heen en weer heesters koketteren met rode en zwarte bessen op donkergroen…

mijn gedichten tillen als een hijskraan als woorden uit vergeten voorwerpen uit het dagelijkse niets van heimwee wiegend op de top der bergen opent het deuren in grimmende gravende glimmende metaforen muze valt inéén van schoonheid waar liefde ademt door dalen van vreugde het kruipt binnen als een dwaalgast vanuit dromen van grootheidswanen…

als dit een recensie zou zijn dan was ie vernietigend als dit een column zou zijn had ie de toeschouwersschare opgeblazen als dit een beschouwing zou zijn dan was u uitgelachen maar helaas dit is een vermeend gedicht heel net komt men hier nooit meer tot z'n positieven. slaap lekker en tot nooit meer ziens "hoe fout kan iemand…

ik proef brak water aan de lippen waar champagne vloeien zou en iedere dag een feest moest zijn wisten wij wel zeker in een wereld van verschil stroomt alles anders is er soms de smaak van bitter sijpelen zuren en zouten door in het bestaan…

kom kom met me mee open je handen steek ze naar mij uit wees maar niet bang het doet echt geen pijn sluit anders je ogen zodat je je angsten niet ziet kom met me mee naar een betere wereld een wereld zonder pijn dit leven heeft geen zin voor jou het doet je alleen maar verdriet kom alsjeblieft met me mee wees maar niet bang steek je…

Ik heb een beeld van glas het breekt in mijn gedachten. Jouw gezicht in 1000 stukjes allemaal 1 voor 1 op de grond. Ik heb een beeld van glas. Bergen barsten voor mijn ogen. Mijn gedachten breken, ik vergeet zo gauw!…

wat wil je dan zijn ofwel de kruim van het brood of misschien de korst wil je gerstekorrel zijn gerstebier dat stilt de dorst…

zondagochtend eind september om het kasteel nog dieprood zie ik de rozen stilaan afwaarts gaan zij geuren steeds meer aangeschoten met of zonder naam geraniums blozen onvermoeibaar lila en vaalrood snedig op de vijver hoor ik het gesurf van wilde eenden halfvermolmd schier spant stokoud een houten brug haar rug…

Met uitgedroogde lippen probeer ik de zon te blussen, die sinds voortzetting overvloeide, naast mijn voeten getekend aan de boom, met takken als wimpers zaait. Als vierkant wiel, als realiteit (met masker van illusies) beveelt zeggenschap der onzekerheid: filter de galopperende wind, blad van duister, blad van gif, verwijder zijn afdrukken…

Alles wat ik dacht. is me ontnomen. Ik had nooit verwacht nooit kunnen dromen. Dat er diep in mij. een eigen ik zou wonen. Die vol gevoel. over de dingen dacht. Ik zie nu alles anders Ik voel en beleef vul niet meer de dagen Want eindelijk, Ik leef .…

Mijn bloed met inkt vergoten Het beeld voor eeuwig verwoest Niets is meer zoals het ooit was En zal ook nooit meer zo zijn De wereld is aan diggelen De breuken zijn goed zichtbaar Geen lijm die dit kan helen Het zicht voor altijd stuk…

zou mijn hart niet juichen, wanneer ik door mijn tuintje liep, onder een struik een klein gedicht ontdekte dat naar mij zijn armpjes strekte en verlangend "mama"riep? voorzichtig zou ik de takjes buigen, nieuwsgierig wat zich daar bevond. verwonderd, blij verrast pakte ik zijn handjes vast, tilde het behoedzaam van de grond. ik zou…

Traag voortbewegend opgaand in de duisternis, als beelden bevroren in de tijd De inktzwarte nacht biedt onderdak aan hen die de onlevenden genoemd worden Grillig is hun bestaan zoekend naar zielsverwanten moeten zij eeuwig voortgaan…

De schoonheid van de natuur zo mooi, zo echt, zo puur Laat zij haar mooiste bloemen bloeien ik zag schitterende dahlia’s groeien Mijn dahlia-tuin schonk mij de mooiste bloemen alsof de natuur mij wilde zoenen mij iets wilde zeggen in al mijn verdriet vergeet in al je zorgen het mooie niet Het mooie in de natuur om je heen is van een schoonheid…

hemeltergend ochtendlied herspeel nog even jouw refrein laat wroeging achterwege als een speelse harlekijn blijf niet langer zwanenzang de dood treurt wel een leven hemeltergend ochtendlied bespeel mij nog heel even…

Ik sta bij het station Kleumend op het perron Denkend aan gezelligheid Waar een treinreis mee begon Kijk, daar zit ik! Zie je dat ik lach? In de warme restauratie Op een koude najaarsdag.…

Een meisje gooit steentjes het water in De ochtendlucht lacht de middag door In de schaduw van bomen staan stappen De postbode is de schaduw voor Het meisje gooit water de steentjes in Een diepe zucht, de zon is in rust De schaduw wordt één groot laken dat de hele straat in een slaap kust Later, als de post z'n cijfers heeft gevonden,…

Het lekt en likt ternauwernood de onbeschermde schenen Legt blarend billen bloot en vindt zijn krachtig element in pijlen als in stenen Is in verlichten van de zee waar vóór het vallen van de nacht de Asunción zijn zeilen bolt in ademloze kleurenpracht We spelen er gevaarlijk mee Gebald rolt het de hemel uit met orenpijnigend geluid…

je was altijd een gekleurde trap in mijn leven – in overpeinzingen zat ik vaak op je treden schreef gedichten in bittere ernst met mijn rode teenslippers op de ene tree,en met mijn dikke reet op de andere soms at ik mijn ontbijt op de trap en vond je het zo grappig dat ik de hagelslag morste minder fraai vond je…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Het leven vind je in jezelf zei ooit een oude man maar klopt dat wel kijk eens om je heen…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

De regen ruikt z'n kans De zomer sloopt zichzelf Als een dronken gokker Als een fiets die zichzelf de gracht in rijdt Kunnen we nog licht zien in een donker eind? Als een verboden dans springen spetters op land De zomer lijdt De regen ziet z'n kans de herfst te vervroegen Ik hoor zomer zwoegen De wolken zingen brand De zon verdwijnt…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…