Alle inzendingen over afscheid

je hart gaat kaalgespeeld rondzwerven van het verdriet overreden kampmens overhangende familiefoto op kaneelbruine kleerkast met bamboe- boeken scheefgegroeid…

Ik heb dit jaar met sinterklaas Vijf chocolade letters gekocht Ze vormden samen jouw naam Ik had de lekkerste uitgezocht Het was wel een heel bizar idee Over afscheid nemen en vergeten Dus heb ik heel bewust en rustig Hap na hap jouw naam opgegeten De smaak was overheerlijk en zacht Mijn maagje was snel gevuld en bol Nu is het al bijna…

Papa 04.10.1943 – 15-11-1981 ik kijk naar je kleren je perfect gekapte haar levenloos in je kist was je er nog maar je voelt ijskoud aan een rilling gaat door me heen uit je lichaam opgestegen je liet me verdomme alleen je geest waart ergens rond en leidt mij door het leven missen doe ik je nog elke dag je hebt mij veel moois gegeven…

Door de beslagen ramen Van je ziel Gluur je naar de toekomst Geen toekomst voor jou Je nam mijn hand en bad Jouw ogen in de mijne Gluren door mijn ogen Naar mijn toekomst Ik leef door En soms lijkt het Alsof jij door mijn ogen kijkt Naar iets wat jij nooit zult zien…

Het is zover, daar ga je dan op reis zonder mijn problemen ooit droomden we er van om dat samen te ondernemen Maar jouw geduld is nu op praten heeft totaal geen zin meer woorden hangen in hun strop het is te laat voor een ommekeer Het ga je goed, mijn lieve schat denk aan mij bij volle maan ondanks alles moet je weten dat ik voor jou…

Hoe moet ik jou vertellen hoe erg ik het voor je vind hoe kan ik jouw pijn verlichten wanneer jij huilt als een kind Welke woorden bieden troost op een moment dat jij jezelf niet meer kent Wat kan ik jou vertellen, dat het uiteindelijk wel went? Woorden bieden nu geen troost misschien dat een omhelzing fijn is? in deze tijd zijn het de…

nauw’lijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet zacht oranje avondlicht jij vroege bode van een late nacht warm geel tijdloos stralend voel ik even samengaan strelend wit omarm je als vanouds mij…

De volle maan verblind mijn ogen Weerspiegeld in de stille zee De hemel heeft mij voorgelogen Ik zweef slechts met de golven mee Het einde staat reeds in de sterren Voorspeld door toekomst en het lot Ik zie de golven al van verre De wind huilt zacht, ik bid tot God Verloren lig ik op het strand Eenzaam, koud, alleen... Het stille…

als sterren konden spreken als sterren konden zien zou je dan vanavond hèèl eventjes misschien naar ons willen lachen en twinkelen als groet zodat wij hier beneden weten hoe het zonder JOU verder moet…

kind met je betraand gezicht je begrijpt het niet hè? kom, open je knuistje laat zien wat warm als het leven glanzend gekoesterd in je handen ligt begraaf je schat het kan niet anders het mòet is beter voor làter wat je nu nog niet kunt zien snik zacht geloof en vertrouw die bolster in je handen in de open aarde doe het snel…

Laten wij nou maar afscheid nemen dat bespaart ons een hoop verdriet onze relatie drijft op problemen wij liggen elkaar gewoon niet Laten wij nou één keer eerlijk zijn deze liefde bleek een vergissing ons spanningsveld is veel te klein geloof mij, dit is de juiste beslissing Reis verder in jouw leven vol pracht vergeet mij en hoop niet…

Haar stem...een drilboor Versplintert het bot Maalt het merg Aan de andere kant van de lijn Hoor ik de worsteling met een kat Klauwend naar haar kuit De wollige schat zit vol venijn Ik stel me voor hoe ze daar zit Pulkend aan een rafel De ogen rollend, geprikkeld, de frons Hoofd in de nek Ik veeg een bord van tafel De troosteloze gek…

in tegenstelling tot vele mensen vieren bladeren hun levenseinde uitbundig een feest van kleuren waardoor het afscheid licht schijnt de zomer heeft maar net zijn biezen gepakt of de groenkorrels trekken zich terug een festijn van rood geel en bruin eindeloos zich uitstrekkend in bos en tuin park en plantsoen later vallen de bladeren het…

oude voeten in koude aarde mijn vader zakt in wintergrond verdriet dat niet bedaarde zon, toen je op de heide stond…

De zon komt op, elke dag weer. Je zette je leven stop en lachte voor de laatste keer. Zonder gedag en vol gedachten. Stille dagen, stille nachten. Maar in die nachten moet je weten, zullen we aan je denken en je nooit vergeten. De zon komt op, elke dag weer. Alleen èèn ding is anders, Jij, jij bent er niet meer.…

Een lege plek Een groot gemis Een fijne herinnering is al Wat er nog is Waar ben je nu Vraag ik me af Ik voel nog de liefde Die jij me gaf Jou te kennen Vond ik zo fijn Je los te laten Dat deed pijn Ik zal je missen In dit leven En zal altijd Om je blijven geven…

Je stopte met vechten Je was het leven moe Je kon niet meer Je vond het zinloos Waarom nog vechten Als het sterker is dan jij Je gaf de strijd op En liet je gaan Je wou het niet langer rekken Stilletjes naderde het einde En je nam afscheid Van je familie Van je vrienden En van mij…

Gevangen in je eigen gedachten, wat kon je verder van je leven verwachten? De overheersende negativiteit heeft alles grotendeels vergald, bijna je hele leven verknald Waarom wilde je met je leven stoppen? Wilde je je hart niet meer horen kloppen? Denk toch aan de mensen die je zou achterlaten, je kan niet zomaar het leven verlaten? Het…

Grond is vast, grond van oude dagen, vast gevroren last, de wortelen der vragen. Spoorloos verschenen, voetstappen van ons, van de levenloze genen, die vroeg historie spons. Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

In een allerlaatste poging Om jou toch te laten blijven Heeft een groot deel van de bomen Zijn groenkleur afgedaan Die bladeren, gemengd gekleurd In tinten van het stoplicht Schilderen met zonneverf Mijn kaaklijn glanzend goud Wij staan daar in die duinpan De ansichtkaart voorbij De eik weet te vertellen Dat dit nimmer heeft gefaald…

Er vlot een walm door de kamer Het verschroeide weefsel Die bloederige pomp die doorjaagt Getuigt nog van een bitter gisteren Je nipte van mijn gevlei zonder verpinken Bijna hoorde ik jouw tanden knarsen Alsof het glazuur afbladderde Jouw greep verslapt, verkilt. De muur weerkaatst een stilte Die ik verbeten verdraag Zwiepte jij de deur al…

Dood eng woord nooit gehoord in de stilte van de dood Ik heb je lief al lachen de vlinders m'n lente weg Ik heb je lief omwille van zijn en doen Denken dat gedachten pijn verlichten is misschien absurd Toch doof ik je ogen niet noch je gezicht De rimpels en pijndrempels maken je geest sterker Ik geloof in jou in je hart…

Stil zit hij over zee te staren overdenkt zijn roerig leven wind speelt door zijn haren weinig genomen, alles gegeven alle zeeën had hij bevaren bulderend van levenslust overwon vele gevaren menige hartstocht geblust zijn ooit zo machtige armen voor niets of iemand bang mochten velen verwarmen een traan glimt op zijn wang handen geaderd…

Ik kom en ik ga Ik vervul je laatste wens Ik dans met je omhels en kus je Ik heb je lief en neem je mee daar waar zee en hemel zich scheiden Ik voed je met angst en ontneem je je levenskracht Ik reis met je mee en zorg dat je veilig thuiskomt Geef je over aan mijn duisternis Want ik, Ik ben De Dood...…

staand bij je graf overdenk ik het leven het heeft ons zoveel gegeven zorg, ziekte, gemis toch ook heel veel vreugde en nog meer plezier maar...toen was jij nog hier…

De toren spiegelt zich in 't water van de gracht Met een tevreden blik paradeert zij op de strakgestrate Kade Niemand had toch ooit verwacht Ruziënd met een lawaaiige cicade Te belanden in de sprookjes van duizend-en-één-nacht Het o-ja-erlebnis ervaar ik meerdere keren per week Ingekapseld tussen de breinen Als synopsis een bekend verhaal…

Adembenemend rustig Neem je mijn hand Nog even, mijn vriend En dan wordt het eeuwig stil Langzaam... glijd je weg Ik kijk je aan En voel je zachtjes Sterven…

Terwijl wolken het zonlicht roven, vliegen vogels rusteloos naar de zee. Ik kan geen behouden reis beloven maar in je schaduw vlieg ik mee.…

De genegenheid is lamgeslagen ontwijkende ogen tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij…

Met schoenen vol lood zitten we nog even bij elkaar hier loopt ons spoor dood ja, het einde is daar De toekomstvlam gedoofd maar geen verwijten meer alle woorden zijn geroofd zelfs stilte doet zeer Ik kijk je nog even aan je draait je hoofd opzij ik zie een enkele traan huil je die voor mij?…