Alle inzendingen over mystiek

mijn viooltjes speelden vandaag hun bevroren muziek uit de eerste sneeuwwitte partituur van het jaar in een kleurig afstemmen moesten zij wel wennen aan hun nieuwe plaats op het seizoenpalet juist in de herfst waren het groentjes pas in de kou onder het vorstig winterblauw mochten zij kleur bekennen na stormachtige buien van…

Ik droomde dat we op vakantie in een bus die langs een weg met struiken reed, en oude huizen vroeg wat je ervan vond we kwamen in het stadje aan, ik blij je 't meer te laten zien dacht dat 't het eindpunt was we stapten uit maar mensen bleven zitten, en toen de bus weer verder reed, kon ik niets meer vinden door nieuwe bouw, verleden tijd…

op een nacht had ik een vreemde droom… ik sprak met mijn mammie die lang was gestorven de lijn stoorde en ik was slecht met haar verbonden ook haar stem had duidelijk een heel andere toon ik vroeg haar of ze mij daarboven goed verstond en of ze niet even naar de aarde terug wou komen maar ze zei kind lief, jij bent alleen aan het dromen ik…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

ik aanschouwde verlichte geesten in devote kleuren gevangen door het zachte lood handen open zonder stigma alleen hij bekende wonden en zijn dood zon tekende door cirkelgang de heiligen naar rang en stand in religieus verband ik heb die hemel snel bekeken zij overkoepelt de gebreken waarmee wij dagelijks leven…

achteloos woel ik het zand wil de kleuren vragen welke voeten zij ooit hebben gedragen in de losheid van de wind opent glimlach donkere ogen met een heldere herkenningsblik traditioneel zijn woorden al geteld maar met het lichte loken komt er weer spanning in het veld cultuurgebaren wijzen wegen die voor mij onzichtbaar zijn voel handen…

Als de tijd geen tijd meer heeft en ijs voelt niet meer koud men gewoon maar wat voortleeft blijven we dan altijd jong of worden we sneller oud? Als water te veel of juist niet meer durft te vloeien over akkers over weiden zullen we ons dan meer met elkaar bemoeien of gaan we elkaar juist mijden? Als sterren nog weigeren te vallen…

de wind blaast de vitrage tot langgerekte witte spoken abrupt gewekt uit hun bandplooiheid dansen zij van grip verstoken richting bovenliggende etage hun holle ogen zwart en wijd in de schoorsteen kermt de tijd als echo uit hun keel onloken een ijzingwekkende hommage aan de nietsontziende vergank'lijkheid.…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

ik lees in gedachtenspinsels woorden die hun karakterletters al hebben verloren hoor stemmen in mantra’s van stilte die het verleden hebben vergeten door herhaling in heden voel de emoties van de natuur in het seizoensgebonden zijn die nu alles geven om in vrucht en zaad te overleven ik open mijn handen en geest zonder god te…

ik was verdwaald bomen waren al geschraald tot aan de top zon scheen vaag de theatrale kleuren van het glas in lood dat ons de vensters bood van kathedralen in het herfstig bos na zomerlange beden om verkoeling heerst er nu mystieke rust nog zucht de wind kraken takken zacht in een devoot ontroeren zij bezielen nog het kleurrijke…

ik ken de sprookjes in al hun grimmige liefelijkheid boterzachte emoties met vaak een harde realiteit dan beleef ik liever dromen waarin ook onmogelijkheden op een heel bijzondere manier naar boven komen in spannende complexiteit geven techniek en krachten uit de diepst menselijke lagen hun onvermoede energieën prijs wat nooit oplosbaar…

ik hoorde struiken praten had eerst weinig in de gaten maar een vleugje wind droeg hun woorden hoorbaar dichterbij keek spiedend om mij heen naar een andere bron zag gefilterde zon in het donkere groen rook de vage geur uit bewegen van toen een vorige tijd die seizoenen herspeelde in het decor van heden daarbij declamerend van…

ik zag grijze wolken roodstrepen door ondergaande zon lachte naar de golven zij krulden licht vonden mij niet dom ik speelde zomaar op het strand als volwassene met water en rul zand joeg wat schelpen door de zilte wind met handen in gebaren van een kind uren heb ik mij vermaakt tijd heeft me voor dit even niet geraakt…

hoe zouden wij innerlijke rust kunnen afdwingen door rederneringen van het verstand? een toegeknepen vuist kan evenmin water vasthouden het sijpelt door de vingers vogel en vlinder behoren toe aan hun element met eigen vleugelslag ogen sluiten voor geruis van de kwakende wereld vraagt om stille inkeer…

ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

Schrijf geen gedichten meer want de zon komt op en gaat onder Natuurlijk... is het 'n wonder waarbij de dichter ....stil wil staan Maar ook zonder dichter zonder gedicht komt de zon op en gaat ie onder staat de dichter stil in verwondering Zing....... zanger, zing.…

soms zijn wij de logische verbanden heel diep van binnen kwijt in ervaren dat denken niet meer zijn hand reikt aan onze zinnen wij de wereld gaan beleven als toevallige incidenten waarbij oorzaak en gevolg bestaat uit niet gekoppelde momenten in blokkeren proberen we de flow weer op het goede spoor te krijgen rangeren zal…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

het hoofd van de dichter zit dagelijks boordevol woorden zodoende schrijft hij alle cijfers die hij zoal moet onthouden op de binnenkant van zijn hand zo ontstaat er op bijzondere wijze aan het einde van de dag op 't oog een cryptisch gedicht dat zich lastig laat lezen…

In de cafetaria Kwaletaria in Gouda Goverwelle zag ik een vader voorgaan in het gebed, terwijl zijn vrouw en drie kinderen ook braaf de handen vouwden tot een vrome vingerknoest. Vroeger ging mijn vader, die dominee was, ook vaak voor in het gebed, terwijl het eten dampte en geurde. Later heb ik dat als onzin afgedaan. Het was een prachtig…

ik heb het proces van vervlechten gestopt door onthechten rustig pluis ik mijn netwerk tot rafels zonder iets te vergruizen weet dat ieder contact nog bruist van emoties in bloot komend gevoel waar oppervlak lacht huist onderhuids nog altijd onzekerheid want ook vandaag sluit geen enkele toekomst definitief uit…

we wisten dat wij vleugels hadden alleen zagen we ze niet onze gedachten vlogen al voordat wij konden denken later in de op te nemen wereld werd het echte vliegen werkelijkheid maar fantasie en dromen behielden hun eigen mogelijkheid evenals vlinders in de buik liefde gaf de mens zijn vleugels door het extra kloppen van hun…

Haat: opgediend in een porseleinen terrine, daarvan wordt gegeten, tot ze vol zijn. Ze hoeven er niet echt van te genieten dat doen ze immers van 't venijn? Haat, opgediend in een grote pan, iedereen lust er wel een soepkom van Ook al zou er niks van worden gegeten iedereen wil best wel weten: Van haat- geflambeerd met nijd, en al heb je…

ik weet dat de zon licht zal baren helaas nog steeds op de verkeerde aarde hier dwaalt schaduw tussen grijs en zwart voel me verloren zonder enig contrast alleen de maan geeft gelig zicht heeft zich geprofileerd in tweedehands wederkerend schijnen zij luwt de scherpte van dit ondoorzichtig bestaan terwijl ik in het volle licht…

de kaft voelde in vreemd ervaren buitenissig aan pagina’s ademden stilte in een sterk verschraalde lucht hoeken waren met zwarte duimen viezig bedrukt nog las ik niet letters glansden een koortsige gloed de sfeer voelde totaal niet goed in zwaar beladen zijn kanttekeningen kruisten rood gevlekt onleesbaar schrift weerhielden…

Ik bewandel wegen in het morgendauw. Zon verschijnt na regen is de hemelblauw. Neem nu eindelijk eens van mij aan. Gevoel kan tijdelijk aan de hemel staan.…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

Of je nu gaat twijfelen of geloven Gods schepping is uit niets ontstaan en dat kan niemand meer ontgaan Hij kon onszelf nog meer beloven… wacht tot de grote dag is aangebroken en ‘n paradijs voor jullie zal opengaan of je nu gaat twijfelen of geloven Gods schepping is uit niets ontstaan Kijk naar de sterren, zon en maan door wie worden…