Alle inzendingen over afscheid

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…

Die kleine kus de laatste brug tussen ons, vanwaar ik vloog boven de stad samen met de duiven en de onbekenden Ik riep je naam door alle hemelen heen en voor het eerst in mijn leven zag ik mijn engel rondom mijn voeten, radeloos huppelen. Hij kon mij niet redden.…

Mijn moeder was een heilige vrouw. O daar ligt blijdschap in die rouw. Mijn moeder was heilig, en rein, en zoet. Als de melk van haar borst... O mijn moeder was goed! En schoon, schoon oud! Niet één groef in haar wang, Haar ogen al ziel en haar woorden al zang! Gij hoordet, gij zaagt haar, en vroeg, mijn vriend: Ach, jongen waar hebt ge zo'…

Hij breekt woorden voor vertrek, deelt ze en vermenigvuldigt hun gevoel. Sterker zullen we zijn misschien zelfs al morgen. Schrijven we een nieuwe zin zonder einde zonder punt…

u gaat hier de laan uit sprak de overheidsdienaar aan het eind linksaf de hoek om geen probleem voor u als wandelaar maar ik heb mijn voeten kapot last van een onverwachte liesbreuk de darmen staan onder sterke druk produceren een kwalijke reuk meneer dat is niet relevant sprak de overheidsdienaar u bent aan het eind van uw latijn weest…

Toen begrijpen poreus werd geen coma meer nodig was ging zomaar zijn hand de lucht in. Met trage slagen dirigeerde hij zijn eigen einde nader het fermate vóór de rust van een tel eeuwigheid. En zagen zijn ogen de solist in de kamer die al tamelijk lang stond te kijken naar het wit om zijn mond en de kleur van zijn voeten, die bij…

Als het einde in het zicht is, leven bijna uitgeblust kan een mens soms zijn geliefden heel veel pijn doen, onbewust. Dan zijn ruzies, leugens, boosheid, onberedeneerd gedrag, ergernissen en getreiter aan de orde van de dag. Kan het zijn dat deze mens dan in zijn eigen duisternis, diep van binnen, met zijn ziel al aan het afscheid nemen…

Het leed duurt lang, de vreugde kort. De tijd gaat zo verrassend snel. September al zowat. Het jaar is meer dan half voorbij. Het lentegroen herinnering. Een mensenleven duurt niet lang. Het lijkt wat traag op gang te komen. Minuten lijken jaren. Tot jaren maar minuten zijn. Zo was ook deze dag een druppel op de eeuwigheid.…

In de grootste kamer zit jij mijn heden en mijn toekomst Het verleden ijlt achteruit en verliest haar grip op de tijd Prachtige herinneringen laten mijn ogen stralen doorheen de mist die woorden laten verdwijnen klanken en kreten zien mij gaan langs de kleinste kamers waar verleden haar plek zoekt en probeert te vinden heel zacht loop…

Het voorportaal van de hel spiegelt geesten in al hun naaktheid een plaats waar ongedoopt gestorvenen graag vertoeven, immer bezield door emotie Rede sluimert in onmin met de vlammen terwijl de harmonie tussen hemel en hel in verzengende hitte vergaat, klinkt het verleden duivelsmooi in het orkest dat vol vuur de fanfare probeert te evenaren…

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het? Ik spreid een lijkwade over ons…

de weg van tranen doorkerft zijn gezicht groeven vol pijn zijn gebroken lach hij huilt ze verscholen waar de stilte hem wacht verlangt naar het eind die eeuwige nacht waar alles hernieuwt in gesloten ogen zijn lach nog heel even de dood verleidt…

Aan de Joffren* Anne en Tesselschae Roemer Visschers gesonden naer* haar vertreck vanden huijse te Muiden, in 't jaer 1621, spreekt Orpheus* met sijn stem en vinger Maeckte eertijdts den* boomen voeten, Datse* bij gekroonde* stoeten Liepen nae* den soeten singer. Ist dan vreemdt, dat ick verslinger Op uw speelen, Op uw queelen, En loop achter…

Schim van gisteren De laatste kruimels veeg ik van tafel En grijp naast de wollen roes, de wolk Ons draagvlak Ergens onder de glazen stolp Dan verbreek je de lijn En ik gis naar waarom en wie en hoe Dan spijkert een sluimerende beul me vast En je haast je naar de flits Ik schud de bijtende kevers van het vel Terwijl een zomerwind jouw…

Verrimpeld zijn mijn handen... een lang vergeten herinnering je fluistert mijn naam en bijna zie ik je glimlach je omhelst me, of droom ik dat? Ik hoor alleen de stilte die om je heen hangt Zeg jij mij vaarwel? Mijn kleintje maak je niet druk geen verdriet meer in je ogen Ik laat je niet alleen al denk jij dat misschien.…

Lager op de trap ontmoet ik de walm van gisteren. Een onmogelijke mengeling van schaterlach, gefluister en de nagalm van geschuifel, geheimpjes en ontboezeming het gelaat van een verre vriend gloeit weer op als de kamerdeur kiert Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het…

Ze staan er nog de woorden gesproken tussen jou en de muren horen de mussen vragen de meeuwen vliegen de luipaarden liggen op het dek een stoel en ver aan de einder het laatste licht dat nog woorden zag en niet vergat. Nu het laatste woord op muren geschreven je loopt langs vergeelde letters meeuwen krijsen mussen laten zich niet…

Mijn vader kijkt dat ik moet zwijgen, ik zie de woorden die hij denkt. Hij is zo taai als wat wij eten. Zo ver als soms de donder is. Soms zie ik hem in dagen even om mij te dwingen met zijn blik. Heeft hij mij lief? Ik weet het niet. Hij is zo donker als een onweer. Hij zit daar in een hoek te roken en kijkt naar mij zonder te zien. Soms…

Opeens waren de bomen in het woud verdwenen. Weg was het weiland, geen gras noch kruid. Onstuimig jong of oud gebogen, het waaide zo maar ergens heen geen verdampte blik, geen wegruisende echo spoorloos achter de kille kim vervlogen nog geen pluisje, stofje, of een rietje stro God heeft het licht voorgoed verbogen. ------------------------…

Nog even voor de laatste keer Nog even alsjeblieft Nog even Wil ik enkel dit En dan hoef je niet meer Je hoeft niet meer van me te houden Je knuffels en je troost Je lippen die zo lekker zijn Nog ene keer Nog even Nog even wil ik je verleiden En dan mag je van mij gaan Dan hoef je niet meer terug te komen Let niet…

Omdat ze er niet zijn kon Staat er eten in de pan Een briefje: "even opwarmen Drie minuten in de magnetron Je krant die ligt al op de bank De witte was gedraaid De bonte is al uit de mand even luchten tegen de stank Je tenniskleding en je ballen Zitten in je tas Ik heb de rits maar dicht gedaan dan kan er niets uit vallen Bekijk maar…

donkere wereld vol oude spoken zo lang geleden de poorten weer open alleen treed ik binnen leg bloemen neer aan het graf van het kind dat ik ooit ben geweest zo lief en teer ongewenst,te jong begeerd haar lichaam is dood haar hart huilt nog steeds mijn bloemenmeisje ze is niet meer ik mis haar zielsveel zo lang ik leef…

Dolend door een zuilengang Handen raspend langs het plaaster Hield ik mijn woede in de tang In het geheugen dat achterwaarts kruipt Vond ik sporen, jouw vingerafdrukken, En hoe jouw zweet druipt Jouw appelwang kon me nog verrukken Als een troebel gif dat binnensluipt. Sloffend van straat naar straat Langs verweerde gevels van toen Het…

het kleine afscheid dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen…

Verloren in verlangen kijken jouw ogen mij aan handen houden gevangen willen me niet laten gaan Zachtjes teken jij mijn mond als een lijntje in de lucht licht geopende lippen verliezen een diepe zucht Rillend wil ik behouden wat verloren is gegaan teder wil ik omvatten onbereikbaar laat ik gaan…

Met haar vergeten woorden is alleen de stilte gebleven in de foto waar ze kijkt naar wie haar ziet en zwijgt omdat ze weet dat haar foto´s alleen maar papieren herinneringen blijven die nooit zullen antwoorden.…

Ik moet gaan zonder bagage jullie kunnen niet met me mee om me er doorheen te slepen of een arm om me heen te slaan als paniek me overvalt waar ik terecht kom, geen idee Ik moet alleen met in mijn rug gekwetste blikken pijn om het verlaten zijn 't is toch mijn keuze, kan niet meer terug afscheid van 't zekere bestaan een ander leven…

waar jouw fijnste lach nooit meer zal stralen wij die zachte stem bewaren in het hart jouw gegeven liefde ons dierbaar was hoopvolle ogen die kleurden de nacht zoekt ons verdriet troost in het dromen waarin de eeuwigheid jou omhelst vragen wij engelen neem haar hand laat zij ook morgen leven in ons hart…

Doodmoe van het strijden Van binnen doet het zeer Zo moet ik mijn leven leiden Ik kán gewoon niet meer. Waarom zou ik ervoor gaan? Morgen val ik toch weer En sta ik nog eens onderaan Nee, ik wil dit écht niet meer. Ik kan mezelf niet uitstaan Zet mijn leven op mijn kop. Zo kan ik toch niet doorgaan? Ik geef het op.…

Mijn kleine koffer op de grote tafel bedekt de putten en krassen van de tijd de stoelen, poten nog net niet wankel staan rustig elke nieuwe dag te begroeten soms iets scheef, na uitgesproken zinnen net of er een knipoog volgt, met de zinssnede, "hout mijn zitting dicht", zelfs de leuning, anders behoorlijk dwars doet er het zwijgen…