Alle inzendingen over natuur

nog huppen argeloos de lammetjes varen vriendelijk wiite wolken langs dat ongemeten blauw geleid door stroming van wispelturige wind zullen bloemen en bijen weer sjansen en dansen tegenwicht voor al wat drukt…

lucht allerlei kleuren van hellicht wit naar dreigende donkerzwarte onweerwolken variatie…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Ik verlaat het hart van Holten om het mijne te volgen Ik sla rechtsaf mijn volle week valt tussen de bomen Een warm welkom van fluitende vogels en loeiende koeien Tussen de beuken zie ik de sterren op het water Ik adem de lente voel tranen stromen mijn hart dat me zegt Ik ben weer thuis…

orchidee klein plantje prachtig paars gespikkeld sta je bloeiend daar wildgroei…

Paars is het om mij heen intens gekleurd koestert de bloem zich in de zon. Kleuren spelen voor mijn ogen een spel van onbezorgd geluk in de dans van de natuur wiegen bijen langs de knoppen zingen zoemend van de zon. Bijen, bloemen, vogels een pracht van kleuren, geuren, energie beweging leeft in alle dingen dankbaar voor de lentezon…

je passeerde in glijvlucht op donkere orgelmuziek viel met bazuingeschal als een steen uit de lucht dook met klauwen gestrekt op de nek van de prooi nog dwarrelen veren het lied van de dood rond die plek…

Kolderiek periodiek (nr. 39 uit een reeks van 100) Een oom zit met zijn neefje naar het journaal te kijken. Zegt het neefje: "De natuur is mooi hè, behalve als je in een Tsunami zit...!"…

Elke druppel, blinkend en puur meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we…

fluitekruid schiet op nog even en roomwit kleuren de bermen van nok tot nok in mijn oor gekoer het gaat maar door broedend drijft de meerkoet in het rond en ik word oud...…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Bosanemonen kwamen wonen in mijn tuin zomaar zonder meer 't was wel even wennen aan dat ongewoon vertoon…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

Nevel en mist mysterieus gezicht langzaam zweeft het boven de aarde als een zeepbel spat het uiteen het blijft een wonderlijk fenomeen de zon laat dit sprookje verdwijnen die wil vandaag ongehinderd schijnen.…

mistvlagen hangen zij aan zij als treurig geweven netjes over een bomenrij de merel ontwaakt zingt een lofzang die zonneknipoog komt dat voelt hij allang snavelpoetsend ontstaat in ’t verenkleed een sublieme glans trippelblij draait hij in rondjes een aardwormendans elegant en dynamisch start hij zijn vlucht tekent een godswonder…

Zacht kijkt de avondhemel heen door 't broze loof der sparren. Aan 't avondlichte blauw staat één reeds van de gouden starren. Ik ga in 't kleine sparrenwoud zo vrij denkend te lopen, dat 't is of mijn gevoel door 't hout zich op de grond spreidt open.…

In de sloot dag in dag uit een dode zwaan. Gister een kraai. Zwart op wit.…

Vierkante vlakken van huizen steken door rechtlijnige straten een patroon van vervreemding bouwt langzaam een stad natuur, verzwolgen, de kronkels opgegaan in een hoekig geheel. Maar daar… haast onzichtbaar onwerkelijk, onder een steen. Vecht zich een plantje groen met geel kleur breekt door de betonnen blokkendozen zijn niet het einde…

Het was mooi geweest overal groen bloemen water en bergen om u tegen te zeggen. De tand des tijds oordeelde anders. Droogde de beddingen, sleet de flanken tot boosachtige schimmen. Het water was verdwenen de aardkorst vervelde verloor haar vlakte vertoonde barsten. Regen kon de bodem niet meer likken er kwam geen druppel meer.…

In wolkenloos blauw opent de dag met zonnelicht en morgendauw zingen de vogels hun liefdeslied en eendjes nog even soezen in het veilige riet Onzichtbare wind maakt rimpelingen in het meer waarop zonnestralen schitteren en als vuurvliegjes dansen op en neer Bomen beginnen al te kleuren in tere tinten groen Narcissen staan te geuren in…

Welkom, lentezon, jij, liefkozing van boven, eindelijk, maar toch.…

Zonnelicht en morgendauw ontwaakt de dag in wolkenloos blauw met scheppende kracht haar lentepracht…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Beaufort Zware lage wolken schuren met een stevige beaufort over een verdronken land, in de zog van de vastberaden koers worden fundamenten in hun duurzaamheid getreiterd en getest. jonge twijgen dansen nog met speels gemak, daar waar de oudjes kreunen, beaufort zijn doorgewinterde kracht is selectief, de zwaksten zullen breken, de sterksten…

Laat mij wiegend wiegen op de takken van de treurwilg tussen het ritselend gebladerte en het jonge groen van zijn lentekleed. Laat mij wiegend wiegen luisterend naar de taal van de licht wervelende wind en zijn eeuwenoude verhalen van moeder aarde en het Lentekind. Laat mij wiegend wiegen op de melodie van tokkelende, druppelende…

blozende in voorjaarstint Gebed in een hart van goud proef ik honingzoet... Henk…

De groene stam van de kale boom reflecteert in de flauwe ochtendzon. Zijn takjes bewegen voorzichtig mee met de zachte wind. En ritmisch zie ik de kleine knopjes aan de takjes zoetjes meebewegen op een achtergrond van licht grijze wolken. Het is mooi om de natuur in een oogopslag van heel dichtbij en heel veraf…