Alle inzendingen over overig

Het lekt en likt ternauwernood de onbeschermde schenen Legt blarend billen bloot en vindt zijn krachtig element in pijlen als in stenen Is in verlichten van de zee waar vóór het vallen van de nacht de Asunción zijn zeilen bolt in ademloze kleurenpracht We spelen er gevaarlijk mee Gebald rolt het de hemel uit met orenpijnigend geluid…

je was altijd een gekleurde trap in mijn leven – in overpeinzingen zat ik vaak op je treden schreef gedichten in bittere ernst met mijn rode teenslippers op de ene tree,en met mijn dikke reet op de andere soms at ik mijn ontbijt op de trap en vond je het zo grappig dat ik de hagelslag morste minder fraai vond je…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Het leven vind je in jezelf zei ooit een oude man maar klopt dat wel kijk eens om je heen…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

De regen ruikt z'n kans De zomer sloopt zichzelf Als een dronken gokker Als een fiets die zichzelf de gracht in rijdt Kunnen we nog licht zien in een donker eind? Als een verboden dans springen spetters op land De zomer lijdt De regen ziet z'n kans de herfst te vervroegen Ik hoor zomer zwoegen De wolken zingen brand De zon verdwijnt…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…

Lang nadat mijn ziel langs de vingertoppen van het hiernamaals kroop, ontdek ik dat achter de kinderen van ons wakker bestaan bloed doorzet en onder ons vredig komt van ‘s morgen goud tot schaduw’s laat.…

Met nevels omhangen zonder zicht met niets om handen doods en dicht waart onder haar spiegelende huid het donker rond zoekt ze naar beelden van her jaagt die hun holen uit naar de barre grond waar ze hen op snelheid klopt en haar kop vervolgens traag in hun aas verstopt Onderaan de nek bloest een gierenkraag ... maar 't verheven zweven…

Een moment van geluk ligt als een diamantje te wachten en waar je ook zoekt het is altijd dichtbij met een verlangen naar nu.…

het idee komt naderbij geslopen, zacht gelopen tot de kern, het centrum keurt, onderzoekt, verwerpt de mare mag niet binnen noch buiten, ze is immers nooit goed te vertalen vingers zonder blauw zoals noest moest geweest beroeren de roerloze pen de rust in het schrijvershuis zorgt voor ongekende onrust de auteur gewezen kan niet anders…

kapot gemaakt vloeiende gedachten snerpende angst scheur in een wit blad verwrongen stroom van pijn druppels verdriet warm vocht uit een koud hard beschadigd leven vol eenzaamheid schreeuw zonder geluid rode tranen over je eigen huid leeggestroomd en langzaam gaat alles wet blijft er alleen nog stilte en een litteken…

knipper klapwiekende wimpers steken het glazen en dolgeslagen sloepje over achter de dijk huilt gegroefde huizenbaksteen bosjes nutteloos witte mascara over het bestofte bladerpad de overschaduwde jongen schept zijn pollen vol houdt het omhoog ziet het licht enkel in stukken vallen noemt het water toch bewoog niets dan de zon en…

de herinneringen dringen steeds meer mijn leven naar een verleden, onaantastbaar streef ik naar het heden word ik naar morgen gedreven en zal mijn mond van oude dingen zingen.…

het koren golfde nooit zo blond haar ogen lachten nooit zo rond de wind speelde behaaglijk om haar mond ze bekoorde hem heel prompt maar niemand weet of het sprookje ooit buiten het koren is voltooid.…

ik zat graag in vaders’ stoel uit het kleed geklommen had ik de gehele kamer aan mijn voeten liggen een reis naar het onbereikbare vanaf grote hoogte denken als ik later groot ben ga ik meubels verplaatsen het vervaagt heb ik gemerkt het kleed werd mij te klein behang verkleurde traag en alles bleef geruisloos staan éénmaal heb ik…

Ranken verstikken dit huis als de tentakels van een groteske octopus. Ik waan mezelf twintigduizend mijl onder zee, snak naar adem en worstel door de borrelende hitte naar een oppervlak dat geen bevrijding brengt: de nacht stort zich als een gloeiende golf op de brulboeien van mijn ogen.…

kliklaminaat dat is wat er staat niet wat er ligt de ondergrond gedicht kliklaminaat geen verdieping is zo platvloers…

Gevoelens van onmacht en liefde troost en verlorenheid oude dagboeken volgeschreven het meisje van toen Iedere week een ander als ze wilde maar ze wilde niet rust in een chaos die ze als zo prettig heeft ervaren Het meisje van toen, tien kilo lichter en wat naïever ook Maar altijd feest feest feest Ieder dag gemengde gevoelens maar…

Af en toe ruik ik het avontuur Een droom bewaarheid Zijn de kosten te duur? Ben ik nog bij de tijd? Is het offer te groot waar ik onder lijd? De deur op een kier lijkt zuur Loop ik dan weer met mijn hoofd tegen de muur? Vastklampend aan de deurknop de deur weer iets verwijd Onder gelovigen leeft een hoop De deur staat echter alleen figuurlijk…

In het ochtendlicht breek ik de droom om met jou te delen ik droom nooit zeg jij en zucht kleurige resten drijven weg in flarden ochtendgloren de dag ontvouwt zich langzaam lost de illusie op in het blauw de trappen die ik beklom tot zolderkamers vensters waaruit ik keek zo ver eindeloze einders wenkten mij ik droom nooit zeg jij…

machteloos dobbert het bootje verstopt tussen de golven worstelend met natuurgeweld wie zijn er aan boord waarom is men uit gevaren waarschuwing windkracht 10 ramptoerisme op de dijk auto's rijden af en aan slaan het spektakel gade de reddingsboot vaart uit vier vaders vrijwilligers de kapitein in de kajuit ze zoeken het ranke scheepje…

de knijpers hangen er nog steeds voor de was die is geweest…

jij hebt het nooit geweten de eenacter, opgevoerde brommer ik nam de wijk en week uit stond schuin tegenover jouw kamer vreemd vertrouwd met een onbekende omgeving maar jij gaf nimmer thuis ik stond buiten de werkelijkheid gordijnen kierden niet onverrichterzake keerde ik weer naar wat eens was, mijn huis…

Elke bladzijde met leegte gevuld wordt beschreven door mijn woorden. Op elke nieuwe dag brengt mijn pen het boek dichter bij het einde. Het dagboek wordt eens gesloten door het laatste woord van mijn gedachten. Maar aan mijn gedachten komt nooit een einde Elke dag is een nieuw begin om te schrijven.…

In mijn kristallen kopje schitter je ontembaar lichtjes als de ogen van een kleine spruit Het bootje waarin je roeit spreekt je tegen duister en zonder metaforen vol en bol van stroef gesleur sleep je het naar de oever wipt er fonkelend en gracieus uit Stroomversnelling Je omgeslagen sloep slurpt zich gretig vast aan de nacht en stijgt…

Ik zag daar aan het einder een man die niet bestond maar waar ik toch de warmte en ook de rust bij vond. Mijn blik reikte nog verder en ging de einder voorbij ik zag een onbekende wereld zonder mensen en van zorgen vrij. Maar toen ik verder wilde kijken verwonderd staand met open mond toen wist ik dat die man en onbekende wereld niet…

verzin ik zomaar doodvallen is een optie genomen, voorschot…