Alle inzendingen over afscheid

De zwarte wagen met half gesloten gordijnen, zal straks met de kist de straat uit verdwijnen. Het afscheid valt zwaar voor hen die achter bleven, maar kijken terug op een wondermooi leven. Een leven dat ze samen in liefde hebben gedeeld, het zal een poos duren voordat de wonden zijn geheeld. De laatste reis is begonnen het eeuwig…

Met het papier van dit gedicht Vang ik heel voorzichtig een traan vanaf mijn kin Precies op dood, het woord vervaagd Een grijze lijn van zoute inkt, zinkt door het papier Nu huil ik weer Want zelfs die lijn van inkt en smart Zelfs die lijn, die stopt…

Zij draagt het fris gewassen wit in het langzaamste licht van de dag het wegdooiende ritme poogt elk uur, elke minuut te rekken. Ze mag het beeld niet verlaten. Zo puur is haar tred, zo sober haar snit. Haar gaan is een traploos schrijden de aanrollende nevel van de nacht wijkt voor haar ontblote voet een teder voorbijgaan. Geen macht die…

lege letters rijgen zich als kralen aan een koord langzaam ontstaat wat ik je zeggen wil: het laatste woord.…

er ligt nog ijs in plakken waaruit het water vlucht tot stof en vuil berusten er ligt nog sneeuw op daken waar troosteloos vertoeven het huis gekraakt verlaat en het koude laken blijft nog even bitter haken aan de rechte hoeken want het grote plein was wit ooit helemaal wit gedicht mijn woorden klonken er toen ook helder en het…

Toen ‘t Glasdams Christelijk Mannenkoor weer een keer een lid verloor werd als gebruikelijk verwacht dat een hymne werd gebracht voor het rouwende gehoor. Ze stonden er in zwart ornaat -Klaas voorop, die sloeg de maat- in strakke rijen opgesteld en zachtjes werd er afgeteld tot de kist bewegen ging. Toen werd er héél zacht ingezet en…

Als hij of zij of wie dan ook het bijltje neer moet gooien en daarna koud en klam verstijfd door de dood wordt ingelijfd hoe lang duurt dan een warm gezicht of een glimlach bij een dicht dat niet was te voltooien? Een maand, een week, een dag misschien, niet eens, je houdt het voor gezien.…

Ik dacht je hier nog aan te treffen. Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet. Nu lig je bij…

Mijn vader weet dat hij gaat overlijden Doktoren kunnen niets meer voor hem doen Angstvallig pratend over nu en toen Proberen wij de toekomst te vermijden Morfine kan zijn pijnen iets bestrijden Zijn zieke lijf gepind aan een harpoen Ligt hij gebed in smetteloos katoen En tracht zijn geest van angsten te bevrijden Grauw licht valt binnen…

ik hoorde geen protest van hen al die jaren soms moest je moed vergaren om met gevaar van eigen leven hen een gevoel van veiligheid te geven je betrad een brandend huis om te redden mens en dier, durf te wedden dat soms de angst toesloeg als het vuur om je heen joeg iedere werkdag stond ik je af de feestdagen alleen was een straf…

De laatste eer doet erg zeer Afscheid voor de laatste keer De baar, de kist de pianist speelt: afscheid nemen hoeft niet Maar het verdriet verloochent niet Een boeketje en een roos... Leven is zo erg broos verdwijnt straks in een houten doos Als dit geen afscheid is?…

Laat me je nog één keer aanraken zoals ik dat vroeger ook deed nog één keer naast je ontwaken maak mijn bed nog één keer compleet Laat me nog één keer je blik opvangen ik zal net zo verrast reageren als toen nog één keer stil naar je verlangen de rilling voelen van jouw zoen Laat me nog één keer bij je zijn ik zal bloemen voor je neerleggen…

Terwijl je uit ‘t raam staart laat je de vingers ongeduldig trommelen op het hout van de vensterbank en vraagt me met zeurderige klank wanneer of we gaan schommelen je heft het gezicht en lacht me toe terwijl ik jam van je mondhoek veeg je kijkt me aan maar je blik is leeg en geeuwend zeg je: ‘k ben zo moe De pop bungelt; z’n kop beneden…

Verder van de wereld weg elke dag een beetje dichter naar de hemel toe Elke dag een treetje…

Jij bent niet meer bij ons Maar in ons hart blijven we je meedragen op moeilijke momenten je raad vragen jij blijft als een rots in een oceaan waar vogels even rusten en dan weer verdergaan…

Ik tel de voetstappen naar jouw kamer in het mooie, koude huis, wij praten om te overleven jij en ik, wij rijgen woorden aan elkaar en kijken vooral kijken naar elk gebaar meten de intensiteit van de ogen Wij proberen weer alleen te zijn na alle samen doorgebrachte dagen houden elkaar vast en voelen ons verliezen alsof we nooit hebben bestaan…

En weer heb ik haar weggebracht. Nu een afscheid voor 3 maanden en weer was het moeilijk, maar ik hield me aardig staande. Zal ik er ooit een keer aan wennen? Dat zou toch misschien zo moeten zijn, maar volgens mij komt dat nooit en voel ik iedere keer alleen maar meer pijn. 3 Maanden in El Salvador. Niet even naar haar toe kunnen gaan.…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Slag om slinger roept de koekoek je verder weg in de tijd je beeld verglijdt als een schip gedragen door de wind nog even en er blijft enkel een streep over het verleden.…

Verdorie, wat zal ik je missen het was heerlijk om bij jou te zijn ik ga thuis alles van jou wissen oh kijk, daar komt je trein… Deze vriendschap was voor even we passen gewoon niet bij elkaar ik kon jou echt heel veel geven maar dat was niet genoeg blijkbaar Veel gedaan en veel geleerd ik laat je nu met pijn weer los we hebben alles geprobeerd…

iemand huilt een dal vol tranen in een zee van stil verdriet ik zal troostend woorden schrijven want te spreken lukt mij niet het zijn gedachten die mij doen zwijgen en mijn herinnering aan hoe het was en dat ik nooit genoeg kon krijgen van wat ik in jouw ogen las niemand wil de dag begroeten na een nacht van eenzaamheid ik zoek…

Hij was haast 20 jaar mijn maat, Ik gaf hem voer en water. Zijn kop was mooi en lang zijn staart, Ja, Karel was mijn kater. Karel, in zijn jongens tijd, Ving hij heel vaak een muis. Maar toen hij hier en daar wat sleet, Bleef hij het liefste thuis. Hij lag dan spinnend op mijn schoot, Probeerde me te paaien, Met een tikje van zijn poot…

De fiets tegen het hek Er staat een fiets tegen het hek De sleutel die nog steekt Het is de fiets van iemand die iedereen vertrouwt, of van zij die niets meer hoeft Onbaatzuchtig en in dienst van een ander Altijd geven, nooit willen ontvangen Je drukte nooit je mening door, maar nu: nu staat er een fiets tegen het hek. Je was zuinig…

Geen woord meer te delen, Maar steeds verder op zoek Naar zijn ware eiland In de zee van liefde Steeds meer omarmend Van wat slechts herinneringen zijn, Trotseer ik de telefoon, Want, Is het wel beter op te branden, Dan nooit een kaars te zijn geweest?…

zwoegend, hijgend vereigenwilderd verlangend naar die ene pas een laatste keer alleen gestruikeld dan toch geveld door eigen-last en dus had ik geen keuze hoewel ik er fysiek niet was jouw laatste momenten zijn samen gedragen jouw niet te torsen levens-last net voor je laatste adem weg kracht, weg lucht voor levens-woorden die…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

Kijk naar me. Zie me staan, In de schaduw van je lach, In het zonlicht van je roem, In de droom van je ideaal, Zie me staan, Kijk naar me, En weet, Dat ik er niet meer ben voor jou...…

Mijn kaars brandt aan twee kanten het vuur vlamt verteerd door gedachten Verlicht en verloren verwacht toch verdwaald verdoofd en verspeeld vlinders vermoord Een vlucht naar het einde gezwommen verzopen vechtend tegen de stroom in vermoeid verbroken ...…

Die zoete pijn die mij doet lijden moet ‘afscheid nemen’ zijn ; ik weet geen raad met het plotseling besef van intens verbonden zijn. Zó vanzelfsprekend waren wij samen dat onze harten ongemerkt verstrengeld zijn geraakt, nu onze wegen scheiden stroomt een stil gemis dat raakt aan wanhoop uit barsten en scheuren die ons uiteengaan…