Alle inzendingen over filosofie

Als de avond valt Is hij de donkere schaduw Als hij een blok op het vuur gooit Is hij het droge hout Als hij de gordijnen sluit Is hij de stille nacht Als hij naar bed gaat Is hij de sleutel in de deur Alles kan hij zijn Terwijl de sterren stralen In een donkere nacht Hij denkt aan morgen En hij is de trap naar boven Hij zet een raam…

De nacht was over Doch ontwaken wilde ik niet Kon niet het dodenmasker afwerpen Om al wenende met betraande kussen De dodendans liefdevol te starten Dansend in de poelen van jouw ogen Daar ik nog steeds in liefde geloofde Dan overmeestert mij het blijde verdriet Weer dans ik mij omhoog op die kille berg Angstig om de betovering te verbreken…

Het was ooit een droom om alles te kunnen; op een dag iedereen willen zijn; elk moment heel veel begrijpen Het was ooit een droom om inzicht te krijgen; elke seconde een stukje tijd vergeten; op een eeuw helder van geest zijn ...... Maar ik blijf maar dromen…

het oude China begeerde u al prozaïsch vertelt en bezongen symbool van spiritueel geluk heeft mij tot zinnen gedwongen lieflijkheid in al uw pracht bloemen kleur van dag en nacht bloesem van de moederschoot stem van goddelijke geboorte rijzende ster uit het oerwater zaad van eeuwige vernieuwing uit kelk ontvlamde je roze knop van morgenzon…

gestorvene je bent niet heengegaan zoals anderen je spoor is niet doodgelopen niet ver van mij vandaan ben je stil blijven staan er zijn geen woorden voor onder anderen word je verzwegen jij ben de enige van wie ik zeker ben als ik je naam straks noem zul je bewegen…

in zoete pijn te dwalen door roze rode zalen verwachtingsvol gericht op dat wat kloppend ligt als in een halfopen toren van beschermende ivoren beschroomd stilaan de pulserende kamers binnengaan waar muziek van zoveel jaren door het aanslaan van de snaren tot weerklinkend leven komt, ontwaakt wat was verstomd, dat wat gewist werd geacht…

streven naar meer geeft minder meer kleuren, meer verblind meer tonen, meer verdoofd de behoefte als grenzeloos verlangen aan de behoefte is snel voldaan eenvoud als basis…

Heel even, mensenkind Heel even maar zweeft een droom als een verre ster die oplicht en weer uitdooft Ach, wat een mooie droom slechts een droom verder niets…

de waarde van niets is iets door niets wordt niets iets leegte maakt ons leven vol waardevol door leegte gebruik het nut van het niet-zijn…

kleuren vloeien naar positie in dof lila lichaam uitgebloeid in juweel doodskreet aangesmeed aan hemel ogen van bliksem in het oneindige dorst in beproefde ogenblikken er is geen uitweg uren vallen dood neer staan nimmer meer op…

diep denken, diep verzonken lichaam en geest, ineen geklonken keer terug naar de bron gericht op de levensadem ademt de spiegels schoon vrij van alle gebrek geef, zonder te hebben heers, zonder te beheersen vanuit lichaam en geest op de ondeelbare weg…

op tijd stoppen is een groot goed streven naar meer brengt veel minder de gespannen boog knapt het scherpe zwaard verslapt wie bewaakt de sieraden wie bewaakt de weldaden goed is goed genoeg stop liever te vroeg…

Als schoonheid pijn doet bevrijdt van en bindt aan dat waar men voor vlucht Als de tijd zijn eigen ritme kent simpelweg omdat het is en beklijft schreeuwt: "jij blijft! maar kan niet meer terug en zal ten onder gaan!" Huilt men dan om het grauw dat men vervult? Vraagt men niet even niet te denken denkt men niet even niet meer…

In een fluister als de wind Laat ik weten wat ik vind Met een reden Ook waarom Te luid Niet goed En meestal dom Mijn mening Niet alleen van mij Maakt mijn geest Van webben vrij Doe ermee Dat wat je vindt Mijn geest is los 'k Ben weer een kind Laat me…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

hoor mij….. in oude geluiden dovend in de sluier van dood zie mij….. in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

Wanneer ik een zonnebloem aanschouw voel ik het geluk al stromen en moet ik lachen vanwege die enorme vrolijkheid. Die zonnebloem blijft maar groeien en de wind heeft steeds meer kracht om hem te laten buigen maar barsten doet hij niet zo snel. De zonnekracht maakt het leven sterk en geeft het nog extra kleur tevens met die blauwe lucht…

een vijand draagt men doorgaans niet op handen zei vriend Harm en hij vergat de tijd weer eens die droeg hij op zijn arm…

o, diep mysterie knaag niet langer aan mijn diep verborgen hart laat donkere woorden schemeren in het leven van het onbewuste spookbeelden in mijn lusten drijven onrust in mijn verlangen arme woorden neergeschreven in de gevels van de tijd verbrast in het verlopen licht van vroegere eeuwen…

Dolend in de doelloosheid, Stopt het voor heel even, De sleur wordt door het lot verleid, En blijft aan dit moment kleven, Het lot gaat verder zonder spijt, En losgekoppeld zweven, Een Cirkel van Geluk is bevrijd, En raakt van de grond verheven, Elke ziel die door de tijd, In voorzienigheid is verweven, Richt de blik omhoog en raakt…

Een avond als deze: een gewone donderdagavond, maar niets is gewoon, er is altijd weer het wentelen en keren van zoveel atomen,protonen, neutronen, ga maar verder tot je niets meer weet; geen uitleg kan volstaan. Er is de hoop en de liefde, het lijden en verlangen naar zin en uitzicht, duidelijkheid; er zijn de kinderogen, de jonge vogels…

Als je je jeugd bekijkt met ogen van iemand die nu ouder is in dubbele zin hoe kun je dan niet zien dat al wat zij bedoelden was goed te doen, recht uit het hart, dat liefde zich vaak niet vertaalt in zachtheid zonder norm maar heil ziet in de regels waartegen jij als jonge hond wild te hoop liep in verzet Je was voor hen het liefste…

Zes lantaarns op een rijtje Lichtpunten achter vensterglas Als ik met mijn leesbril kijk Zie ik zes verlichte klokken Of een verlichte wielstructuur In ieder van de geel-oranje zes Alleen herken ik niet het uur Wel is het weer een wijze les De werkelijk toont zich sterk Op vele en meerdere wijzen Geen mens kan vaak bewijzen Dat zijn…

een weekje vrij van denkwerk dat vroeg ik aan mijn brein maar ach die had het veel te druk om vrijaf te zijn…

Als ik iemand anders was Een ander leven had Zou ik dan nog zo leven in een zwart gat? Als er een leven zou zijn Zonder haat, liefde, verdriet en pijn Zou er dan op elke vraag geen antwoord meer zijn? Als de wonden op je rug niet zo zou gaan bloeden Zou jij nog zonder vleugels je vrij kunnen voelen? Als de aarde en hemel nooit geschapen…

geleefd heeft hij in grote lijnen maar het einde heeft hij nooit kunnen zien dat zijn de touwtjes van het lot want de dood laat ons maar ééns leven…

Wij lopen op een Weg Niemand weet waarheen hij leidt Er is geen Bord dat ons zegt Waar we ons bevinden in de Tijd…

Een vrij omvangrijk gebaar begroet Zijn huichelarij waaruit hij zich voeden moet. Zowel bekeken als bejegend als bescheten Als belogend betreedt hij zijn levensbron Slechts de serene stilte kan diens geest Voeden als brood de armen hun darmen Nog niet gered noch verloren beseft hij Dat hij niet kan opdat hij niet kiezen wil Waarvoor…

Een aankondiging: "wijkplaatsen voor de ziel". Wie moet waarvoor wijken? Of is het zo dat naast de dagelijkse zorgen het heel goed is dat we nu en dan even op verhaal komen? We drammen en dreunen maar, rennen ons rot tot we plots moeten stilvallen, door ziekte of ongeluk, door alles wat we menen dat zonder ons niet kan, of zeker niet zo goed…

uit onderzoek blijkt dat dichters bestaan uit zwevende materie als de tijd verstrijkt en ze er nog staan raak je hun mysterie van deeltjes op aarde met eeuwigheidswaarde…