Alle inzendingen over afscheid

Niet toegeven aan de werkelijkheid die mij omringt en vorm krijgt in mijzelf Het delen van de laatste wanhoop, het strelen van een teder gebaar na het verlies van warmte het gehoor, het zien reuk en smaak Een stem van licht alleen van binnenin nog verstaanbaar lichtvoetig huppelend als een gedachte over de herinnering…

Dag ik moet verder, ik heb nog een lange weg te gaan, voorbij de bergen aan de horizon, onder de bloedrode lucht van de ondergaande zon, Ik moet nu echt weg, had ik dit maar eerder gedaan, dag ik moet verder, de wereld is nog zo groot, laat me los, alsjeblieft laat me gaan, ik ga op pad, op weg naar het onbekende, mijn schoenen vol met lood…

Ik wil nog één keer je armen om me heen je ogen zien stralen Ik wil nog één keer zijn met jou alleen even met je dwalen Ik wil nog één keer even met je praten even bij je zijn Ik wil nog één keer ik kan je niet haten een afscheid doet pijn…

De nachtegaal trilt het winterwit uit het vroege morgenkleed in een waas berijpt en strakke snit vleugelt hij zorgenbreed door een asgrauwe dageraad door breekbaar grijs en olmenlaan tot aan de rand van het bestaan waar de tijd geen tijd beslaat Daar verdampt zijn verenjas buigt zijn vlucht naar nooit meer terug het koele ijs en het geknakte…

En ik zie je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

eenzaam en gelaten verdwaasd zijn blik door iedereen verlaten een zacht gesnik hoopvol voor een dag geen verlangen naar morgen wat rest van zijn leven een moment zonder zorgen dan stopt het huilen ogen lichten op zijn hart zwijgt voor even eenzaam was zijn leven…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

met gebroken stem gestokt verdriet een laatste blik tedere kus hartverscheurend waarom nu samen dromen is niet meer heengegaan in een traan hoop verloren laat mij gaan…

Afscheid nemen van een jaar dat op 't einde beroerd was Afscheid nemen iedere keer of wegwissen met boenwas Maar het is niet uit te wissen wat gebeurd is, is gebeurd je kunt het niet veranderen maar 't heeft dit jaartje wel besmeurd Afscheid nemen van een jaar met heel veel hindernissen ziektes, doodgaan en zeker zoveel ergernissen…

onze deur gaat nooit meer open met zijn glimlach wij staan tijdelijk sprakeloos zo kort het leven gaf hij zijn blik van verstandhouding en ontzag zijn handen zullen nooit meer het ijzer strelen een lichaam door de dingen voort gedreven geschiedenis afgelegd en toekomst afgezegd voor de vervloekte brenger van het slechte nieuws winnen of verliezen…

Ooit vroeg ik met zuiver hart om vriendschap met een nieuwe start Je beloofde mij een vriend te zijn maar jouw leugens kwamen aan en deden pijn Nu kan ik jouw woorden niet meer geloven je deed me van alles beloven want elke keer… steeds maar weer laat je merken dat ik voor jou niets ben je lijkt niet meer op de vriend die ik ken… Dus…

De duisternis van mijn gebroken gevoelens vallen als een schaduw op jouw grafzerk. Het maanlicht verlicht de dodennaam die in mijn ziel als een pijnlijk litteken zal voortbestaan Mijn bloedende tranen voeden de rozen die met hun doornen jouw grafsteen beschermen tegen het verdriet van onze verloren vriendschap Ik reik mijn hand uit in…

Het doffe glas verhulde nog de roestige wijn, satijngerijpt. Zou het van de stalen druiven zijn die aan betonnen ranken en langs granieten flanken wedijverden met blauw azijn ? De witte raaf, de grijze krater, de ijle damp trok exploderend over de resten van het kamp waarin geen hart meer klopte het laatste leven stopte zonder getuigen van…

Ik kijk naar de wolken in het rimpelloze water, even rimpelloos als mijn gedachten, ik denk aan niets. Zelfs dat doet pijn. Alleen ik weet waarom. Ik durf niet te denken, te bang om iets te voelen. Waarom hoor je mij niet, mijn mond roept geluidloos je naam, steeds weer, alleen jouw naam,in de stilte. Jouw zwijgen is dodelijk, als…

Zoals de nacht zwart kleurde.. kleurde mijn rivier rood en stroomde ik bewusteloos de eeuwigheid tegemoet...…

Nooit meer terug naar de jaren van toen, nooit meer terug, niets over willen doen. Maar wel mee willen drijven met de tijd en maar zien waarheen de stroom leidt. Laat alles maar los, laat alles even gaan, het is niet erg om eventjes stil te staan. Het koren wuift, de zon gaat niet onder, en alles om je heen lijkt op een wonder. Nooit meer…

De wind door mijn kop vlagen doen het knallen de blauwe lucht geeft lucht De zon lacht en schijnt over mijn gezicht zij straalt mijn naam De letters bewegen ritmisch en geven mijn hart een lopende hand De glans bereikt heel langzaam mijn mond en fluisterend zeg ik de woorden “ik houd van mij” Tranen retour afzender met een glimlach…

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

als longen zonder lucht als een vis zonder water als een vogel op de vlucht voel ik mij nu niet veel later gescheiden van mijn vleugels beroofd van mijn verstand geen greep meer op de teugels bij ons afscheid aangeland…

Geheven hoofd, verkrampte handen Scheldt in stilte naar de maan Hoe kan die zo sereen blijven branden Als al mijn dromen zijn vergaan Verworpen in de duistere diepten Onder de spiegeling van de maan De groeiende cirkels reizen over het water Een bleke afspiegeling van wat is geweest Mijn cynische blik glijd niet veel later Naar de plaats…

Nu de wind het verlangen aanwakkert en de lage vale zon de randen van jouw beeld zo betovert, bij elke blik die je met mij deelt, nu dooft mijn levensvlam. Slechts wakkert er nog een schemerdans, een waakvlam voor het wintertasten. Een takje naast de stam. Als bladeren dansen de jaren van jouw bestaan onrustig om mijn hoofd. Zo zichtbaar ongrijpbaar…

Dreigend was de aanblik van het huis waarin we woonden de ruiten waarachter onbegrepen woorden spartelden om adem een deur die halverwege een zin werd dichtgesmeten en het begrip dodelijk afknelde tot een wurging zonder einde. Onze laatste omhelzing…

In deze nacht meedogenloos diep en zwart en zonder troost in deze leegte waarin noch vraag noch antwoord maar kilte heerst en dood in deze ondergang moederloos en krachtenloos zonder iemand zonder iets daar stolt mijn bloed en sterf ik eindeloos naar geen bestaan... naar niets…

Ik wist het al een poosje toch deed t me nog pijn Toen jij me vertelde niet meer met mij te willen zijn Ik wil me echt niet opdringen maar wel graag vrienden blijven met jou Je humor en je grappen waren dingen waar ik nog steeds van hou Praatjes over van alles maar meestal over niets Jij was het die het wilde leren op een oude fiets…

Morgen Dan is alles anders Morgen Is niet meer dezelfde Morgen Alleen nog vandaag Morgen Is er geen glimlach Morgen Gaat de liefde doven Morgen Is er geen verliefdheid Morgen Dan is alles stil Morgen Slaat de deur dicht Morgen Alleen nog vannacht...…

Het web van je leven bestond uit ragfijne draad, met het mijne verweven, zusje, hartskameraad. Je afscheid sloeg een krater de wonden nog rauw. Waar blijft nu ons later? Waarom deze kou? In mezelf, herken ik je trekken, dan word ik soms boos. Verdekke!! verdekke!! Roos!!…

Groeiende zinnen gedragen door het licht en de warmte in sprekende ogen Jouw omfloerste stem geeft klanken een sleutel en stromen mijn hart binnen Kwetsbaar planten zij zich in warme volle grond hechtend aan een intens gevoel Slapende vlinders krijgen de kans zich te ontpoppen hun mooiste kleuren stralen mij tegemoet wanneer zij…

Weer tesamen na zoveel jaren... en onze mond is stom. Is er dan niets te zeggen - kom laten we eens zien waar we gebleven waren. 't Was in dit Centraal station van Amsterdam, je had me naar de trein gebracht, in onze ogen waren de tranen reeds droog, er kwam geen klacht meer over je lippen, onbewogen leek je daar in die nauwe couloir nu…

waarom iedere keer die woorden je kunt me beter laten gaan woorden die ik niet kan horen woorden zo ver bij me vandaan ik kan het bijna niet geloven dat je zei: vergeet mij nu maar stil ... woorden die me heel diep raken vol verdriet zo koud, zo kil…

we liepen hard de duinen op, waren bijna boven, zijn door ademnood gestopt ik zag de pijn voelde tranen om het falen, wist dat we de top niet zouden halen we waren niet alleen zagen hoe schaduwen zich langer maakten, hoe alle licht rond ons verdween we hadden elkaar ingepakt een teveel aan goede zorgen wisten hoe de dag verliep…