Alle inzendingen over overig

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

Geen mens is haar te groot geen krachten zijn te sterk als zij haar blik laat vallen sierlijk met opgeheven hoofd want zij voelt zich groots onoverwinnelijk haar ogen kijken steen en één voor één blijven zij staan hun blik op oneindig…

in de taveerne, waar wij zaten te verveeld om het glas te heffen of te luisteren naar elkander slechts de tronie van de barman al beneveld in sluimer in licht geronk verdween de dag we hadden in bad kunnen gaan visjes eten in de haven vrijen en zo maar niets van al wij zaten verveeld met vuile glazen…

bij elke stap werden wij zwaarder alles was nat en klei alles triest net als wij wij waren die regen wij waren die angst ons zijn was niets die avond zaten wij als schimmen om de tafel slechts de fles ging rond zo in duister en stilte voelden wij de honger naderbij…

Nog steeds danst zij haar blik voorbij in serene stilte van de nacht waar woorden blijven klinken stromend door wateren van gevoel kust zij sterren ademt de geur van avondroos en waant zich even terug in tijd…

De vrouw slaat de man gade en denkt aan het absolute niets wat kan hem nog raken alleen zo en zo alleen hoopt zij hem te treffen in zijn starre onvermogen zich te herinneren waar de zin des levens uitgesproken werd niet zwijgend uit verkiezing opgedrongen terughoudend als een zelfgekozen plicht de vrouw slaat de man gade en denkt…

De gelijkbeneige driehoek van TV, man en vrouw tophoek 33 graden uit ooghoeken van 73.7 graad de basis vormend van de som der kijkcijfers der moderne weetkunde q.e.d, dus niet alleen het lineaire één op één van oogpunt naar beeld vice versa, bijvoorbeel als het zucht en kreunt uit roze lijven, lood- lijnen worteltrekkend, maar driedimensionaal…

Geheimen Augustus. De middag blauw. Op vredige vleugels spoelen geluiden af en aan. Ik hoor licht en zee tegen elkaar zingen. Schelpen schikken in mijn handen tot een kring op het natte zand. Nonnetjes, standgapers en zaagjes. een paarden zadel en een wijde mantel. In het midden hoorden een wenteltrap en een glanzende tepelhoorn.…

Vlinderlijk wit danst voorbij haar ogen pure magie stroomt voort waar leven ooit begon en alsmaar verder vloeit daar bij de levensbron zij aanschouwt de wonderen der natuur en voelt de kracht van de bomen ongerept en onbevangen streelt zij haar tere zilveren huid slaat haar vleugels uit gaat verder met zoeken door eeuwigheid naar…

Gij die maar duldend durft te streven, die strijdende niet strijdend zijt, gij die maar halveling kunt leven en in uw lijdzaamheid niet lijdt. Gij baart het goede, noch het slechte, noch de gedachte, noch de daad; gij zijt de schaduw van het echte, die uitgewist geen sporen laat. En gij ligt laag, ligt voor de voeten van al wie sterk in…

Onder elk herfstblad trefzeker door de wind neergelegd schuilt een verradelijke gladde tegel; deze dag waarin mijn illusies sneuvelen zoals vroeger mijn tinnen soldaatjes die ik heimelijk verborg, heb ik tegelangst. Er steken bossen witte rozen in mijn brievenbus, elke dag weer. Mijn depressie verdwijnt als ik mij plotseling afvraag in…

Zij prefereert de nacht als duizend sterren haar verlichten de maan voorzichtig lacht zij haar stappen zet heel zacht naar het land van dromen zolang als men in haar gelooft wordt haar lichtje niet gedoofd en zal haar zilveren stem steeds klinken in de kille koude nacht…

Voorzichtig Natte hand Vochtig doekje Tastbaar Vingers Tegen het gezicht gedrukt Likbaar Trillend oog Open wangen Gloeiend Zenuwachtig Vloeibaar getint Met een zachte aanraking Zijwaarts Recht door zee Hand naar achter Tilbaar Gezichtsverlies Blinde handen Vogel langs het raam Als een lens Zo zacht Aantastbaar Per…

Als witte duiven Verschoven en weerspiegeld Vrijend met elkaar Tastent naar de ander Niet loslatend Vasthouden en weer laten gaan Een heftige ontknoping Niet los durven laten Tastend in het duister Aan elkaar klevend En weer loslaten Scheiden Uit elkaar gehaald Nog een laatste groet Een hartstochtelijke zoen Behoudend gevoel En weer…

U, die dichter wilt wezen u verlangt respect voor uw diepste gevoelens uw zielenroerselen, en zo maar u jijt en jout mij toe alsof we samen geknikkerd hebben…

Thijs at braaf zijn zemelen, dat hield hem fit en sterk. Wie braaf is die zal hemelen, zei domi in de kerk. Thijs dacht er het zijne van. Hij zag menig stakker, na lang lijden, volgens plan gedragen naar de akker, waar domi deemoed preekte, de dood, die zij geen straf. Thijs zag moeders bleekte, zijn vader dolf het graf. Nu, van kind…

Witte wieven dansen om en om, hoor het ritme van het wilde zwieren en 't geprevel van hun formulieren, rond de heksenkom. Dwepend trilt muziek van fluit bij fluit van de loksters in het groen verscholen, met het wieglend klagen van violen wordend één geluid. Nevel-bleke grijze dampen zijn zwevend langzaam langs de dennenstammen, vrouwen…

God, onze Heer, Gij zijt de Heer der Heren. Gij draagt de wereld op uw hand; lacht ge op een volk, het bloeit in roem en ere, keert Gij uw blikken, 't stort in 't zand! God, onze Heer, gij loecht* weleer op Vlaanderen; toen was het machtig, schoon en fier; kluister en juk, het sloeg ze ruw aan spaandren: " Vrijheid en Nering!" klonk het hier…

Afscheid nemend van verzande idealen die gestrand illusies bleken zonder tastbaar resultaat is langzaam de hoop vergaan op verbetering van de wereld met meer van het goede van de mens alleen geleid door de waarheid waarvoor hij zelf openstaat rest zorgen om eigen bestaan waarin geluk samenhangt met breekbare gezondheid en bereikbare…

Zo dicht was de mist je kon het snijden met een slagersmes door de wonden ontglipte de stilte liet geritsel na gekras gesmiespel gegrom van turbines…

wind wringt zich door reet en kier voorbij oud nieuws op vergeeld papier zo de kamer in alwaar ik warm bij het haardvuur droom van u op het late uur…

ik wentel mij, goudkolkend in lome warmte, omwolkend bak te zongebruind, misschien kan me niet schelen de zon, in stralen wil ik strelen bescherm mezelf met minimalen gekleurd ben ik gezien…

Weet nog van de liefde Tranen geplengd in de goot Weet nog wat hem griefde Verdrongen wat hem verdroot Op leeftijd gekomen Waar resten slechts dromen Kras, bezopen Resterende vakjes open.…

Hij geeft licht in woorden waar donker al te lang schijnt een glimlach verschijnt laat haar kijken in donkerraam tastbaar dichtbij en zij tekent haar gezicht een traan glijdt z'n weg zij is ontroerd als vingers glijden de rafels beroeren van bestaan is zij dankbaar voor een pril zacht verstaan…

Zittend op draden van spinrag ontspant zij haar vleugels en laat haren wapperen in wind zij voelt de kracht van de dag die reeds ontspringt aan de horizon kleuren verspreidend in oneindige fantasie…

Kijk, de wereld houdt van me Zie hoe de zon straalt en hoe de bloemetjes bloeien Zie hoe de wind waait en de lammetjes groeien Luister, de wereld houdt van me Hoor de vogeltjes fluiten en de rivieren stromen Hoor de kikkers kwaken en het ruizen van de bomen Voel, de wereld houdt van me Hij omhelst me met duizend armen en soms krijg ik…

Zwaar peinzend hoofd, met eeuwigheid omtogen, doorgroefd van voren, door de idee geleid, diep over al dat werelds wee gebogen, dat, staag opwellend, in Uw boezem schreit; schoon hoofd, wars van versiering, los van logen,* wijd-stralend brandpunt van al-menselijkheid, waarop, nu 't aardse leven is vervlogen, een glans van eeuwig leven ligt…

en ik donder van boven naar hoger plaag het leven ram het lot volgewicht in de zij trek afgrond de twijfel in een laatste vinger verkrampt de grond trekt aan zwaarteloosheid…

stel je eens voor, je komt een mooi mens tegen, dan ga je door het lint, je wilt genegen ontspanning in gevaar, afspraak in uitspanning leg niets vast, onder geen beding, je komt toch wel tot elkaar.…

Aan het strand van Tanganica blikkerde mica in het zand. In de schaduw van de palmen hinkten we naar de waterkant de voeten heet van zonnebrand. Aan het strand van Tanganica viel de wind vaak op het meer. Dan rezen hoge golven op en neer. Wij duikelden lijk hondjes over die reuzen, en dan weer. Aan het strand van Tanganica…