Netgedichten

netgedicht (nr. 11.877):

In the eye

knipper

klapwiekende wimpers steken het glazen
en dolgeslagen sloepje over

achter de dijk huilt gegroefde
huizenbaksteen bosjes nutteloos
witte mascara over het
bestofte bladerpad

de overschaduwde
jongen schept zijn pollen vol
houdt het omhoog ziet het licht
enkel in stukken vallen
noemt het water

toch bewoog niets
dan de zon en ’s nachts
roestte alles nog eens
vast

de metalig ruisende rietstengels vervagen even
zwart en wit als een lekgeschreven
stilte
schiet als een fluks flapje luchtballon
de gammelgeschroefde hemelpoort aan
diggelen en noemde het
ook water

deze troosteloze waterwereld is een
goedverborgen ruimtenevel

knipoog

nu leef ik weer
op deze bol