Alle inzendingen over natuur

na een gebed in de lucht sterft een muis gezegend en geklauwd in vogelvlucht…

Als de zon de grijze mist verdrijft groeit door de wazige nevels het klokje van sneeuw…

dagen worden langer het gaat ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

dagen worden langer het gaat ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

Stenen volk, trommels roepen, markeren de tijd als het water haar doden wegspoelt en de oude wegen wegbrandt. De gangen des levens om die niemand iets geeft, dragen fijne zilveren maskers, opgerichte stenen voortekenen van de smeltoven van de natuur, vertoonden zich als tongen van vuur, met doordrenkte gouden opschriften, kunstzinnig…

Kale bomen in de winter, zo troosteloos Daar staan ze keurig in een eindeloze rij Om ze zo te zien maakt mij niet erg blij Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos. En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd. Dan staan ze weer trots…

Mijn roodborstje zingt Serenades in de stronk Het kleurt het grauwe, Het dorre van de kou De lente nadert snel Mijn vogeltje rukt in Bezonnen maar gestaag Doodt het leven vaak…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

wanneer prilgroen uitgroeit tot sierlijk knoppend geel dan adem ik warmte over haar heen tot ze haar diepste wezen voor mij open plooit waarbij verborgen waarheid zo verrukkelijk oogt dat ze me compleet verovert…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

De warmte heeft zich schaars gekleed in kamertemperatuur. Buiten vlucht het winterlicht voor 't vroege avonduur. De tuin is sprookjesachtig wit, vredig stil en zacht. Mijn hond ruilde zijn plekje in de zon voor wintervacht. Zijn pluizige pantoffelpoten plooien bij het lichterlaaien van de open haard. Gedachten vinden een…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

voor deze stilte zijn geen woorden goed genoeg geen ijs dat stiller breekt dan een flinterdunne plas in de voortuin onder het gewicht van een vlinder het zou zomaar kunnen moest ik het willen neerschrijven…

ik ben de gouden gloed van de zon en kus iedere aar op het land in groei en bloei in de gouden glans van de zomer en streel de grond waarop het groeit de aarde voren dieper ik hoor hier alle wortels groeien maai me in de rijpheid van het graan ik aai de stoppels die blijven staan en bevries en verstil gedwongen door de ijzige winterring…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind. Ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geestekind was veel te…

Vandaag is zo’n dag die niet in een rijtje thuishoort Vandaag is zo’n dag die je niet beleven moet vandaag is zo’n dag, waarbij je nooit op had moeten staan vandaag…. Hoorde ik dat jij ernstig ziek bent Hoorde ik dat het allemaal waardeloos gaat Ging door de gladheid mijn kind op d’r gezicht En barst ik van de kou Vandaag had ik niet eerder…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

Het was nog drukkend warm en de gloeiende zon had zich al even terug getrokken achter de bergen. Terwijl ik wandelde in het maanlicht maakte donkere silhouetten nog puffende geluiden. Plotseling sloot de maan zijn ogen. Maar even laten scheen de maan weer prachtig over de duizenden goudkleurige zachtjes pratende golfjes…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

De ijskonig ontbeert in geestdrift behelpt zich onbegrepen, zijn blinkende ijsnaalden stralen, zijn koude bries voelt delen. Sneeuwheuvels aan de noorderkant slingeren het weer afwisselend door droge paden, berekoud het land lijkt het ijs, de elementen te beheren. Ijzige machten tronen, de middernachtzon bestraalt warmovergoten de enorme…

Ik kan wel blijven kijken Naar de prachtige sneeuw Het is en blijft hemels Sprookjesachtig wit En als het uit de hemel valt Lijken het allemaal glittertjes Die zachtjes op de aarde gaan liggen Sneeuw roept iets op bij mensen Zo zag ik een man op de slee zitten Zijn dochters renden voor hem uit Hij schaterde als een kind Het is dan grappig…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

't is genieten de vogels te zien grazen in onze kleine oase toch, als ik me vertoon zien ze me als evenbeeld van wat opgesteeld in de zomer onze akkers moet beschermen tegen al te grote zwermen…

Je flirt elke dag Ik weet, jij grote donkere berg, je bent niet zo dreigend als je wel lijkt. Want jij raakt elke dag weer de harten van de bomen en planten door aan de wolken hun overvloedig water te vragen. Jij tilt elke dag de bloemen liefdevol op om ze te laten pronken met hun schoonheid. Elke nacht vraag je…

Platanen langs de laan pathetisch van bestaan, staan hun plaats af aan nieuwe twijgen in de wind om tegen de verwachting in dood te gaan, gespreide takken in een hol gezicht, geheven armen naar de lucht en naar de grond, het licht maant voorzichtig om niet meer te bewegen, ontleend aan stramheid in de druilerige regen, ze zijn…

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

sneeuwende meeuwen tuimelen dalen in de prille morgen wintertuin schetterend op wittigheid weergalmt ieder keeltje in het januari licht met brede zwier klapperen zij wijd in ’t rond met jolig gekletter strijkt het zonnelicht hun verenkleed droog adem zacht tot één glans zuiver en volkomen op wiekjes blauwe lucht…

groene boom in mijn kamer zo groen en ontdaan slechts de lichtjes nog aan besef van het kwetsbare leven vluchtig het bestaan…

ik ken een dorp dat zich parallel voegt naar de slingerende dijk die zich kromt naar het belendende water, zo een eenheid te zijn..…